Το ταξίδι της ζωής είναι τόσο σύντομο και τόσο μακρύ συνάμα που καμμιά φορά η μέρα ή η ώρα φαίνονται αιώνες, άλλες πάλι οι δεκαετίες περνάνε σαν το νερό, ούτε που καταλαβαίνεις το πώς.
Το ταξίδι αυτό είναι γεμάτο περιπέτειες και χαρές, κάποιες άλλες περισσότερες οι πίκρες κι άλλες πάλι – στους πιο τυχερούς και ολίγους- περισσότερα τα χαμόγελα. Όπως και να ’χει όμως είναι όμορφη αυτή η περιπέτεια και το ταξίδι συναρπαστικό.
Γι’ αυτόν τον κύκλο της ζωής μας μιλάει με ποιητικό – κρητικό λόγο η ποιήτρια του κρητικού λόγου, η Χαριστή Κουκουμπεδάκη από την όμορφη Γαλιά.
ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΓΕΡΑ
Δυο γράδες, σμίξαν μια βολά κι επιάσαν την κουβέντα
κι άρωμα διασκορπίσανε ‘πό δυόσμο κι από μέντα….
Καιρό χαν ν’ ανταμώσουνε, ζαμάνια να ειδωθούνε
κι απ’όντεν ήτον κοπελιές είχανε να τα πούνε….
Που φιλενάδες ήτονε από τα κοπελάτα
κι εξόμπλιαζαν κι εξύφαιναν χρυσά νοικοκεράτα….
Σ’ άλλα χωριά η μοίρα ντως τσ’ είχενε αλαργάρει
κι άντρα καλό και προύχοντα η καθαμιά ‘χε πάρει….
Τούτες οι γράδες σμίξανε τυχαία στο χωριό ντως
Που ‘χανε χρόνους να ‘ρθουνε κι ήτονε τ’ όνειρό ντως…
Κι εκαλημέρισεν η μια την άλλη φιλενάδα
που ξεχωρίζανε κι οι δυο απ’την καλοσυνάδα…
—- 《Επήγανε τα χρόνια μας》….είπε η μια, στην άλλη
και νάκαρα δεν έχωμε ένα μικιό ψιχάλι…
Εχάθηκεν η νειότη μας κι εκόπιασαν τα γέρα
κι ένα μπαστούνι η καθαμιά εδά βαστά στη χέρα…..
Κι ωσάν το φυλλοκάλαμο η γι-αφεδιά μας τρέμει
τάξε πως μας σε ξεφυσούν χιλιώ λογιώ ανέμοι….
—-《Αχ! φιλενάδα μου παλιά, πως πέρασαν οι χρόνοι
και τρώνε μας αργά ταχιά οι ντερτιλήδες πόνοι……
Που ‘μαστε μπουμπουκόβιολες στη βλοημένη νειότη
μα ψυγομαραθήκαμε στο χρόνο τον προδότη…..
Μα…σκιας, γεράσαμε κι οι δυο απού δε φτάνουν άλλοι
μόνο γοργοποθαίνουνε πριχού γενούν μεγάλοι….
Καλά ‘ν’ η μπουμπουκόβιολα τον κύκλο τζη να κάνει
κι ας ξεσταχιά και τ’ άρωμα σιγά σιγά να χάνει…..
Κι ας ρίχνει κάτω εις τη γης τα μοσκοπέταλά τζη
κι ας φθείρεται κι ας χάνεται στο χρόνο η γι-ομορφιά τζη….
Φχαριστησμένες θα ‘μαστε οντε θα ν-έρθει ο Χάρος
του Κάτου Κόσμου ο τσελεπής, τση ζήσης ο κουρσάρος….
Γιατί…κοπέλια εκάμαμε κι έχωμε και διγγόνια
και πορπατούμενε τη γης κι ας ενενήντα χρόνια》……
Και να δοξάζωμε το Θιο τον κόσμο ν’ αξιώσει
επά που φτάξαμε κι οι δυο χρόνους κι αλλού να δώσει…..
—- 《Καλά τα λες….χρυσόστομη καλή μου φιλενάδα
λόγια σοφά, απού ‘χουνε, πρεπιά κι ονοστιμάδα…..
Ετσά’ν’ η ψεύτρα η ζωή, τα γέρα να κλουθούνε
κι όσοι γερνούνε το Θεό πρέπει να ‘φχαριστούνε》….
Χαριστή Κουκουμπεδάκη
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.