Πολύ πριν φτάσει ο ασθενής στο δωμάτιο της κλινικής ο ασθενής περνάει από μια πολύωρη συνήθως δοκιμασία στο χαμηλότερο επίπεδο του Νοσοκομείου. Εκεί που συνωθούνται οι ασθενείς με σοβαρό πρόβλημα στα φορεία μαζί με τον ασθενή με το κρυολόγημα, εκεί που βαριανασαίνει η Υγεία, στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας μετράει ήδη 35 χρόνια λειτουργίας, έχει αντέξει σε απίστευτες σπατάλες, έχει σταθεί όρθιο μέσα στην κρίση εξαντλώντας παράλληλα και τις τελευταίες εφεδρείες των λειτουργών του. Η πληθυσμιακή σύνθεση έχει αλλάξει, η γήρανση του πληθυσμού, η συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού, η μετακίνηση στα αστικά κέντρα και οι αυξημένες μεταναστευτικές ροές συνθέτουν ένα πολύ διαφορετικό τοπίο από το 1983.
Η υπερπληθώρα ειδικών γιατρών, ακόμα και μετά την μαζική μετανάστευση ιατρών, η έλλειψη δομών Πρωτοβάθμιας Υγείας στις πόλεις και η αποψίλωση των Κέντρων Υγείας από διαγνωστικά εργαλεία έχουν οδηγήσει σε ένα αστυφιλικο νοσοκομείο κεντρικό μοντέλο που ωθεί τους πολίτες στα Επείγοντα.
Εκεί συνωθούνται σοβαρά περιστατικά μαζί με καθημερινά μικροπροβλήματα υγείας. Εκεί βρίσκονται δίπλα το έμφραγμα με την ωτίτιδα, εκεί βρίσκεται δίπλα το τροχαίο ατύχημα με το νυχάκι που καρφώνει. Δυστυχώς, για να γίνουν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, δεν έχει μάθει ο πολίτης ούτε να σέβεται το πρόβλημα του διπλανού του, ούτε φυσικά να αξιολογεί σωστά το λόγο προσέλευσης του καθώς το δικό του πρόβλημα είναι πάντα το σημαντικότερο όλων.
Το αποτέλεσμα είναι μόνο η αναμονή που σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύωρη, αλλά, κυρίως, και η καθυστερημένη αντιμετώπιση του βαρέως πάσχοντος αφού χρειάστηκε να εξεταστούν μικρότερης βαρύτητας περιστατικά. Για κάθε ένα βαρύ περιστατικό, πάνω από 10 ήσσονος σημασίας περιστατικά έχουν εξεταστεί και κάθε χρόνο η προσέλευση αυξάνει. Οι επισκέψεις στα Τμήματα Επειγόντων των δυο Νοσοκομείων της πόλης του Ηρακλείου ειδικά, ξεπερνούν τις 200.000! Στο τεράστιο αυτό πρόβλημα συνωστισμού η λύση είναι μια: ένα αποτελεσματικό δίχτυ πρωτοβάθμιας Υγείας.
Στην πόλη δημιουργία αστικού τύπου Κέντρων Υγείας με 24ωρη λειτουργία για τα χαμηλής βαρύτητας περιστατικά, λειτουργώντας ως UrgentCentersαλλά και η ύπαρξη οικογενειακού ιατρού που θα παραπέμπει τον ασθενή που χρειάζεται περαιτέρω έλεγχο και αντιμετώπιση. Στην ύπαιθρο Κέντρα Υγείας με επαρκή διαγνωστικό εργαστηριακό και απεικονιστικό εξοπλισμό που να επιτρέπει την πρωτογενή αντιμετώπιση του περιστατικού.
Ο ασθενής θα επιλέγει τον ιατρό του συμβεβλημένου ή όχι με τον ΕΟΠΥΥ, που θα είναι υπεύθυνος για τον ηλεκτρονικό του φάκελο και η αποζημίωση του ιατρού θα είναι percapitaμε αντίστοιχο έλεγχο της υπερσυνταγογογράφησης φαρμάκου και εξετάσεων από την αρμόδια Υγειονομική Περιφέρεια. Προστασία του ασθενούς, εξοικονόμηση χρήματων και χρόνου, διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας με την συνέργεια του ιδιώτη γιατρού.
Σήμερα το Υπουργείο Υγείας επαναφέρει το θεσμό του «οικογενειακού ιατρού», με υποχρεωτική εγγραφή-που τελικά δεν είναι υποχρεωτική- σε ιατρό επιλογής του-που δεν υπάρχει καθώς δεν υπάρχουν τόσοι γιατροί για να λειτουργήσει στοιχειωδώς-με τη στήριξη του ΕΣΠΑ-χωρίς δηλαδή εξασφάλιση της βιωσιμότητας του νεοπαγούς αυτού μορφώματος. Την ίδια στιγμή οι Ιατρικοί Σύλλογοι όλης της χώρας εκφράζουν την αντίθεσή τους και οι πολίτες σε ποσοστό 80% δεν εγγράφονται μέχρι τώρα
. Το τελικό αποτέλεσμα: να αυξάνονται ακόμη περισσότερο οι προσελεύσεις στα Νοσοκομεία, να χάνονται πολύτιμοι πόροι από την Υγεία, να μπερδεύεται ο ασθενής και να μην λαμβάνει την ενδεικνυόμενη θεραπεία. Την ίδια στιγμή οι λίστες των Εξωτερικών ιατρείων πολλαπλασιάζονται με πολύμηνες αναμονές, οι λίστες χειρουργείων να συνεχίζουν την ασαφή και τελικά αδιαφανή τους πορεία, το κόστος της Υγείας για το Δημόσιο να σκαρφαλώνει επικίνδυνα αλλά και η προσωπική συμμετοχή στις δαπάνες Υγείας να αυξάνεται.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν χρειάζεται ΤΟΜΥ, ΤΟΜΕΣ χρειάζεται. Πέρα από προσλήψεις, με χαρακτήρα κατεπείγοντος και φαιδρές δικαιολογίες, χρειάζεται αλλαγή φιλοσοφίας και σχεδιασμού. Αντί για επιπόλαιες σπάταλες και φαντασμαγορικά εγκαίνια χρειάζεται στοχευμένες δράσεις και σταθερότητα πολιτικών αποφάσεων.
Αντί για συγκρούσεις και τεχνητές πολώσεις χρειάζονται συνέργειες και συνεννοήσεις. Αλλιώς θα συνεχίζουν οι ασθενείς να αθροίζονται στα Υπόγεια της Υγείας περιμένοντας να εξεταστούν από εξαντλημένους γιατρούς και νοσηλευτές, θα συνεχίσουν να αναρωτώνται πού πάνε τα υπερφορολογημένα εισοδήματα τους και θα ψάχνουν με φακελάκια να «κάνουν τη δουλειά τους. Δυστυχώς στα υπόγεια όμως σε αντίθεση με το τραγούδι, δεν υπάρχει θέα..