Καλώς ή κακώς, η γεωγραφική θέση της χώρας μας δεν αλλάζει, κι’ έτσι είμαστε εσαεί αναγκασμένοι να δεχόμαστε τα γνωστά μεταναστευτικά κύματα από χώρες των άλλων ηπείρων, γύρω μας. Άλλες φορές μικρά, άλλες μεγαλύτερα. Κατά κύριο λόγο από τα κοντινά μικρασιατικά παράλια, ή σπανιότερα από τις ακτές της βόρειας Αφρικής.
Διαχρονικά έχουμε δει και ακούσει μύρια όσα από δήθεν ακτιβιστές, ευρωπαϊκούς θεσμούς, ύποπτες μη κυβερνητικές οργανώσεις και από τα γνωστά φωνασκούντα φερέφωνα του εσωτερικού μετώπου με ηχεία συνδεδεμένα με το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ότι η χώρα μας έχει επιδοθεί σε αγώνα επαναπροωθήσεων των δύσμοιρων μεταναστών, παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συνθηκών που αφορούν το συγκεκριμένο ζήτημα και ότι αφήνει αβοήθητους τους ανθρώπους στη θάλασσα να πνιγούν.
Η προηγούμενη θητεία την νυν κυβέρνησης είναι γνωστή πάνω στο θέμα αυτό, ειδικά στην περιοχή του Έβρου, όπου είχαμε κάποιες στρατιές προερχόμενες και κατευθυνόμενες από τη γειτονική, εξ ανατολών, χώρα, με αποτέλεσμα την δημιουργία προστατευτικού φράχτη σε μεγάλο μήκος. Όμως, όλο αυτό δεν παύει να αποτελεί, στην ουσία, σοβαρό ζήτημα εθνικής ασφάλειας παρά τα αρνητικά σχόλια για τη χώρα μας. Τα επιχειρήματα γνωστά και από τις δύο μεριές. Η ΕΕ δείχνει να παραπαίει στο θέμα αυτό, αν και πρόσφατα έδειξε να ενδιαφέρεται λόγω των δραματικών γεγονότων στην περιοχή της Γάζας, γνωστού όντος ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα αδιαφορούσε προκλητικά αφού για τις περισσότερες μεγάλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης δεν αποτελούσε άμεσης προτεραι-
ότητας πρόβλημα. Ακολούθησαν ανακοινώσεις για επαναπροωθήσεις, και πριν δύο τρεις μήνες μια περίεργη αψιμαχία μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, με την δεύτερη να ενδιαφέρεται για τη διάσωση των μεταναστών, χρηματοδοτώντας άγνωστης ταυτότητας ΜΚΟ για το σκοπό αυτό.
Σήμερα, όμως, οι καταστάσεις άλλαξαν δραματικά. Η ανθρωπότητα βρίσκεται ξανά σε κατάσταση αυξημένου συναγερμού, με δεδομένη την αναμονή νέων μεταναστευτικών κυμάτων. Σε Αιγαίο και Μεσόγειο οι μεταναστευτικές ροές, μάλλον θα αυξηθούν. Στο παιχνίδι εισήλθε και η Βουλγαρία αποτρέποντας την είσοδο παράνομων μεταναστών από την Τουρκία.
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κυμάνθηκαν οι αντιδράσεις και άλλων ανατολικών χωρών της Ε.Ε., δεδομένου ότι είναι πασιφανές πλέον ότι οι χώρες που εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό ζήτημα, το κάνουν περισσότερο για δικό τους όφελος. Η Τουρκία μπορεί να φιλοξενεί στο εσωτερικό της κάπου τρία-τέσσερα εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες, αλλά μεταφέρει άλλους προς δυσμάς, κι’ άλλους προς τη βόρεια Συρία, προσπαθώντας να δημιουργήσει εκεί μια ζώνη ελεγχόμενη.
Παράλληλα οι αποσταθεροποιητικές τάσεις στη μαύρη ήπειρο, συνεχίζονται ολοένα και αυξανόμενες. Οι ακραίες ισλαμικές συμπεριφορές βρίσκονται σε άνοδο παντού, ειδικά στην υποσαχάρια Αφρική, με βιασμούς γυναικών, δολοφονίες αντιφρονούντων, διωγμούς, μετακινήσεις μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων, και τόσα άλλα που έρχονται κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας. Όμως τη χώρα μας ενδιαφέρει περισσότερο η τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και όσα γνωρίζουμε μέσα από τα δελτία ειδήσεων.
Παρά το γεγονός της πρόσκαιρης διακοπής των εχθροπραξιών, με την ανταλλαγή ομήρων, τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο. Ήδη στο Λίβανο βρίσκεται μισό εκατομμύριο Παλαιστινίων, και σε πολλές άλλες αραβικές χώρες μικρότερες πληθυσμιακές ομάδες. Ο κίνδυνος για νέα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη, και η εξαγωγή συγκρούσεων στο εσωτερικό των χωρών της, υπαρκτός. Σε κάποιες απ’ αυτές ήδη δημιουργούνται συνθήκες πρωτόγνωρες με αρκούντως βίαιες διαδηλώσεις. Ισραη-
λινοί από τη μια μεριά, μουσουλμάνοι μετανάστες από την άλλη, συγκρούονται σε πολλές πόλεις της γηραιάς ηπείρου. Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να αναμένονται τις επόμενες δεκαετίες και οι κλιματικοί μετανάστες, ενώ παράλληλα στο εσωτερικό των χωρών της Ευρώπης αυξάνονται οι ακραίες φωνές, οι οποίες θα κάνουν την εμφάνισή τους οσονούπω στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Λογικό ακούγεται ότι οι χώρες του Nότου θα σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος όλων αυτών των ανακατατάξεων, με αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και ενότητα, και γι’ αυτό ας είμαστε προετοιμασμένοι για πολλά!