Ο Ιησούς και η διδασκαλία του, καθώς και η Σταύρωσή του θεωρήθηκαν ως “σκάνδαλον”, για τους Ιουδαίους, παρά τις ρήσεις των προφητών αλλά και για τους ελληνίζοντες Ιουδαίους. Ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς ένας υιός Θεού να καταδεχτεί να σταυρωθεί, για να φέρει στους ανθρώπους την ελευθερία και αγάπη. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν αναφορές για το “σκάνδαλον” του μαρτυρίου του Ιησού.
Ήδη, στην προς Ρωμαίους Επιστολή διαπιστώνεται ότι οι Ιουδαίοι δεν επεδίωκαν τη δικαίωσή τους με την πίστη στον Ιησού, γιατί αγνόησαν τον Προφήτη Ησαΐα που έγραφε: “Ιδού τίθημι εν Σιών λίθον προσκόμματος και πέτραν σκανδάλου, και πας ο πιστεύων επ’ αυτώ ου καταισχυνθήσεται (Ρωμ. θ, 33).
Επίσης, ο Πέτρος χρησιμοποιεί το ίδιο εδάφιο του Ησαΐα, απευθυνόμενος πάλι σε όσους δεν πιστεύουν: “Απειθούσι δε λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας και λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου” (Α΄ Πέτρου β, 7).
Ο Παύλος επανέρχεται στην προς Γαλάτας επιστολή λέγοντας: “Εγώ δε αδελφοί ει περιτομήν έτι κηρύσσω, τι έτι διώκομαι, άρα κατήργηται το σκάνδαλον του σταυρού” (Γαλάτας, ε,11). Για να επιμείνει στους Κορινθίους: “Επειδή και οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι, και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν” (Α΄ Κορινθίους, α, 22-23).
Σύνηθες φαινόμενο είναι, όμως, και σήμερα σε θέματα πίστεως να θεωρούνται ενέργειες και πράξεις ως σκάνδαλο από ορισμένους. Ενέργειες για ανθρώπους που τάχατες τους θεωρούσαν δικούς τους και θέλουν να τους οικειοποιηθούν στις όποιες ιδεοληψίες τους ή αντιθέτως, να τους μειώσουν.
Το φαινόμενο αυτό το είδαμε να εφαρμόζεται στην περίπτωση του Μανώλη Γλέζου και συγκεκριμένα στην επιθυμία που είχε εκφράσει στον Αρχιεπίσκοπο να έχει χριστιανική ταφή.
Ο ίδιος σκανδαλισμός συμβαίνει και με τον Περικλή Κοροβέση, με την οικειοποίησή του που επιχειρείται από πρόσωπα και παρατάξεις.
Ο Περικλής Κοροβέσης, όμως, ήταν ένα πρόσωπο ελεύθερο, όπως και ο Γλέζος, με ανθρωπιστικό περιεχόμενο, μπολιασμένο με διαχρονικές αξίες και αρχές. Ευθαρσώς αναφερόταν στην Εκκλησία, εκφραζόμενος, επανειλημμένως, θεολογικά στη Γέννηση και τη Σταύρωση του Ιησού σε συνεντεύξεις του ή σε άρθρα του στον Τύπο.
Η τελευταία αναφορά του ήταν στις 26 Απριλίου του 2019 στην “Εφημερίδα των Συντακτών” σε άρθρο του, με τίτλο “Κρατούμενος ονόματι Ιησούς”. Στο εν λόγω άρθρο, αναφορικά με την περιφορά του Επιταφίου διαπιστώνει ότι γίνεται “… με κάθε δυνατή μεγαλοπρέπεια και υπέροχες ψαλμωδίες… και κανείς δεν είναι θλιμμένος… και γιατί να είναι κάποιοι θλιμμένοι; Όλοι ξέρουν πως την επόμενη θα αναστηθεί και θα πάει στους ουρανούς για να μείνει με τον πατέρα του…”.
Στο ίδιο κείμενο διαπιστώνει ότι το φαινόμενο “είναι μία θλιβερή συνέπεια της ταύτισης της Εκκλησίας και του Κράτους. Και είναι απορίας άξιον πώς η ιεραρχία της Εκκλησίας δέχεται αυτήν την υποταγή, ενώ διαπρεπείς θεολόγοι υποστηρίζουν πως η θρησκεία πρέπει να είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη”.
Είναι το ίδιο που έλεγε ο αγωνιστής παπα-Γιώργης Πυρουνάκης: “Τα του Καίσαρος περιπτωτικά θα τα υπακούομε μέχρις ότου φθάσουμε στην εποχή που θα αχρηστευθεί ο Καίσαρας. Δεν θα υπάρχει ανάγκη προστάτου του λαού” (Αντ. Σανουδάκης, Καπετάν παπάς Πυρουνάκης, 1988, σ. 216).
Ο Κοροβέσης αποφαίνεται ότι είναι “άναρχος ο Θεός, άναρχη η Εκκλησία του. Αποστολή της είναι η αγάπη και η ειρήνη μέσα στην ισότητα και την απλότητα”. Ό,τι δηλαδή έλεγε και έγραφε ο παπα-Πυρουνάκης ότι “όταν επιτελούμε τα του Θεού θα έχομε γίνει αυτόνομοι, αναρχικοί, δεν θα χρειαζόμαστε Αρχές να μας έρχονται να μας επιβάλουν ή να μας πειθαναγκάζουν” (ό.π.,σ. 218).
Βασικά στοιχεία, επίσης, των απόψεων και του Πυρουνάκη ήταν η Ελευθερία και η Αγάπη. Για την αγάπη πίστευε πως ξεπερνά τους δεσμούς αίματος ως δύναμη συμφιλίωσης, συγχώρεσης, ως εγρήγορση και ακάματη προσφορά. Έτσι ο κόσμος “θα ζήσει καλά, χωρίς να πεθαίνει· και τέλεια χωρίς τέλος” (περ. Προβλήματα, Αθήνα 1972, 6, σ. 157).
Ο Κοροβέσης, στηριζόμενος στον Ευαγγελιστή Μάρκο και την Αμερικανική Ιατρική Ένωση περιγράφει ρεαλιστικά, συμπάσχων, το Μαρτύριο και τη Σταύρωση του Ιησού. Τον μαστίγωσαν με “κνούτα που είχαν στην άκρη σιδερόμπαλες ή κόκαλα από αρνί, με μπαστούνια και ξύλα χτυπούσαν τον κρατούμενο, ακόμα και όταν έπεφτε κάτω… Ο Ιησούς πρέπει να έφτασε στον σταυρό με σπασμένα πλευρά, με βαθιές πληγές και εξαντλημένος… Με καρφιά 18 εκ. του κάρφωσαν τους καρπούς και στη συνέχεια τους αστραγάλους…”.
Για να καταλήξει ότι: “Ο Χριστός δεν ήταν ο πρώτος που σταυρώθηκε. Αλλά ούτε και ο τελευταίος. Σχεδόν σε όλο τον κόσμο, σε κάποια γωνιά ένας άνθρωπος σταυρώνεται. Ακούμε τη φωνή του ή είμαστε και εμείς μέσα στο πλήθος που ακολουθεί αλαλάζοντας τον Ιησού στον δρόμο για τον Γολγοθά; Εδώ η σιωπή είναι ένα παραπάνω καρφί”.
Στους καιρούς μας, ορισμένοι, δήθεν “αντιεξουσιαστές” και δήθεν “προοδευτικοί” και φορείς της “μετα-αλήθειας”, παραξενεύονται και θεωρούν σκάνδαλο τα παραπάνω, του Γλέζου και του Κοροβέση.
Ίσως, θα πρέπει να διαβάσουν τη Νεότερη Ιστορία της Αντίστασης. Θα συναντήσουν τον αντάρτη παπα-Δημήτρη Χολέβα, τον “Παπαφλέσσα” του ΕΛΑΣ και πολλούς άλλους ΕΛΑΣίτες παπάδες με το τουφέκι ή μάρτυρες. Κυρίως, όμως, τον θρυλικό παπα-Ανυπόμονο, Γερμανό Δημάκο, στο πλάι του Άρη Βελουχιώτη. Πρόσωπα, δράση και εικόνες που δεν θεωρήθηκαν από τους πραγματικούς αγωνιστές ως “σκάνδαλο”.