Μεταξύ των άλλων παραινέσεων και οδηγιών που έχουν δοθεί σ’ αυτή την περίοδο της υγειονομικής κρίσης, ήταν εκείνο που επικαλέστηκε η πολιτεία για την ανάληψη της ατομικής ευθύνης των πολιτών προκειμένου να υπάρξει μια συντεταγμένη και αποτελεσματική αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η ατομική ευθύνη είναι η κορυφαία κοινωνική στάση γιατί είναι η πράξη που οριοθετεί το «εγώ» κάτω από το «εμείς» και εκ των πραγμάτων θέτει τον κάθε πολίτη ενώπιον της προσωπικής του ευθύνης. Οι περισσότεροι άνθρωποι το παραδέχονται όπως και η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που ανταποκρίθηκε και είναι αυτή που έδωσε προστιθέμενη αξία στην έγκαιρη και ορθή αντίδραση του κράτους. Η ατομική ευθύνη αντικειμενικά προετοιμάζει την ανθρώπινη αυτογνωσία για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του κοινωνικού συνόλου και προδιαγράφει την έννοια της συλλογικής ευθύνης απέναντι στη νομιμότητα.
Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι που ενώ συντάσσονται με προθυμία στο κάλεσμα «όλοι μαζί μπορούμε», επιδεικνύουν αδιαφορία στην ανάληψη ατομικής ευθύνης. Είναι πολλοί που υποκρίνονται στην κοινωνία παρουσιαζόμενοι ως θιασώτες των ανθρωπιστικών ιδεών, ενώ στην ουσία επιδιώκουν να ζουν παρασιτικά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Παρουσιάζονται ως «εχθροί» της ατομικής ευθύνης ακόμη και σε αυτή την περίοδο των περιοριστικών μέτρων στην αντιμετώπιση του κορωναϊού. Είναι εκείνοι που παραδοσιακά διεκδικούν το «δικαίωμα» στην παραβατικότητα. Είναι εκείνοι που εκθειάζουν την ανυπακοή και την ανευθυνότητα, ως πολιτική αντίδραση ενάντια στα σκοτεινά σχέδια του παγκόσμιου «συστήματος»… Φαντασιώνονται και καλλιεργούν σενάρια «συνωμοσίας», «σκανδάλων» και σκοπιμότητες συμφερόντων.
Είναι δύσκολο οι Έλληνες να γίνουμε… βορειοευρωπαίοι μέσα σε ένα μήνα, ούτε είναι εύκολο οι αστυνομικές υπηρεσίες να εξαφανίσουν από τους δρόμους τους απείθαρχους στα περιοριστικά μέτρα.
Έχουμε βαθιά μέσα μας έτοιμη την αντίρρηση για την τήρηση των κανόνων, γιατί θεωρούμαστε «έξυπνοι», «ξεχωριστοί», «προνομιούχοι». Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές ότι χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε ότι η χώρα είχε χρεωκοπήσει. Να καταλάβουμε πως η χρεωκοπία δεν ήταν ένα απλό οικονομικό γεγονός, που «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» θα εξαφανιζόταν ως δια μαγείας. Συνεπώς δεν είναι εύκολο να αποδεχτούμε όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν με την παγκόσμια κρίση του κορωναϊού. Είναι βέβαιο ότι εάν δεν είχαν ληφθεί έγκαιρα τα προληπτικά μέτρα και η κατάσταση στη χώρα είχε εκτροχιαστεί, αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν οι πρώτοι που θα έβγαιναν για να καταγγείλουν λέγοντας: Πού είναι το κράτος; Δεν υπάρχει κράτος;
Αυτή τη φορά όμως όσο κι αν αυτό αποτελεί για πολλούς έκπληξη, υπάρχει κράτος και αυτό αποδεικνύεται απ’ όλα τα μέτρα περιορισμού και προστασίας που έχει λάβει η κυβέρνηση.
Εκτός από την ευεργετικότητα των μέτρων ίσως αργότερα προκύψει κάτι άλλο ακόμη πιο σημαντικό. Η τόνωση της συνείδησης για την ευθύνη , την πειθαρχία και την αίσθηση του κινδύνου. Μπορεί όλη αυτή η παγκόσμια κινητοποίηση κατά της εξάπλωσης του κορωναϊού, να αποδειχθεί μια χρήσιμη άσκηση ετοιμότητας, ψυχραιμίας και υπευθυνότητας.
Η ελληνική κοινωνία που στην πλειοψηφία της συμμετείχε με επιτυχία σε αυτή την «άσκηση», δείχνει ότι μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην επόμενη μέρα. Να καταπολεμήσει τις διαχρονικές παθογένειές της και να απομονώσει τις μικρές μειοψηφίες των «έξυπνων», αντιδραστικών και απείθαρχων, που οδηγούν τη χώρα στην παρακμή και στην οπισθοδρόμηση.
Η Ελλάδα σ’ αυτή την παγκόσμια υγειονομική κρίση που προκάλεσε ο κορωναϊός έδωσε εξετάσεις και κέρδισε τα εύσημα, γιατί ανέδειξε στον υπέρτατο βαθμό την υπερχρέωση των πολιτών στο ζήτημα της ατομικής ευθύνης.