Ποτέ τα πράγματα δεν ήταν ρόδινα. Πάντοτε υπήρχαν προβλήματα και φυσικά τα παράπονα στον Δήμαρχο ήταν συχνά. Ηράκλειο 26η Ιανουαρίου 1924. Δήμαρχος στην πόλη μας είναι ο Ιωάννης Βογιατζάκης, ο οποίος δέχεται την παρακάτω επιστολή από τον έφορο Αρχαιοτήτων Κρήτης, Στέφανο Ξανθουδίδη. Το περιεχόμενό της αφορά, στο να προστατευτεί το ιστορικό μνήμα του Μεγάλου Κάστρου, η Κρήνη Μοροζίνι. Ας δούμε την συνέχεια:
«Κύριε Δήμαρχε και κύριε Πρόεδρε του Δημοτικού Συμβουλίου. Λαμβάνω την τιμήν να επιστήσω την προσοχήν υμών και του υφ’ υμών προεδρευομένου Δημοτικού συμβλουλίου επί του ατόπου, της απρεπείας και τη ζημίας ήτις προσγίνεται εις την Κρήνην Μοροζίνι (Μεγάλο Σαντριβάνι), το κάλλιστον ιστορικόν και καλλιτεχνικόν μεσαιωνικόν μνημείον της πόλεως δια το οποίον οιαδήποτε πόλις Ευρωπαϊκή θα υπερηφανεύετο και περί πολλού θα εποιείτο την ευπρεπή αυτού συντήρησιν.
Αφεθέν δηλαδή το μνημείον αυτό ανοικτόν μολύνεται καθ’ εκάστην υπό των πλανοδίων και αγιοπαίδων χρησιμεύον ως αποχωρητήριον και ως δοχείον ακαθαρσίας.
Τελευταία έχει αποσπασθεί και αφανισθεί ένα τεμάχιον μαρμάρινον εκ του πλαισίου της δεξαμενής αυτού και οι κατά καιρούς δε διαφημισταί εμπορευμάτων ή θεατρικών παραστάσεων τοιχοκολλώσιν επ’ αυτού ή τυπώνουσι τας διαφημίσεις των. Η κατάστασις αύτη ούτε την πόλιν ούτε την δημοτικήν αρχήν τιμά, προξενεί δε οικτροτάτην εντύπωσιν εις τους πολλούς ξένους τους ερχομένους εις την πόλιν ημών, προς επίσκεψιν και μελέτην των αρχαιολογικών θησαυρών της Κρήτης και των μεσαιωνικών μνημείων του περιφήμου ιστορικού Χάνδακος.
Η άρσις του ατόπου τούτου δεν είναι δυσχερής εις τον ευπορούντα δήμον Ηρακλείου. Δύναται αντί ουχί μεγάλης δαπάνης να κατασκευασθεί πέριξ αυτού σιδηρούν κιγκλίδωμα, το οποίον να μην εμποδίζει την ελευθέραν θέαν του αξιολόγου μνημείου να αποτρέπει όμως εξάλλου την άκοσμον και αηδή μεταχείρισιν αυτού και την περαιτέρω καταστροφήν αυτού υπό βανδάλων χειρών.
Υποβάλλων υμίν τ’ ανωτέρω κύριε Δήμαρχε, κύρι Πρόεδρε παρακαλώ, όπως εισηγηθείτε και διερμηνεύσετε εις το υφ’ ημάς δημοτικόν συμβούλιον την ανάγκην της διασώσεως και ευπρεπούς διατηρήσεως του ιστορικού τούτου κειμειλίου της πόλεως και από κοινού λάβητε τα προς τούτο αναγκαία μέτρα χάριν και της υπολήψεως και της ευπρεπείας της πόλεως ημών».
Λιοντάρια, Κρήνη Μοροζίνι, μεγάλο Σαντριβάνι. Η πλατεία με τα μικρομέγαλα ντουκιάνια, εκεί που χτυπούσε η καρδιά του Μεγάλου Κάστρου στις αρχές του 20ου αιώνα. Από το σημείο αυτό ξεχύνονταν η ζωή και η κίνηση εκείνης της εποχής. Αλλά και σήμερα είναι ένα από τα κέντρα της πόλης, ένα από τα κεντρικότερα σημεία της.
Σ’ αυτό το σημείο έβρισκαν οι Καστρινοί τους πολυλοϊσμένους μεζέδες, τον εκλεκτό μαρουβά, κατά προτίμηση από την περιοχή της Πεδιάδας, και φυσικά το εξαιρετικό ούζο κάτω από την απεριόριστη δροσιά του μεγάλου πλατάνου, όπου οι φίλοι του Θεού Βάκχου και όλοι γενικά οι ρεουλατζήδες έκαναν τις παρέες τους!
Κανένα άλλο σημείο του Μεγάλου Κάστρου εκείνο τον καιρό δεν συγκέντρωνε αυτή την κίνηση. Το εσιατόριο “Καπρίς” ο “Λαβύρινθος” με τα νοστιμότατα σμυρνέικα και όχι μόνο φαγητά, η ταβέρνα του Χαιρέτη, το εστιατόριο του Ιακωβίδη, το ζαχαροπλαστείο του Μεταξά, το “Ταζέδικο” το οποίο λειτουργούσε ως ταβέρνα και καφενείο, το μαγέρικο του Καραγιάννη όλα μαζεμένα στην πολυσύχναστη πλατεία του μεγάλου Σαντριβανιού.
Άφησα τελευταίο το καινούργιο ανοιγμένο ζαχαροπλαστείο του Μανώλη Ρεγκινάκη το “Αι Λάιφ”, όπως έδειχνε η μεγάλη του ταμπέλα, με την πολυπληθή πελατεία του. Ο Ρεγκινάκης καινουργιοερχόμενος από την Αμέρικα όπως πολλοί έλεγαν τότε, είχε παρουσιάσει ένα μοντέρνο ζαχαροπλστείο με ζαχαρώτά, με λικέργια και τόσα άλλα πανωμερίτικα πιοτά. Πάνω από τον Ρεγκινάκη η Βικελαία Βιβλιοθήκη, η αγαπημένη γωνιά τόσων και τόσων καστρινών μαζί με την λέσχη των επιστημόνων.
Έτσι όλους και τον καθένα ξεχωριστά τους αποζημίωνε με το παραπάνω η πλατεία του Μεγάλου Σαντριβανιού, ειδικότερα όταν ο επισκέπτης ξεκινούσε μετά από την παραμονή του σ’ αυτή για τον δρόμο του Βεζίρ Τσαρσού, ή την οδό Πλάνης, την σημερινή 25η Αυγούστου με προορισμό το μικρό βενετσιάνικο λιμάνι.