Ο Αύγουστος οδεύει προς τα τελειώματά του και όπου νάναι θα εισέλθουμε στον πρώτο μήνα του φθινοπώρου, τον Σεπτέμβριο. Το διαρρεύσαν θέρος, οφείλουμε να ομολογήσουμε, ότι δεν μας άφησε παραπονούμενους. Είχαμε εκλογικές αναμετρήσεις, ‘καινούργια’ κυβέρνηση, πυρκαγιές, διακοπές και ανάπαυση για όσους τα κατάφεραν ή είχαν τη δυνατότητα, και τόσα άλλα που καλά γνωρίζουμε και βιώσαμε. Όμως, η επιστροφή οίκαδε ήταν επιτακτική και αδήριτη ανάγκη.
Οι περισσότεροι, αυθωρεί και παραχρήμα, οσμίζονται το πέρας της ξενοιασιάς και ατενίζουν ταυτόχρονα το περιβάλλον της εργασίας τους, οι μικροί μαθητές με βαριά καρδιά την εκ νέου προσαρμογή στα θρανία των σχολείων, κι’ ο καθένας γενικώς στρέφει το βλέμμα του στα καθήκοντα ή τις προσωπικές και οικογενειακές του υποχρεώσεις.
Η επιστροφή στην πόλη, όμως, συνοδεύεται από ελαττωμένα οικονομικά μεγέθη λόγω των καλοκαιρινών εξόδων, καθώς και από πολλά άλλα που ο καθένας γνωρίζει. Παράλληλα με όλα αυτά, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε εις τα καθ’ ημάς. Στο σπίτι, στη γειτονιά, στους χώρους άθλησης, στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές οι οποίες θα καθορίσουν τους δημοτικούς μας άρχοντες, και σε τόσες άλλες καθημερινές διαδικασίες.
Πολλοί έχουν το νου τους στραμμένο στα σχολικά είδη τα οποία ήδη άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στις ελκυστικές βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Όμως, σε ποια κατάσταση άραγε να βρίσκονται οι αίθουσες των σχολείων μας, σκέφτομαι κάποια στιγμή που διέρχομαι έξω από ένα απ’ αυτά; Η κλιματική αλλαγή σίγουρα θα επηρεάσει το περιβάλλον των μικρών μαθητών, κάποια μεταλλαγμένα στελέχη του κορονοϊού βρίσκονται ήδη καθ’ οδόν και όπου νάναι θα μας επισκεφτούν.
Πολλοί δρόμοι και πεζοδρόμια αναμένουν το ενδιαφέρον των πολυάσχολων δημάρχων με τα γνωστά εμπόδια στους διερχόμενους πολίτες. Λακκούβες, εμπόδια πάσης φύσεως από τις γνωστές και ατιμώρητες αυθαιρεσίες συμπολιτών μας, πλάκες πεζοδρομίων που περιπλέουν και λικνίζονται με αναστεναγμό σε κάθε υποψία βάρους άνωθεν δίκην ξένοιαστης ταλαντευόμενης βαρκούλας, και το χειρότερο ανυπαρξία ή μετακίνηση κάποιων σχαρών κάτω από τις οποίες χάσκουν επικίνδυνες για τους διερχόμενους οπές, και τόσα άλλα που πολύ καλά γνωρίζουμε.
Για τη δική μας πόλη φοβάμαι πως δεν μπορώ, επίσης, να φανώ επιεικής στην κριτική μου. Αναφέρω απλώς μερικές επισημάνσεις που μου έκαναν προσωπικά ξένοι επισκέπτες της πόλης.
Πλήρης αναρχία στην κυκλοφορία των δρόμων και σχετική ανασφάλεια των ηλικιωμένων ιδιαίτερα πολιτών, σκουπίδια, ανυπαρξία ικανού αριθμού δημόσιων τουαλετών και παρκινγκ, θόρυβος σε εικοσιτετράωρη βάση από τις κομμένες εξατμίσεις των μηχανών, καψουροτράγουδα στη μέγιστη ένταση από τα ηχητικά συστήματα των αυτοκινήτων ειδικά στις νυχτερινές ώρες, ανυπαρξία κοινόχρηστων χώρων, καταστάσεις οι οποίες λίγο πολύ είναι πασίγνωστες σε όλους, πολίτες και δημοτικούς άρχοντες.
Περπατώ για μέρες σε έναν κεντρικό δρόμο αρκετά γνωστό μου. Την Οδό Χρυσοστόμου.
Βρώμικα πεζοδρόμια, πλημμυρισμένα από χόρτα που εμποδίζουν την διέλευση των πεζών και τα οποία αναμένουν κάποιους να τα μαζέψουν, να τα καθαρίσουν και να τα βράσουν, γιατί η ποσότητά τους είναι ικανή για πολλά γεύματα, ενώ σε μια γωνιά παρατηρώ ένα κουτί των πρώην ΕΛΤΑ ανοιχτό, σκουριασμένο και άχρηστο για οποιαδήποτε χρήση, γεμάτο σκουπίδια και άδεια πλαστικά μπουκάλια στο εσωτερικό του, που αναμένει κανένα αδέσποτο να κοιμηθεί, ίσως το αυτοκίνητο του Δήμου να τα συλλέξει, ή τους υπαλλήλους του οργανισμού που το τοποθέτησαν εκεί όπου κάποτε οι πολίτες έριχναν γράμματα με σκοπό να αποσταλούν σε συγγενείς, φίλους, ερωμένες, κλπ, μια γωνιά που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ίσως με κάποια ελαφρότητα άκρως νοσταλγική, αφού μας μεταφέρει σε άλλες μικρότερες ηλικίες μας! Την ίδια χρονική περίοδο όπως ήδη προείπαμε, οδεύουμε στις δημοτικές εκλογές.
Υποψήφιοι δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, παρατρεχάμενοι, όλοι φωτογραφίζονται ξεχωριστά και μαζί και εκτίθενται ανηλεώς στα γνωστά ηλεκτρονικά δίκτυα διεκδικώντας την ψήφο μας. Έχει κι αυτή η διαδικασία, βεβαίως, τα καλά της. Μάθαμε πολλά για το βιογραφικό τους. Τώρα αν θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν όσα υπόσχονται, ας μην είμαστε και τόσο απαιτητικοί. Χρόνια και χρόνια ζούμε με αυτή την κατάσταση!
Συνηθίσαμε πια!
* Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής, συγγραφέας