Η αρχή και το τέλος της ζωής, ο θάνατος, αποτελούν “μέγα μυστήριο”. Την τραγικότητα και το μυστήριο του θανάτου δέχεται και η Εκκλησία μας. Το ξεπερνά όμως με την αγάπη και την ελπίδα της Αναστάσεως. Αυτοί που πραγματικά αγαπούν τους αδελφούς “μεταβαίνουν εκ του θανάτου εκ την ζωή”. Αυτοί που δεν αγαπούν “μένουν στο θάνατο” (Ιω.Α, 3, 14).
Αυτοί που σκέφτονται το μυστήριο του θανάτου, οδηγούνται σε ιδανικά και ηθική πορεία. Αυτά τα ιδανικά επιβάλλουν απόλυτο σεβασμό στη ζωή μας και τη ζωή των συνανθρώπων.
Η ζωή είναι “μέγα μυστήριο” και δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Έχομε χρέος να την προσέχομε και προστατεύομε. Αυτοί που τη σκοτώνουν, φονιάδες και αυτόχειρες, διαπράττουν μεγάλο έγκλημα. Γέμισε ο κόσμος φονιάδες και αυτόκτονες. Σε έξαρση όλα τα κακά του κόσμου στην πατρίδα μας. Κοντά σ’αυτά, το μεγαλύτερο απ’όλα, η αυτοκτονία. Οι αυτόχειρες βάζουν τέλος στη ζωή τους με βίαιους τρόπους. Πτώσεις από μεγάλα ύψη, ασφυκτικούς θανάτους, απαγχονισμούς, χάπια κ.α.
Η ιδιαίτερη πατρίδα μας, η Κρήτη, έχει την πρωτιά των αυτοκτονιών στην Ελλάδα. Έχει διπλάσιο ποσοστό από τον μέσο όρο, πανελλαδικά. Μόνο στο Ηράκλειο, από τις αρχές Μαΐου και σε χρόνο λιγότερο των δύο μηνών, του τρέχοντος έτους, είχαμε οχτώ αυτοκτονίες και δεκάδες απόπειρες. Τα Χανιά δεν μένουν πίσω. Ακολουθούν το Ηράκλειο (εφημ. “ΠΑΤΡΙΣ” 18 -6-2018). Το κακό συνεχίζεται: Το πρωί της Κυριακής, 24 Ιουνίου, κρεμάστηκε στο κελί του, στις φυλακές Κορυδαλλού, Κρητικός αδελφοκτόνος. Είχε σκοτώσει τον αδελφό του τον περασμένο Απρίλιο.
Στο νησί της Ρω, αυτοκτόνησε Ηρακλειώτης στρατιώτης στη σκοπιά που φύλαγε, τοπρωί της 27ης τρέχοντος μηνός. Αυτοπυροβολήθηκε με το υπηρεσιακό του όπλο.
Όλες οι έρευνες δείχνουν πως τα ψυχικά νοσήματα των Κρητικών αυξήθηκαν επικίνδυνα στην περίοδο της οικονομικής και ηθικής κρίσης. Αυτή η κρίση αλλοίωσε κι αλλοτρίωσε την ύπαρξη όλων των Ελλήνων και πολύ περισσότερο των Κρητικών. Απαισιοδοξία, κατάθλιψη και απόγνωση, είναι οι ρίζες των αυτοκτονιών. Δημιουργούνται από τα εμπόδια και δυσκολίες της καθημερινής ζωής. Δημιουργούνται στη ζωή των ανθρώπων χωρίς νόημα, υπομονή, πίστη και ελπίδα. Δημιουργούνται από εγωισμό και η υπερηφάνεια που εμποδίζουν τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
Οι πιστοί, ταπεινοί και αισιόδοξοι πέφτουν αλλά σηκώνονται. Γνωρίζουν πως η κάθε δυσκολία είναι μπόρα και θα περάσει. Γνωρίζουν πως μπορούν να χάσουν μια μάχη, όχι όμως τον πόλεμο. Πάντα πιστεύουν πως δεν οδοιπορούν χωρίς “άνωθεν βοήθεια”. Πως τα σφάλματα είναι ανθρώπινα και διορθώνονται με τη μετάνοια όπως διακηρύσσουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ακόμη πως “όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η Χάρη του Θεού, όπως λέει ο Απ. Παύλος (Ρωμ. 5, 20).
Αυτά εμπνέουν τους πιστούς και φλογερούς. Τους αδύνατους όμως κι απελπισμένους; Αυτούς που χάνουν τις δουλειές τους και δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους; Αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους και δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια; Αυτούς που αποχαιρετούν τα σπουδαγμένα παιδιά τους που φεύγουν στην αλλοδαπή για να ζήσουν; Σ’ αυτά τα παιδιά δίδαξαν οι γονείς και οι δάσκαλοι τις οικογενειακές και κοινωνικές αξίες.
Τα παρότρυναν στην εργασία, στο διάβασμα και το σεβασμό στους θεσμούς, πιστεύοντας πως τα οδηγούσαν σε επιτυχημένη και αξιοπρεπή ζωή. Όταν όμως η πραγματικότητα τα διαψεύδει και σβήνει τα όνειρα, οι δρόμοι της αυτοκτονίας είναι ανοιχτοί.
Σ’αυτούς τους απελπισμένους χρειάζεται σεβασμός, υποστήριξη και κάθε βοήθεια και όχι αποστροφή. Η έμπραχτη αγάπη σε κάθε πληγωμένο και απελπισμένο άνθρωπο είναι αγιότητα. Είναι ανασχετικός φραγμός στον πειρασμό της αυτοκτονίας. Είναι φραγμός στις επιπλήξεις και υπενθυμίσεις των σφαλμάτων, στον φταίχτη, από δικούς του και κοντινούς ανθρώπους.
Ένας επαρχιώτης, Κρητικός, πούλησε μεγάλο του κτήμα και τα χρήματα τοποθέτησε σε πλούσιο λογαριασμό του σε τράπεζα. Αγόρασε οικόπεδο σε πόλη της Κρήτης και εξουσιοδότησε αγαπημένο του συγγενή, μόνιμο κάτοικο της πόλης, διαχειριστή του λογαριασμού για την ανέγερση πολυκατοικίας. Ο συγγενής έφαγε τα λεφτά. Την απόγνωση του θύματος ένιωσαν οι απερίσκεπτοι δικοί του με κατηγορίες εναντίον του για ανευθυνότητα και αναξιότητα. Ο δυστυχής δεν άντεξε. Αυτοκτόνησε, πέφτοντας από μεγάλο ύψος της κατοικίας του.
Την αυτοκτονία καταδικάζουν όλες οι θρησκείες του κόσμου ως το μεγαλύτερο έγκλημα. Το ίδιο και οι δικοί μας φιλόσοφοι Πλάτωνος και Αριστοτέλης, που χαρακτηρίζουν δειλούς και άνανδρους τους αυτοκτόνους.
Οι Ορφικοί και Πυθαγόρειοι πίστευαν, όπως κι ο Πλάτωνας, πως ο Θεός έβαλε την ψυχή στο σώμα (φυλακή) και οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα ν’αντιτάσσονται στο Θεό. Η αυτοκτονία είναι ασέβεια στο Θεό και έγκλημα κατά της πόλης. Οι δίκαιοι να υπομένουν τις αρρώστιες, τη φτώχεια και κάθε κακό και να μην βιάζονται να φύγουν. Οι νεώτεροι φιλόσοφοι, όπως ο Ρουσσώ τονίζουν πως όταν έρθει ο πειρασμός της αυτοκτονίας, ν’αποτρέπεται με καλές πράξεις. Βοήθεια στους φτωχούς, υπεράσπιση των αδυνάτων κ.α.
Το πρόβλημα των αυτοκτονιών στον τόπο μας είναι μεγάλο. Χρειάζεται άμεση αντιμετώπιση. Είναι θέμα παιδείας. Οι βασικοί της φορείς: Οικογένεια, Σχολείο και Εκκλησία, έχουν την ευξύνη. Ας βγουν μπροστά να διαφωτίσουν τον λαό προπαντός τους νέους. Να καταγγείλουν την Πολιτεία για την αμέλεια και τα σφάλματά της.