Μια τέτοια μικρή ιστορία έγινε viralστα κοινωνικά δίκτυα με αποτέλεσμα να αναδειχθεί ένα σύμπαν από κακοτεχνίες, αναισθησία, προχειρότητα, ανομία, “ωχαδελφισμό”. Το ελληνικό σύμπαν.
Εκείνος που έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό έχει σίγουρα ζηλέψει τους μεγάλους, άψογους δρόμους, τα ακόμα πιο μεγάλα πεζοδρόμια με τις φαρδιές ράμπες, τα παρτέρια, τους ποδηλατόδρομους, τις διαβαθμίσεις και όλα ετούτα τα ειδυλλιακά που απολαμβάνουν οι πολίτες των ευρωπαϊκών πόλεων και τα θεωρούν δεδομένα
. Για όποιον ζει στην Ελλάδα με τους γεμάτους λακούβες και μπαλώματα δρόμους που απειλούν σαν τη λερναία ύδρα, τόσο τις ζάντες των αυτοκινήτων όσο και τους αστραγάλους των περιπατητών, καθόλου δεδομένα δεν είναι.
Αν αντιμετωπίζεις επιπλέον οποιοδήποτε κινητικό πρόβλημα, αν βγάζεις το μωρό σου βόλτα με το καροτσάκι ή το παιδί σου με το ποδηλατάκι του, γνωρίζεις από πρώτο χέρι πως το μυθικό ελληνικό τέρας είναι στο διάβα σου σε κάθε μέτρο, σε κάθε επόμενο σταθμό.
Θα μου πείτε: «Να ήταν το μόνο μας πρόβλημα…». Και δίκιο θα έχετε. Όμως μιας και το κλιπάκι του συμπατριώτη Θοδωρή Παπαδουλάκη έθιξε το συγκεκριμένο πρόβλημα, παρενοχλώντας την κοινωνική μας ευαισθησία που περεμπιπτόντως διακρίνεται για την τάση της να πέφτει σε χειμερία νάρκη, ας εστιάσουμε εκεί.
Πολλοί συγκινήθηκαν, έκλαψαν, άλλοι θύμωσαν, νευρίασαν με τα χάλια μας, μίλησαν για έλλειψη παιδείας, κάποιοι πάλι για νομιμοποίηση της αυτοδικίας και του τραμπουκισμού. Πιθανόν να ισχύει λίγο από όλα.
Αν μείνουμε στην καταγραφή των σχετικά μελό εικόνων θα βρούμε πράγματα που υπερτονίστηκαν κι άλλα που έμειναν στη σιωπή. Η επίγευση ωστόσο του εγχειρήματος και το στοιχείο που το καθιστά επιτυχημένο δεν είναι η κάθαρση μέσω της βίας αλλά μέσω του συναισθήματος.
Είναι ο θυμός. Είναι η βαριά ανάσα. Είναι η απόγνωση. Είναι ο κόμπος στον λαιμό που σε πνίγει και θες να τα διαλύσεις όλα. Μήπως χτιστούν επιτέλους από την αρχή. Ακόμα κι αν δεν έχεις λοστό στο χέρι, έχεις πένα, έχεις πληκτρολόγιο, έχεις φιλμ ή πινέλο.
Έχεις κίτρινο ή γαλάζιο γιλέκο. Έχεις μυαλό. Κι αυτό ήταν το μήνυμα κατά τη γνώμη μου.
Κάποιος το πληκτρολόγησε. Το μήνυμα παρελήφθη.
Τώρα αν θα διαβαστεί είναι μια διαφορετική ιστορία.
Μια ιστορία από κείνες που άπτονται της προσωπικής μας κοσμοθεωρίας και αφήνουν το σύμπαν παγερά αδιάφορο.