Είμαι ένας παππούς τρίτης ηλικίας και θέλω να εκφράσω ένα παράπονο, για να μην το πάρω μαζί μου όταν πεθάνω, εβρισκόμενος στα τελευταία χρόνια της ζωής μου..
Τώρα και σαράντα χρόνια, κάθε χρόνο, Γυμνάσια, Λύκεια, Πανεπιστήμια, κάνουνε καταλήψεις με την παραμικρή αιτία και αφορμή, όπως είναι και η σημερινή, για ένα μεγάλο εγκληματία, βαρυποινίτη εκτελεστή, εκβιάζοντας την όποια κυβέρνηση είναι στην εξουσία, προκαλώντας την κοινή γνώμη και τον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη, που όπως πάντα, πληρώνει τα σπασμένα.
Μαζί όμως με τους καταληψίες και τα κομματικά κοπάδια που μπαίνουν στα πανεπιστήμια μας, είναι και έμποροι όπλων και ναρκωτικών, συμμορίες και σπείρες, που προκαλούν μεγάλες καταστροφές. Δεν νομίζω αυτό το αίσχος να υπάρχει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου. Εγώ σαν Έλληνας πολίτης αισθάνομαι φρίκη, αποτροπιασμό και απογοήτευση.
Σε τούτο όμως το κατάντημα, τελευταία υπάρχουν και συνοδοιπόροι που εκ του ασφαλούς, ρίχνουν λάδι στην φωτιά, πνευματικοί σύλλογοι τρομάρα τους, ακόμα και κομματικά στελέχη, αδειανοί από επιχειρήματα, κουφοντηνάκια θα έλεγα εγώ, που δικαιολογούν αυτές τις πορείες, αθλιότητες, σε μια εποχή φοβερής πανδημίας, μεταφέροντας τον κορωνοϊο στις δεκάδες πορείες, για έναν τρομοκράτη, που συνεχίζει να σπέρνει τον θάνατο, ακόμα και μέσα από την φυλακή.
Δυστυχώς, 200 χρόνια μετά από την Ελληνική επανάσταση, το έθνος μας βρίσκεται σε παρατεταμένη παρακμή, αφού θεωρούν τους εγκληματίες αγωνιστές και όταν παίρνουν άδεια και βγαίνουν από την φυλακή, τους υποδέχονται ως ήρωες, όσο για τα θύματά τους, τρίζουν τα κόκκαλα τους μες το μνήμα.
Σήμερα στο κατώφλι της τρίτης χιλιετίας, για να μπει κανείς στο πανεπιστήμιο, δεν χρειάζεται να έχει γνώσεις, αρκεί να γράφει στην κόλα διαγωνίσματος, μόνο το όνομά του. Όσο για την καριέρα τους, με ατομικά ρουσφέτια, έρποντας και γλύφοντας την γη, οσάν τον χοχλιό, ανεβαίνουν την τρούλα του Ψηλορείτη, εξού και το αποτέλεσμα.
Η δημόσια διοίκηση έχει τα μαύρα της τα χάλια. Η πρωτογενής αγροτική μας παραγωγή, γίνεται μόνο από ξένους, Βουλγάρους, Πακιστανούς, Αφγανούς. Οι Έλληνες επιστήμονες φύγανε και τιμούν την Ελλάδα μας στο εξωτερικό, δουλεύουν όμως για άλλους λαούς.
Η πατρίδα μου αιμορραγεί, είναι γεμάτη πληγές, φωνάζει, εγκλιπαρεί και καλεί τα παιδιά της που βρίσκονται στα ξένα και αυτά που δεν έχουν ακόμη ξενιτευτεί..
– Παιδιά μου μην αργήσετε και μην με λησμονείτε,
γιατί άμα γιαγύρετε, πατρίδα δεν θα βρείτε.
Τελειώνω με τον Θουκυδίδη, τον Έλληνα φιλόσοφο, που μας άφησε σαν παρακαταθήκη:
– Προδότης δεν είναι μόνο εκείνος που προδίδει τα μυστικά του κράτους, αλλά εκείνος που δεν κάνει τίποτα για να βελτιώσει την ζωή της πατρίδας του.
Ο εγγονός της Ανεζίνας