Αθάνατο τραγούδι, τραγουδισμένο τόσο υπέροχα από την Βίκυ Μοσχολιού, όσες φορές και να τ’ ακούσεις δεν το βαριέσαι… Γιώργος και Χρήστος Γιαννακόπουλος, Αλέκος Σακελλάριος στους στίχους, μουσική από τον Γιώργο Μουζάκη, αξίες διαχρονικές που δεν βλέπω να ξανάρχονται… «Σοφά τραγούδια, βγαλμένα μέσα από την ζωή», που έλεγε και η μανούλα μου…
Γι’ αυτό σας λέω αγαπητοί μου συνέλληνες, θέλει σωστή και σοφή σκέψη για να φτάσουμε στην απόφαση με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε, τώρα ακόμα πιο επιτακτικά αναγκαίο, να το διπλό και τριπλοσκεφτούμε… άλλο ένα λάθος και θα ‘ναι πολύ αργά πια για όλους μας.
Αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές και πριν καλά-καλά κλείσουν οι κάλπες, κάποιοι σαν έτοιμοι από καιρό, δυσαρεστήθηκαν με τα αποτελέσματα που δεν έφεραν το ΠΑΣΟΚ στην δεύτερη θέση και αποφάσισαν να επιτεθούν κατά ριπάς στον πρόσφατα εκλεγμένο πρόεδρο Νίκο Ανδρουλάκη και να ζητήσουν την αντικατάστασή του από άλλον, ικανό και «πρωθυπουργήσιμο». Δηλαδή κατά την γνώμη τους, ο Δούκας, ο Γερουλάνος, η Διαμαντοπούλου, η Γιαννακοπούλου, ο Κατρίνης αυτοχρίστηκαν «πρωθυπου- ργήσιμοι» και κατεβαίνουν ως ιππείς σε αραβικό άτι περιφέροντας τα προσόντα τους και προσβάλλοντας συνεχώς τον πρόεδρο του κόμματος τους Νίκο Ανδρουλάκη, απλά ο Νίκος Ανδρουλάκης φαίνεται ότι από καιρό τους χάλαγε την σούπα…
Πραγματικά αναρωτιέμαι, έχουν επίγνωση του τι έχουν προκαλέσει αυτούς τους μήνες; Έχουν επίγνωση ότι καταφέρουν ένα τεράστιο πλήγμα στο ίδιο τους το κόμμα; Έχουν αναρωτηθεί τι ζημιά έχει προκληθεί και με ποιο τρόπο θα μπορέσει να ξαναμαζευτεί; Όχι φυσικά, είναι τόσο γοητευτική η ιππασία σε αραβικό άτι, που σου παίρνει τα μυαλά, από τόσος δα, μπορεί να φαντάζεις και αυτοκράτορας… Μπορεί και Μέγας Αλέξανδρος ας πούμε… Και για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους…
Ένας είναι ο δρόμος, όχι πολλοί, ούτε μονοπάτια, είναι αυτός που ανοίγεται δυναμικά μπροστά μας, που θα μας απελευθερώσει από αυτό που βιώνουνε τα τελευταία χρόνια, είναι ο δρόμος που ακολουθεί ο πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης, που με σταθερά βήματα οδήγησε το ΠΑΣΟΚ από κόμμα σπόντα, σε κόμμα υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.
Ακολουθώ και ψηφίζω Νίκο Ανδρουλάκη γιατί είναι σταθερός στα πολιτικά του βήματα και δεν τρικλίζει. Είναι ένας νέος πολιτικός με ηθική ακεραιότητα, ένα ισχυρό πλεονέκτημα σε μια εποχή που οι πολίτες απαιτούν καθαρότητα και διαφάνεια από τους πολιτικούς ηγέτες.
Είναι μετριόφρων, σεμνός και σοβαρός, πράγμα που σημαίνει ότι δεν επιδιώκει την προσωπική προβολή αλλά το συλλογικό καλό. Δεν έχει εξαρτήσεις από οικονομικά ή άλλα κέντρα εξουσίας και γι’ αυτό ενισχύεται η εικόνα του ως πολιτικού, που δεν επηρεάζεται από εξωτερικές πιέσεις.
Πιστός στην παράταξη, έχει δείξει διαχρονική αφοσίωση στο ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αποστα- σιοποιηθεί ή να στραφεί σε άλλους πολιτικούς χώρους, κάτι που δείχνει ισχυρή συνέπεια στις ιδέες του. Είναι αυθεντικός, χωρίς επικοινωνιακά φτιασιδώματα, με απλότητα και ειλικρίνεια στις δημόσιες εμφανίσεις του, δεν προσποιείται και δεν φοβάται να παραδεχτεί τις αδυναμίες του.
Ως ευρωβουλευτής έχει αποκτήσει σημαντική εμπειρία στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, γεγονός που του προσδίδει μια ευρύτερη αντίληψη των ζητημάτων και της διεθνούς πολιτικής. Επανέφερε το όνομα και τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ που το κατέστησαν και πάλι ελκυστικό, ξυπνώντας τις μνήμες του ισχυρού ΠΑΣΟΚ που δούλεψε για την κοινωνία και την πατρίδα. Υπό την ηγεσία του, το κόμμα έχει δει αύξηση στα ποσοστά του, γεγονός που δείχνει αποτελεσματικότητα στη στρατηγική του.
Για όλους λοιπόν αυτούς τους λόγους, σ’ αυτή την δύσκολη συγκυρία για το ΠΑΣΟΚ, η απόφαση είναι μια, η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ, γιατί όπως λέει και το σοφό τραγούδι που σας ανέφερα…
«Μες στη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει, μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό που πάει ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη»…