Στις 25 του περασμένου Ιούνη μάθαμε πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση σε τούτη τη χώρα. Εκείνο που διαπιστώνουμε έκτοτε, είναι ότι δεν υπάρχει ούτε συμπολίτευση. Η αλήθεια που διέπει αυτήν την παραδοξολογία είναι ότι, η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει στην ένθερμη στήριξη μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αν δεν μπορεί να βασιστεί σε μια στέρεη κοινωνική συμπολίτευση.
Το γεγονός ότι, το 41% του εκλογικού σώματος νομιμοποίησε ξανά στην κάλπη ετούτη την κυβέρνηση, δεν σημαίνει ότι αυτό το ποσοστό των Ελλήνων την αγαπάει κιόλας, αλλά ούτε και ότι την συγχωρεί. Αυτή η αίσθηση άλλωστε, που διαμορφώνει και το κοινωνικό κλίμα, εξηγεί μάλλον και το γεγονός ότι η ίδια η κυβέρνηση επέβαλε στον εαυτό της τόσο πρώιμες και δραστικές κινήσεις αυτοδιόρθωσης, χωρίς καν να αισθανθεί καμία απολύτως πολιτική πίεση. Το πολυσυζητημένο «ροτέισον» του πρωθυπουργού, που βεβαίως – όπως είδαμε στην πράξη – μόνο αποτελέσματα αυτοδιόρθωσης δεν έφερε, δεν χαρακτηρίζει τόσο την πρόθεση, όσο το γενικό συμπέρασμα των επιλογών του πρωθυπουργού…
Όσοι ανησυχούσαν επίσης για τις επιπτώσεις που θα έχει στην ποιότητα της δημοκρατίας μας η απόλυτη ηγεμονία του πρώτου κόμματος, έχουν καταλάβει πλέον πως, την πίεση που δεν ασκούν τα κόμματα, την ασκούν τα γεγονότα. Την ασκεί επίσης η κοινωνία των πολιτών, αποτελεσματικότερα μάλιστα κάποιες φορές κι από τα ίδια τα κόμματα. Αρκεί αυτή η κοινωνία να ενεργοποιεί εγκαίρως τα αντανακλαστικά της και να παρεμβαίνει εκεί όπου χρειάζεται. Το είδαμε το περασμένο καλοκαίρι με το κίνημα κατά των αυθαιρεσιών στον αιγιαλό. Ένα κίνημα που ανάγκασε την κυβέρνηση να προσαρμοστεί στην απαίτηση της κοινωνίας και να εφαρμόσει επιτέλους τη νομιμότητα.
Η αυτάρεσκη ταπεινοφροσύνη της πρωθυπουργικής εξαγγελίας, αμέσως μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών ότι, «θα είμαστε αντιπολίτευση του εαυτού μας», δικαιώνει ακόμα μία παραδοξολογία αυτής της περιόδου. Πράγματι, η νέα κυβέρνηση, όπως έκανε και η προηγούμενη, αντιπολιτεύεται τον εαυτό της χωρίς να της το επιβάλει κάποιος. Έτσι κι αλλιώς, η αντιπολίτευση των ηττημένων, αποδείχθηκε στις εκλογές πολύ εύκολη υπόθεση. Γιατί είναι εύκολο να αλλάζεις υπουργούς και περιφερειάρχες μέσα σε λίγες εβδομάδες, αλλά είναι δύσκολο να αποκτήσεις πειστική πολιτική για την κεντρική διοίκηση, αλλά και για την περιφέρεια.
Γιατί είναι εύκολο να αντικαθιστάς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη που μόλις επέλεξες για τη δεύτερη τετραετία, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, δείχνοντας ηγετική πυγμή – γιατί, ενώ η χώρα καιγόταν εκείνος έκανε κρουαζιέρα – αλλά το δύσκολο είναι να αποκτήσεις όντως ουσιαστική και αποτελεσματική πολιτική για την προστασία του πολίτη και την ασφάλεια στη χώρα σου.
Γιατί είναι εύκολο να αποποιείσαι τις ευθύνες της διακυβέρνησής σου όταν αυτή «συμπίπτει» με εθνικές τραγωδίες, αλλά το δύσκολο είναι να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν, συμβάλλοντας στη μείωση της «ένδειας» της δικαιοσύνης στην Ελλάδα και στην εξάλειψη του γενικότερου αισθήματος της ατιμωρησίας που επικρατεί, εκείνων που περιφρονούν τους νόμους. Γιατί, σύμπτωμα της παραπάνω κατάστασης αποτελεί και το γενικότερο αίσθημα των πολιτών ότι, η δικαιοσύνη σε πολλές περιπτώσεις προασπίζεται τα συμφέροντα των λίγων, εκείνων που δεν σέβονται τους νόμους.
Γιατί είναι εύκολο να επικαλείσαι γενικά και αόριστα την κλιματική αλλαγή, ως τον βασικό υπαίτιο κάθε φυσικής καταστροφής, κάθε καλοκαίρι που η χώρα παραδίδεται στις φλόγες, αλλά και κάθε χειμώνα που βουλιάζει στις λάσπες. Το δύσκολο όμως είναι να δημιουργήσεις όλες εκείνες τις αναγκαίες υποδομές που θα θωρακίσουν τη χώρα από οποιαδήποτε απειλή που προέρχεται από φυσικά φαινόμενα.
Γιατί είναι εύκολο να υπόσχεσαι την πάταξη της αισχροκέρδειας, που έχει πιάσει «ταβάνι» την τελευταία πενταετία επιτείνοντας την ήδη υπάρχουσα οικονομική εξαθλίωση, αλλά το δύσκολο είναι να συγκρουστείς με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που κερδοσκοπούν διαρκώς εις βάρος των αδύναμων καταναλωτών. Γιατί είναι εύκολο να επιβάλεις κανόνες για τις ξαπλώστρες στις παραλίες της χώρας, μετά την «εξέγερση» των τοπικών κοινωνιών, αλλά είναι δύσκολο να ελέγξεις την ασύδοτη «βιομηχανία της αρπαχτής» που εκτείνεται σε όλη την τουριστική επικράτεια.
Γιατί είναι εύκολο να εγγυάσαι την εύρυθμη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, αλλά το δύσκολο είναι να το εφαρμόζεις κιόλας, χωρίς να χρειάζεται να παρακολουθείς ο ίδιος και να υποκλέπτεις τηλεφωνικές συνομιλίες πολιτικών σου αντιπάλων, αλλά και φίλων, συνεργατών, θεσμικών προσώπων, κρατικών αξιωματούχων, και ποιος ξέρει και ποιων άλλων ακόμα, με τα πλέον εξελιγμένα μέσα παρακολούθησης που διαθέτει η σύγχρονη τεχνολογία. Γιατί είναι εύκολο να ξηλώνεις Διευθυντές νοσοκομείων και να διαβιβάζεις τα «εντέλλεσθε» στους «αεικίνητους» γιατρούς, για να δείξεις ότι παίρνεις δραστικές αποφάσεις, αλλά είναι δύσκολο να ξηλώσεις το βαθύ κράτος που προστατεύει και υποστηρίζει τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, υπονομεύοντας έτσι την Δημόσια Υγεία.
Γιατί είναι εύκολο να πανηγυρίζεις για την κατάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας της χώρας σου που κάποτε χρεοκόπησε, αλλά το δύσκολο είναι να φροντίσεις να βγουν από την οικονομική εξαθλίωση οι πολίτες της χώρας σου, που ζουν ακόμα υπό καθεστώς χρεοκοπίας.
Γιατί είναι εύκολο να κομπάζεις για την «καμπάνα χάδι» του ενός εκατομμυρίου ευρώ που «έριξες» σε δύο πολυεθνικές εταιρείες που κερδοσκόπησαν κατά 20 εκατομμύρια ευρώ η καθεμιά μέσα σε έναν μόνο χρόνο, αυξάνοντας τα κέρδη τους στη χώρα μας κατά 338%, όταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα αύξησαν μόνο κατά 14,7%, αλλά το δύσκολο είναι να καταφέρεις να ελέγξεις αυτές τις πολυεθνικές, που δεν συμφωνούν με τον Έλληνα πρωθυπουργό ότι, «η Ελλάδα δεν είναι Μπανανία», και με το δίκιο τους, αφού μόνο εδώ τους επιτρέπεται να αισχροκερδούν με αυτόν τον άθλιο τρόπο. Είναι εύκολο να «σουλουπώνεις» την εικόνα σου προς τα έξω – όταν μάλιστα ελέγχεις το σύνολο των ΜΜΕ – αλλά το δύσκολο είναι να ανανεώνεις πραγματικά τον εαυτό σου…
Η χειρότερη επίπτωση της 10ετούς οικονομικής κρίσης που έπληξε τη χώρα μας, είναι κατά τη γνώμη μου, η νοοτροπία μιας μίζερης «ολιγάρκειας» που καλλιεργήθηκε στην Ελληνική κοινωνία, με τους πολίτες να παραιτούνται ακόμα και των πλέον αυτονόητων δικαιωμάτων τους και των ταπεινότερων προσδοκιών τους, και την Πολιτεία να εκμεταλλεύεται αυτήν την νοοτροπία άμυνας των πολιτών, χειραγωγώντας τους με αντισταθμιστικά οφέλη όπως είναι, τα πενιχρά επιδόματα και οι επιδοτήσεις της πείνας. Το «μη χείρον» έχει υποκαταστήσει το «βέλτιστον». Και αυτό συνιστά κοινωνική παρακμή…
Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν δυναμικές που συμβάλλουν στην στασιμότητα της χώρας, με το σενάριο της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης της Ελλάδας να φαντάζει δυσοίωνο. Σήμερα, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αυτής της χώρας που επιθυμούν να παραμείνουν κοινωνικά ενεργοί πολίτες, αντιλαμβάνονται την ηχηρή απουσία της αντιπολίτευσης, αλλά και την ανεπάρκεια της συμπολίτευσης. Η ψήφος τους βασίζεται, τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια, στην αντίληψη, «Το μη χείρον βέλτιστον». Εκλέγουν δηλαδή εξ’ ανάγκης «το μη χείρον», γιατί απλώς, «το βέλτιστον» δεν υπάρχει.