«Τα πρώτα 100 χρόνια είναι τα δύσκολα», υποστηρίζουν χαριτολογώντας βέβαια κάποιοι «αισιόδοξοι»! Όμως για τις νεοσύστατες κυβερνήσεις, όπως τουλάχιστον συνηθίζεται, είναι οι πρώτες 100 ημέρες εκείνες που συγκεντρώνουν πάντα τα φώτα της δημοσιότητας.
Τόσες μάλλον είναι και οι ημέρες που μπορούν να αντέξουν οι πολιτικοί μας, εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές των επικοινωνιολόγων τους! Τόσες όμως θα είναι και οι ημέρες που μπορούν να έχουν στραμμένη την προσοχή τους οι ίδιοι οι πολίτες, παρακολουθώντας τα «δρώμενα», στην «κεντρική πολιτική σκηνή». Μετά θα τραβήξει και πάλι ο καθένας τον δρόμο του και «θα γυρεύει τη δουλειά του», όπως λέμε.
Το διάστημα αυτό των πρώτων 100 ημερών αποτελεί περίοδο μεγάλου «στοιχηματισμού» για τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Πάντα αποτελούσε!
Πρώτος διδάξας ο Ανδρέας, με τις «100 ημέρες της Αλλαγής» και μετά μπήκαν στον «χορό» και οι υπόλοιποι που ακολούθησαν.
Όλοι τους, ανεξαιρέτως, σε αυτό το διάστημα έβαζαν «στοιχήματα» που έπρεπε να κερδίσουν πάση θυσία! «Στοιχήματα» με μεγάλες πάντα «αποδόσεις» κυρίως στις εντυπώσεις και με ιδιαίτερη προτίμηση στα «συστήματα», που συνδύαζαν πολλαπλές επιλογές και με όσο το δυνατόν λιγότερο ρίσκο για τους ίδιους.
Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα και το «κουπόνι» του τελευταίου πολιτικού «στοιχήματος» είναι στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το «δελτίο» που άρχισε να συμπληρώνει ο ίδιος είναι φιλόδοξο αλλά και δαπανηρό συνάμα. «Ποντάρει» σε κάποια «στάνταρ» των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αλλά ταυτόχρονα δεν δείχνει να αγνοεί και τον κίνδυνο του «αυτογκόλ» και αυτό τον κάνει να φαίνεται ιδιαίτερα προσεκτικός σε αυτή τη φάση.
Θα συμπληρώσει βέβαια στην αρχή κάποια «σιγουράκια», αλλά τα δύσκολα «παιχνίδια», πιστεύω, θα τα παραπέμψει σε μελλοντικά «δελτία», αποτρέποντας έτσι και τον κίνδυνο των δυσάρεστων εκπλήξεων.
Δεν βιάζεται ουσιαστικά στις πρώτες κινήσεις του, παρά το ότι θέλει να δείχνει προς τα έξω το ακριβώς αντίθετο.
Έχει λόγους να πιστεύει πως η «δεξιά παρένθεση» που ανοίχθηκε και πάλι στις 7 του Ιούλη, κάθε άλλο παρά προσωρινή θα είναι, όπως θέλουν να ελπίζουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Η νέα κυβέρνηση, έχοντας σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ στο πλευρό της, συνοδοιπόρο τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, αλλά και επιτυχημένους επικοινωνιολόγους δίπλα της, «βομβαρδίζει» καθημερινά την κοινή γνώμη με ειδήσεις παραγωγής κυβερνητικού έργου, έχοντας στρέψει όλα τα φώτα της δημοσιότητας γύρω από το κυβερνών κόμμα και τους ανθρώπους του, αλλά και όλα τα πρόσωπα που στελεχώνουν την κυβέρνηση.
Αυτό έχει διπλό στόχο: Από τη μία, επιδιώκει να δημιουργεί την αίσθηση στους πολίτες ότι η κυβέρνηση πορεύεται σαν να μην υπάρχει αντιπολίτευση, καθιστώντας ουσιαστικά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «αουτσάιντερ» στο παιχνίδι της εξουσίας, ενώ από την άλλη, προβάλλεται η ίδια να κερδίζει καθημερινά το «στοίχημα» πάνω στα βασικά ζητήματα ψυχολογίας της «μάζας», την οποία πιστεύει πως μπορεί τώρα να χειραγωγήσει.
Είναι γιατί γνωρίζει καλά την ψυχοσύνθεση του Έλληνα ψηφοφόρου, που κατά πλειοψηφία είναι συντηρητικών αρχών και μια ανοχή παραπάνω θα την δείξει απέναντί της.
Για παράδειγμα, ένας «δεξιός» πρωθυπουργός, στη συνείδηση της κοινωνίας, μπορεί ελεύθερα να πάει οποιαδήποτε στιγμή βόλτα με το κότερό του, σε οποιοδήποτε ελληνικό νησί επιθυμεί, γεγονός όμως ασυμβίβαστο, ανεπίτρεπτο και ασυγχώρητο, αν συμβεί με πρωθυπουργό, μουσαφίρη μάλιστα σε κότερο, που ο ίδιος τουλάχιστον αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός».
Η ανάμιξη, επίσης, ενός συντηρητικού πολιτικού σε οικονομικό σκάνδαλο θεωρείται περισσότερο «φυσιολογική ενέργεια», από την ανάμιξη ενός (κατ’ ουσία ή και κατ’ όνομα) προοδευτικού!
Βλέπετε, οι νόμοι της ηθικής στην «πολιτική ζυγαριά» δεν είναι πάντα ισοβαρείς!
Η διοικητική διάρθρωση της νέας κυβέρνησης παραπέμπει στην αντίστοιχη διοικητική δομή μιας ανώνυμης εταιρείας. Αν είναι σωστή η δική μου «ανάγνωση» και η παρατήρησή μου αποτελεί πράγματι επιδίωξη και ένα από τα «στοιχήματα» του κ. Μητσοτάκη, λυπάμαι πολύ, αλλά φοβάμαι πως θα το χάσει!
Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στην εταιρεία και το κράτος και αυτή η διαφορά έγκειται στην έννοια της «δημοκρατίας». Η κάθε δημοκρατική κυβέρνηση οφείλει να λογοδοτεί στον κυρίαρχο λαό που την εξέλεξε και όχι στους οικονομικούς εταίρους της, όπως συμβαίνει με την εταιρεία. Νομίζω, αυτό το αντιλαμβάνεται ο καθένας!
Έχω την αίσθηση και μακάρι να διαψευσθώ σε αυτό, πως η «Κρήτη» δεν συμπεριλαμβάνεται στο «κουπόνι» του «στοιχήματος» των πρώτων 100 ημερών της νέας κυβέρνησης. Δεν θα είχα άλλωστε και την απαίτηση να συμβεί! Όμως, θεωρώ πως το νησί μας θα πρέπει οπωσδήποτε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης από την πολιτεία στο άμεσο μέλλον, έξω από «στοιχήματα» και τυχοδιωκτισμούς, όχι μόνο γιατί το αξίζει, αλλά πολύ περισσότερο γιατί το δικαιούται…
Τα «στοιχήματα» που κατά καιρούς βάζουν οι πολιτικοί με τους εαυτούς τους ή και μεταξύ τους, για να ικανοποιήσουν την όποια ματαιοδοξία τους, με αφήνουν εντελώς αδιάφορο και μαζί με εμένα και όλους τους άλλους πολίτες.
Το «στοίχημα» όμως που βάζουν κάθε τέσσερα χρόνια με την κοινωνία, αξιώνοντας να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, οφείλουν να είναι σε θέση να το κερδίζουν με έντιμο και δημοκρατικό τρόπο και με το όποιο πολιτικό κόστος για τους ίδιους. Διαφορετικά να μην το βάζουν.
Έτσι και η νέα κυβέρνηση, οφείλει τώρα να στηρίξει τις επιλογές του δικού της «δελτίου» που αφορούν μάλιστα όλους τους πολίτες, όπως η ίδια διατείνεται. Διαφορετικά, θα δούμε σύντομα ένα ακόμα «στοίχημα» που παίχτηκε στο «Πρακτορείο η Ελλάς», να έχει την τύχη ενός συνόλου φιλόδοξων «στοιχημάτων». Να καταλήξει δηλαδή και αυτό, όπως και τόσα άλλα, ως χαμένο, στον αδηφάγο «κουβά» της σύγχρονης ιστορίας μας!