Λέγεται, αναφέρεται και έτσι είναι πράγματι, ότι οι φτωχοί λαοί παγκόσμια σκοτώνονται στη δουλειά επιτυγχάνοντας, ως κύριο τελικό αποτέλεσμα, την υπερχρηματοδότηση των υπερπλούσιων κοινωνικών στρωμάτων. Η κατάσταση αυτή αναφέρεται συχνά ως δήθεν τυχαία ή απλή γεωγραφική κατανομή του λαϊκού πλούτου. Θεωρούμε, δηλαδή, ότι η γεωγραφική κατανομή του πλούτου είναι μάλλον τυχαία.

Από τις αρχές του περασμένου αιώνα, η διόρθωση της ανισοκατανομής του πλούτου έγινε αντικείμενο πολιτικής προσπάθειας. Όμως, σήμερα πλέον, δεν ακούγεται συχνά η πολιτική διόρθωση να έρχεται από την πολιτική πάλη των κοινωνικών τάξεων. Το αντίδοτο αυτό κατά της ανισοκατανομής του πλούτου δοκιμάστηκε έμπρακτα, αλλά γρήγορα διεφθάρη και αδρανοποιήθηκε. Το διαδέχτηκε μια νέα κοινωνική και όχι πολιτική τάξη που ξεπήδησε, αυτή των «επιστατών του πλούτου», τους οποίους, βέβαια, ελέγχουν πάντοτε οι εργοδότες τους που είναι και οι ιδιοκτήτες του πλούτου.

Αυτή η κοινωνική διάρθρωση, από τη μια ο πραγματικός ιδιοκτήτης του ατομικού πλούτου του και από την άλλη ο διαχειριστής του πλούτου, ισχύει και σήμερα με τη μορφή των βαθύπλουτων ιδιωτών και των διαχειριστών του πλούτου τους, τους επιστάτες, τους αποκαλούμενους και  golden boys. Τον πλούτο (κεφάλαιο), βέβαια, τον κατέχουν πάντα και μόνον οι καθαρόαιμοι αριστοκράτες της πλουτοκρατίας. Οι επιστάτες δε, στη συνέχεια, εξελίχτηκαν σε ατόφια τάξη μεσιτών, μεταξύ του πραγματικού ιδιωτικού πλούτου και των πληβείων ατόμων ή και φτωχών κρατών, με το αζημίωτο και υπέρογκες αμοιβές, κι έτσι επιβιώνουν τώρα.

Ας δούμε, για παράδειγμα, τι δουλειά έκανε ο πρώην πρωθυπουργός (έως το 2007) της Μεγάλης Βρετανίας Τόνι Μπλερ. Αμέσως μετά άνοιξε ένα γραφείο, το Tony Blair Associates (2008-2016), διαμεσολάβησης, όπως έλεγε, μεταξύ υπερπλούσιων ατόμων ή οργανισμών και φτωχών ή μη κρατών που χρειάζονταν δάνεια, τα οποία διευκόλυνε, με το αζημίωτο βέβαια, με τις γνωριμίες που είχε ως πρωθυπουργός.

Κάπως έτσι τα φτωχά κράτη διευκολύνονται και παίρνουν τα δάνεια που χρειάζονται ή κλείνουν μεγάλες συμφωνίες με επενδυτές, ενώ οι διαμεσολαβητές παίρνουν τις … μεσιτείες τους, τις οποίες και δεν δηλώνουν για να μην εκθέσουν τους εμπλεκόμενους στις συμφωνίες αυτές!

Σκάνδαλο! Σκάνδαλο! Θα φωνάζαμε όλοι, αν γνωρίζαμε τι συμβαίνει. Ναι, βέβαια, πολλά σκάνδαλα, τα οποία σπάνια αποκαλύπτονται και ακόμα πιο σπάνια τελεσφορεί η διαδικασία απόδειξής τους. Ας θυμηθούμε. Σκάνδαλο Κοσκωτά. Το άλλο της Siemens. Των υποβρυχίων. Του Τσοχατζόπουλου. Το μοναστηριακό σκάνδαλο  με το νερό της λίμνης. Και τι βγήκε; Τι κερδίσαμε; Τίποτα.

Σπουδαίο πράγμα, λοιπόν, η λήθη, η οποία είναι αρχαιοτάτη ελληνική εφεύρεση. Μ΄ αυτήν πορευόμαστε στα οικονομικό-πολιτικά θέματα, ακόμα και τώρα. Λέω τη λήθη, γιατί αυτή διαγράφει τις κλοπές μας και τα οικονομικό-πολιτικά αδικήματά μας.

 

* Ο Γιάννης Γ. Τσουδερός είναι γιατρός