«Αργεί το Πάσχα, μα έρχεται», λέει μια λαϊκή παροιμία, ενθαρρύνοντας την προσμονή. Μια άλλη πάλι περισσότερο επίκαιρη, επιβεβαιώνει την πραγματικότητα: «Κατά που λέει το χαρτί κι ομολογεί η φλάσκα, ούτε και πέρυσι Λαμπρή, ούτε και φέτο Πάσχα». Τουλάχιστον δεν θα είναι «μετά φανών και λαμπάδων».
Και πώς να είναι άλλωστε! Με τους νεκρούς συμπολίτες μας να ξεπερνάνε τις δέκα χιλιάδες, τους διασωληνωμένους να προσεγγίζουν τους εννιακόσιους, τα νοσοκομεία να βρίσκονται σε διαρκή συναγερμό, την πανδημία να συνεχίζει να προελαύνει και τον κόσμο να έχει χάσει «τ’ αυγά και τα πασχάλια»!
Το Πάσχα είναι μια από τις μεγαλύτερες εορτές του Χριστιανισμού και η ονομασία του προέρχεται από την εβραϊκή λέξη «Πεσάχ» («Pesah») («Pasha» στα αραμαϊκά και «Πάσχα» στην ελληνιστική) και σημαίνει, «το πέρασμα», «η διάβαση», «η προσπέραση».
Οι μεν Εβραίοι εορτάζουν τη διάβασή τους από την Ερυθρά Θάλασσα και την απελευθέρωσή τους από την Φαραωνίτιδα δουλεία, οι δε Χριστιανοί γιορτάζουν το πέρασμα του Θεανθρώπου από τη Γήινη ζωή, στο μαρτυρικό θάνατο και στην ένδοξη Ανάστασή Του. Γιορτάζουν δηλαδή κατ’ αυτόν τον τρόπο, την απελευθέρωσή τους από την αμαρτία και το θάνατο.
Διανύοντας την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και οδεύοντας προς την λύτρωση της Ανάστασης, διαπιστώνουμε πως το «πέρασμα» αποτελεί και σήμερα τη μαγική λέξη που τρέφει την ελπίδα, συντηρεί την αισιοδοξία και ενισχύει την προσμονή. Μόνο που κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο αυτό το «πέρασμα», ανάλογα με τη θέση, την ιδιότητα, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, τις ανάγκες του και τις προτεραιότητές του.
Για τον διασωληνωμένο ασθενή στην εντατική αλλά και εκτός εντατικής, για παράδειγμα, το «πέρασμα» ταυτίζεται στην κυριολεξία με τον σωλήνα του αναπνευστήρα που τον τροφοδοτεί με το απαραίτητο οξυγόνο της ζωής. Στις πιο κρίσιμες στιγμές αδυναμίας της αναπνοής, του δίνει τις απαραίτητες ανάσες για να κρατηθεί ζωντανός.
Για τον μέσο πολίτη, που στάθηκε τυχερός και δεν έχει νοσήσει ακόμα, προς το παρόν τουλάχιστον, αλλά είναι κουρασμένος από τα αλλεπάλληλα περιοριστικά μέτρα που θέτουν τη ζωή του σε διαρκή αναστολή, το «πέρασμα» που ονειρεύεται είναι η μετάβασή του στην κανονικότητα. Σε μια κανονικότητα όμως, που όπως όλα δείχνουν, δεν θα είναι ποτέ πια ίδια με αυτήν που ήξερε πριν ξεσπάσει η πανδημία.
Για τον ευφάνταστο, ευρηματικό και καλοπερασάκια νεοέλληνα, το «πέρασμα» έτσι όπως τουλάχιστον εκείνος το αντιλαμβάνεται ετούτες τις άγιες μέρες, είναι τα διόδια, οι σταθμοί και τα λιμάνια που πρέπει πάση θυσία να προσπελάσει, προκειμένου να καταφέρει να αποδράσει από τα «τείχη» της πόλης και να φτάσει στον πολυπόθητο προορισμό του. Να βρεθεί δηλαδή στο εξοχικό του ή στο χωριό του, έτσι όπως ο ίδιος το έχει φανταστεί.
Θα αντιμετωπίσει βεβαίως δυσκολίες λόγω των αυστηρών περιοριστικών μέτρων μετακίνησης που ισχύουν, αλλά είμαι σίγουρος πως εκείνος θα βρει τελικά τον τρόπο να ξεφύγει. Δεν τον φοβάμαι τον νεοέλληνα. Ποντάρω στην ικανότητα και την ευρηματικότητά του, αλλά κυρίως στην επιμονή του να περνάει τελικά πάντα το δικό του…
Για τον πονηρό πολιτευτή που πουλάει φτηνή ελπίδα σε τιμή κόστους (όχι βεβαίως πολιτικού) και αγοράζει ανεκτίμητης αξίας εμπιστοσύνη, το «πέρασμα» για εκείνον είναι ένα τούνελ, που όμως πάντα έχει φως στην άκρη του. Για να μην πεθαίνει η ελπίδα.
Μόνο που μέσα σε αυτό το στενό και σκοτεινό τούνελ φαίνεται πως χωράνε μαζί, οι δικές του υψηλές ακόρεστες φιλοδοξίες, με τις ταπεινές και λιτές ανθρώπινες ανάγκες.
Όσο για το φως στην άκρη του τούνελ, δεν είναι απαραίτητο πάντα, αυτό που «βλέπει» ο πολιτικός να είναι το ίδιο με εκείνο που δείχνει στους πολίτες…
Έτσι και τώρα, προσπαθεί να «εξαγοράσει» την απογοήτευσή μας με την απόλυτη αισιοδοξία και πεποίθησή του ότι η πανδημία βρίσκεται στην τελική φάση της.
Για να εξασφαλίσει μια επιπλέον πίστωση χρόνου, μας ζητά να αντέξουμε λίγο ακόμα, προκειμένου να διανύσουμε τα τελευταία μέτρα μέσα στο τούνελ. Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι οι Έλληνες έχουν ξεπεράσει πια τις αντοχές τους, αναγκάζονται να τρώνε από τα έτοιμα που τελειώνουν κι αυτά σιγά-σιγά και η υπομονή τους εξαντλείται μέρα με τη μέρα.
Η υπομονή βεβαίως, αποτελεί αναμφισβήτητα τη βασικότερη προϋπόθεση για να αντέξουμε απέναντι σε έναν πανίσχυρο και επίμονο ιό. Η υπομονή είναι απαραίτητη στη βάση μιας ρεαλιστικής, λογικής αντιμετώπισης. Όχι όμως και η αβάσιμη αισιοδοξία. Όχι οι ψεύτικες υποσχέσεις. Όχι οι αντιφατικές προβλέψεις που προκαλούν σύγχυση.
Δεν γίνεται δηλαδή, τη μια μέρα να ανακοινώνεις την απόφασή σου, που πήρες μετά την εισήγηση των ειδικών, να «ανοίξεις» την οικονομία και την κοινωνία, και την αμέσως επόμενη μέρα να νομοθετείς για το ακαταδίωκτο αυτών των ειδικών. Όχι μόνο δεν κερδίζεις έτσι την εμπιστοσύνη του κόσμου, αλλά αντίθετα μάλιστα σκορπάς την καχυποψία και την αμφισβήτηση.
Τα εμβόλια, τα τεστ ανίχνευσης του ιού και τα μέτρα στήριξης προς εκείνους που πλήττονται περισσότερο, αποτελούν βεβαίως βασικά εργαλεία για να κερδίσουμε αυτή τη μεγάλη μάχη. Ένα είναι σίγουρο. Αυτή τη μάχη θα πρέπει να τη δώσουμε όλοι μαζί.
Για να μπορούμε να ελπίζουμε στην επόμενη δύσκολη μέρα που θα δοκιμαστούν σκληρά η κοινωνία και η οικονομία. Όμως το σημαντικότερο ετούτη την κρίσιμη ώρα, είναι να βοηθήσουμε όλους εκείνους που δοκιμάζονται να περάσουν «απέναντι». Από τη σκοτεινή πλευρά της απελπισίας, στη φωτεινή όχθη της ελπίδας. Να αντιληφθούμε έγκαιρα ότι υπάρχει μεν ένα στενό δύσκολο «πέρασμα», αλλά είναι το ίδιο για όλους μας, αυτό που θα μας οδηγήσει στη σωτηρία μας. Γιατί μόνο όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε.
Το πιο δύσκολο όμως, αλλά ουσιαστικό «πέρασμα», το κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Λίγοι βεβαίως μπορούν να το ανακαλύψουν και ακόμα λιγότεροι θα καταφέρουν να το διαβούν. Μόνο εκείνοι που θα τολμήσουν να «σκάψουν» βαθιά μέσα στην ψυχή τους, να μη δειλιάσουν να «ξεθάψουν» και να αντικρύσουν τον πραγματικό τους εαυτό, να αποχωριστούν τον εγωισμό και την ανθρώπινη ματαιοδοξία τους και να κρατήσουν μέσα τους την καλοσύνη και την άδολη αγάπη.
Να αποδεχτούν τα αμαρτήματά τους με ταπεινότητα, ειλικρίνεια και μετάνοια, αποζητώντας τη λύτρωση της συγχώρεσης, όπως έκανε και η αμαρτωλή γυναίκα που, μετανιωμένη άλειψε με μύρο τα πόδια του Ιησού και συγχωρήθηκε για τις αμαρτίες της, και για την οποία είναι αφιερωμένη η Μεγάλη Τετάρτη.
Η σωτηρία της ψυχής ακολουθεί τα βήματα της συνείδησης μόνο στις δύσκολες διαδρομές της, κι εκεί συναντώνται. Στη θλίψη της απώλειας και στη μελαγχολία της απουσίας των αγαπημένων απόντων. Στη μοναξιά των αρρώστων και των καταφρονεμένων της Γης που σέρνουν το δικό τους σταυρό στον τόπο του μαρτυρίου τους. Στη σιωπή των αμνών που θυσιάζονται μαζικά ετούτες τις μέρες για να νιώσουν οι άνθρωποι καλύτερα.
Το «πέρασμα» αυτό είναι το πιο κρίσιμο και αποτελεί την υπέρβαση που οδηγεί στην αυτογνωσία. Το ερώτημα όμως είναι: Πόσοι άραγε νιώθουμε σήμερα έτοιμοι να κάνουμε αυτήν την υπέρβαση;
Καλή Ανάσταση!
https://moschonas.wordpress.com