Ανοιξιάτης, Κλαψομάρτης, Φυτευτής, Παλουκοκαύφτης, Ζίντζος, Νιγρίτης, Βαγγελιώτης, Πεντάγνωμος, Πεντάβουλος, Δίμουρος, Τιναχτοκοφινάς, Πεντάγδαρτος, Ξεροκοφινάς, Λολομάρτης, είναι μερικές από τις ονομασίες που του έχει αποδώσει ο λαός μας λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών και των γιορτών του.
Κι όπως πολύ σοφά λέει ο λαός μας: Τον Μάρτη ξύλα φύλαγε μην κάψεις τα παλούκια…
Μας έφυγε νοτιασμένος ο Φλεβάρης χθες βράδυ. Είχε και μια μέρα παραπάνω στο διάβα του κι έπιασε νοτιάς απάλευτος και κιτρίνισε την πλάση. Ολοσκόνιστος ήταν με ανακατωμένα μαλλιά και με βαριά διάθεση γιατί του ‘χουν χρεώσει πολλές ψυχές που χάθηκαν άδικα κι ας μην έφταιγε εκείνος.
Κι ύστερα προσπαθούσε να κλείσει μ’ όλα τα ενθύμια του τη βαλίτσα του, αλλά ο δυνατός αέρας όλο και τα σκορπούσε και του την άδειαζε συνέχεια. Στα γκρίζα, στα κίτρινα, στα κόκκινα σύννεφα προσπάθησε ν’ ανέβει, να πιαστεί από τα χρώματα που άφηνε πίσω του το ηλιοβασίλεμα. Έπρεπε να φύγει οπωσδήποτε, να δώσει τη σκυτάλη στον Μάρτιο που χαζογελούσε, και ανυπομονούσε να ανοίξει την πιο φωτεινή πόρτα του Ουρανού και να μπουκάρει στις εξοχές, τα ποτάμια, στους κήπους και τις αυλές των σπιτιών.
Της Άνοιξης που θέλει να προσπεράσει το κρύο, τη βροχή, τον θυμό του χειμώνα, την καταχνιά και την θλίψη του. Τη γης που προστατεύει τα παιδιά της βαθιά μέσα στο χώμα ίσαμε τον ερχομό της όμορφης τούτης θυγατέρας, της μονάκριβης του χρόνου.
Έτοιμα τα κουβάρια το ξημέρωμα να πλεχτούν σε χέρια παιδικά, σε κάτασπρα δέρματα που είναι ευάλωτα στις πρώτες δυνατές ακτίνες του ήλιου. Στις κλωστές που θα αφεθούν στα κλήματα σαν περάσουν οι μέρες για να τις βρουν οι μικροί προάγγελοι της χαράς και της ζέστης, τα χελιδόνια, σαν επιστρέψουν.
Ανοίγοντας την πόρτα μου, το ξημέρωμα, να μπει το πρωινό αγιάζι και τα χρώματα τα πιο λαμπερά της νέας εποχής σαν να είδα τη μάγισσα Χρωματούσα να αλαργεύει. Είχε φρεσκάρει όλους τους χρωματισμούς, και οι κλωστές μου σαν νωπές μου φάνηκαν, σαν να τις έβαψε εκείνη τη στιγμή με έντονο κόκκινο της φωτιάς, του πάθους, της λαχτάρας. Με λευκό της χαράς, της ελπίδας, της αγνότητας… Της ζωής που γεννιέται ξανά από σήμερα, της Ηλιοφορεμένης Άνοιξης που προβάλλει δειλά, αθόρυβα, αέρινα όπως ταιριάζει στα ξωτικά, στα μαγικά πλάσματα που η ομορφιά τους δεν περιγράφεται…
Κι ο Μάρτης χαρούμενος, χοροπηδώντας, κατάξανθος, σαν άγγελος, την κρατούσε από το χέρι και την τράβαγε την όμορφη μάνα του την Άνοιξη των Αγρών, των χελιδονιών, των Χρωμάτων και της Ελπίδας.
Βιαστικός σαν όλα τα παιδιά, ήθελε να τρέξει στα λιβάδια που έχουν αρχίσει να πρασινίζουν, στις βουνοκορφές που σιγά σιγά πάλι παίρνουν το καφετί τους χρώμα, στις αυλές των σπιτιών που σκάνε μύτη τα μικρά βλαστάρια στις γλάστρες των νοικοκυραίων…
-Έλα μάνα, ώρα μας είναι, μην αργείς! Εμάς περιμένουν, κι όλοι με χορούς, τραγούδια και ασπροκόκκινες κλωστές θα μας καλωσορίσουν!.. είπε ο γιος της ο πρωτότοκος ο Μάρτης.
Πήρε φόρα μαζί με την Άνοιξη να συναντήσουν τον κυρ Ήλιο, τα παιδιά, τις ομορφιές της Γης που αρχίζει να ξυπνά και να σκορπάει χρώματα κι αρώματα σε όλη την πλάση!
Καλό μας μήνα…