Νοέμβρης μήνας. Ένας μήνας σύμβολο! Ένας μήνας μνήμης. Ένας μήνας σταθμός, βαθιά χαραγμένος στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας!
Σαράντα έξι χρόνια πριν! «17 Νοεμβρίου 1973» έγραφε το ημερολόγιο. Μια ημερομηνία που έμελλε να σημαδέψει ανεξίτηλα το μέλλον αυτής της χώρας. Μια ημερομηνία που πυροδοτεί στη συλλογική μας μνήμη, τον αγώνα, τη διεκδίκηση, τη δημοκρατική εξέγερση! Τώρα τη γράφουν όλα τα ημερολόγια, αυτήν την ημερομηνία!
Δίκαια η 17η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως «ημέρα μνήμης και αγώνα για τη δημοκρατία»!
Αν και έχουν περάσει 46 ολόκληρα χρόνια από τότε, οι «Νοέμβρηδες» είναι ακόμα εδώ για να μας θυμίζουν και να μας εμπνέουν!
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, από την Μεταπολίτευση και μετά, υπήρξε μια μεθοδευμένη και συστηματική προσπάθεια απαξίωσης των δημοκρατικών κατακτήσεων, από ορισμένους «κύκλους», που χρησιμοποίησαν ως «Δούρειο Ίππο» των σκοτεινών επιδιώξεών τους το «Πολυτεχνείο» και ό, τι αυτό συμβόλιζε.
Δημιούργησαν οι ίδιοι αυτοί «κύκλοι» μια φιλολογία αλλά κυρίως μια παραφιλολογία που «έδειχνε» τους ανθρώπους της λεγόμενης «γενιάς του Πολυτεχνείου» να έχουν καταστρέψει τη χώρα. Είναι λάθος όμως να γενικεύουμε μια τέτοια πικρή αλήθεια που μας επιβεβαιώνει πράγματι ότι, στα χέρια αρκετών ανθρώπων, εκπροσώπων αυτής της «γενιάς», γνωρίσαμε τη χειρότερη μορφή εξουσίας! Η αντίληψη αυτή ενισχύθηκε μέσα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και επιχειρήθηκε μάλιστα να συνδυαστεί αυτή με μια συνειδητή, πιστεύω, προσπάθεια εξωραϊσμού της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Είναι γνωστά σε όλους μας αυτά τα «επιχειρήματα», που εξακολουθούν να αναπαράγονται και να διαδίδονται μέχρι και σήμερα, με στόχευση κυρίως τη χαμηλή διαστρωμάτωση της κοινωνίας μας, σε οικονομικό, αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο.
Η «καραμέλα» του εξωραϊσμού μέσα από την πικρή γεύση της καθημερινότητας, επιχειρούσε να «γλυκάνει» τους ανυποψίαστους και ανιστόρητους πολίτες, με την συνταγή της προπαγάνδας και του ελεγχόμενου αποπροσανατολισμού. Ανακαλούσαν τα δήθεν θετικά στιγμιότυπα από την ασθενική, αισιόδοξη και ξεθωριασμένη μνήμη, που «ήθελε», στα χρόνια της σκοτεινής επταετίας, τη χώρα να γνωρίζει οικονομική ανάπτυξη, να μην υπάρχουν οικονομικά σκάνδαλα και να επικρατεί κοινωνική ηρεμία, «ησυχία τάξη και ασφάλεια», μακριά από «φασαρίες», απεργίες και διαδηλώσεις.
Αυτή η μαύρη προπαγάνδα όμως έβρισκε πάντα ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο και αυτό δεν ήταν άλλο από τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Οι 24 νεκροί, αποτέλεσαν, εκτός από τους ήρωες αυτής της εξέγερσης και την πλέον πολύνεκρη επιχείρηση καταστολής στην ιστορία της χώρας, εν καιρώ ειρήνης.
Πρόκειται για μια θυσία ανθρώπων που, ενώ είναι ιστορικά τεκμηριωμένη και καταγεγραμμένη με τα ονοματεπώνυμα των ηρώων-θυμάτων της, κάποιοι άνθρωποι επιμένουν ακόμα και σήμερα, να την αμφισβητούν, να την υποβαθμίζουν αλλά και να την ταπεινώνουν ενίοτε, για τους δικούς τους ιδεολογικούς λόγους. Μεταξύ αυτών των αμφισβητούντων, διακρίνονται και εξέχοντα στελέχη της τωρινής κυβέρνησης.
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν μπορεί σήμερα να αποτελεί απλώς ένα πρόσφορο, ευκαιριακό πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης, με σκοπό και μόνο την τόνωση του ηθικού των «ακροατηρίων» των κομμάτων.
Δεν μπορεί η σημερινή Ν.Δ., με την ιδιαίτερα ισχυρή ακροδεξιά συνιστώσα της, να ισορροπήσει εύκολα μεταξύ της ανάμνησης- φάντασμα (για εκείνην), από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και της αμνησίας που επιδιώκει να «καλλιεργήσει» στον λαό, για την αιματηρή καταστολή αυτής της εξέγερσης. Γι’ αυτό και ο αρχηγός της, προτίμησε το αριστοκρατικό και ευγενές άθλημα του τένις, που είναι και «trendy», από το παρωχημένο και μπελαλίδικο «Πολυτεχνείο», που είναι «bus class» και εδώ που τα λέμε, δεν ταιριάζει και καθόλου με το πολιτισμικό προφίλ της τάξης, αλλά και της καταγωγής του!
Δεν μπορεί, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, να συνεχίζει να δίνει ρεσιτάλ «επαναστατικού σουρεαλισμού», διαδηλώνοντας ο ίδιος ο αρχηγός του, μαζί με άλλους 5.000 «νεκραναστημένους» ΣΥΡΙΖΑίους διαδηλωτές, κατά του καπιταλισμού, κατά του ΝΑΤΟ και κατά των «φονιάδων των λαών» και πρώην συνομιλητών του, έξω μάλιστα από την Πρεσβεία τους…
Δεν μπορεί και δεν είναι πρέπον, να εξαντλείται σήμερα ο εορτασμός των 46 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε μια ατέρμονη και αποπροσανατολιστική «φλυαρία», από λαλίστατους εκπροσώπους κομμάτων, από άθλια χειραγωγούμενα μέσα ενημέρωσης, με πρωταγωνιστές τους 5.000 αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας, τα ιπτάμενα drones που εγγυούνται την ασφάλεια της εκδήλωσης, τα ΜΑΤ μιας «αναγκαστικότητας» που μας επιβάλλει η νέα κατασταλτική μας «κανονικότητα», αλλά και τους «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων!
Στις φετινές εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973, οι Αθηναίοι τίμησαν την επέτειο, κοιτώντας αποσβολωμένοι τον ουρανό, στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα ιπτάμενα αστυνομικά drones που τον «διαφέντευαν»! Κάπως έτσι κοιτούσαν τον ουρανό πριν από λίγες μέρες και οι Ηρακλειώτες συμπολίτες μας, τιμώντας την επέτειο του εορτασμού του Πολιούχου μας Αγίου Μηνά, συνεπαρμένοι κι εκείνοι από τις φιγούρες του επιδέξιου πιλότου του F16, πάνω από τον Καράβολα!
Οι περισσότερες Κυριακάτικες εφημερίδες, που κυκλοφόρησαν στις 17 Νοέμβρη του 2019, ανήμερα της μεγάλης εορτής, δεν είχαν πρώτο θέμα την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κάποιες μάλιστα από αυτές δεν έκαναν καν αναφορά. Δεν εκπλήσσομαι…
Εκείνοι που φοβούνται τους «Νοέμβρηδες» και ενοχλούνται, από την ενεργοποίηση της ιστορικής μνήμης, δεν είναι ότι δεν αντέχουν απλώς να τιμάται η αυθόρμητη και ηρωική κινητοποίηση ενός μεγάλου τμήματος της νεολαίας εκείνης της εποχής, κάτω από σκληρές και καταπιεστικές συνθήκες. Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται να μάθουν πραγματικά για το τι ακριβώς συνέβηκε στη χώρα μας πριν από 46 χρόνια. Σκιάζονται όμως ιδιαίτερα, για το τι μπορεί να συμβεί ενδεχομένως μελλοντικά, αν αποφασίσουν να κινητοποιηθούν μεγάλες κοινωνικές ομάδες, στοιχισμένες πίσω από έναν κοινό στόχο! Σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα, πολλές και μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας πολιτών, έχοντας κοινό παρονομαστή τις κοινωνικές ανισότητες, ως την αιτία που τις προκαλούν.
Το «Πολυτεχνείο» ζει, οφείλει να ζει και θα ζει, ως ιδέα, ως σύμβολο, ως «επαναστατική πυξίδα», μαζί με τις αιώνιες αξίες που πυροδότησαν την νεολαιίστικη εξέγερση εκείνου του Νοέμβρη του 1973. Θα είναι εδώ παρόν, να μας υπενθυμίζει πως, όσο και να «ξεθωριάζει» η πολύτιμη «εικόνα» του, από τον χρόνο και την ανθρώπινη «παρέμβαση», η ιστορική συνείδηση θα παραμένει αναλλοίωτη.
Θα είναι εδώ να μας «φωνάζει» πως, σε κάθε εποχή έχει αξία και νόημα ο αγώνας, μέσα από ένα διαχρονικό σύνθημα που μας στοιχειώνει: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»!