Ζούμε σε μια αλλόκοτη εποχή όπου η «Ελευθερία» είναι επιχείρηση εμβολιασμού και η «Ελπίδα» κύμα κακοκαιρίας. Δεν κατάλαβα βέβαια με ποια λογική έδωσαν στον κακό μας τον καιρό το όνομα «Ελπίδα»; Ίσως να επηρεάστηκαν από το απόφθεγμα του Νίτσε, ότι «η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό, γιατί παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων». Κι από βάσανα, άλλο τίποτα!
Η «Ελπίδα», μπορεί μεν να έφερε πολύ χιόνι, αλλά έδωσε και την αφορμή να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά ότι ζούμε-και λυπάμαι πολύ που το λέω αυτό-σε μια χώρα «ανέκδοτο»! Μια χώρα χωρίς στοιχειώδη οργάνωση, όπου στις δύσκολες στιγμές κυριαρχεί το μπάχαλο!
Η απουσία του κρατικού μηχανισμού και τούτη τη φορά δημιούργησε πολλά προβλήματα στη χώρα και ιδιαίτερα στην Αττική, όπου αναβίωσαν εικόνες αποκάλυψης: Κινδύνευσαν ανθρώπινες ζωές χιλιάδων εγκλωβισμένων οδηγών, για δεκάδες ώρες.
Μπλόκαραν όλες οι κομβικές αρτηρίες της πρωτεύουσας, διεκόπη η κυκλοφορία στο εθνικό δίκτυο, δημιουργήθηκε κυκλοφοριακό «έμφραγμα» στην πολυδιαφημιζόμενη, υπερσύγχρονη και χρυσοπληρωμένη Αττική Οδό, παρέλυσαν τα μέσα μεταφοράς, ενώ χιλιάδες νοικοκυριά έμειναν χωρίς ρεύμα.
Το αστικό κράτος κατέρρευσε. Οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό της χώρας, εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από προσώπου Αττικής Γης, ενώ ταυτόχρονα διεμήνυαν εξ αποστάσεως ότι θα αποδοθούν ευθύνες. Στην κλιματική αλλαγή φαντάζομαι…
Τα βάσανά μας όμως, ούτε αρχίσουν ούτε και τελειώνουν εδώ. Μετά από μια δεκαετία αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας που επιβλήθηκε στη χώρα μας με τα αλλεπάλληλα μνημόνια, ήρθε «καπάκι» και η πανδημία για να ολοκληρώσει την εξαθλίωση.
Ήρθε για να βάλει στον «πάγο» κάθε ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μαζί με την ελπίδα μπήκε στον «πάγο» και κάθε προσδοκία, κάθε όνειρο, κάθε προοπτική για το μέλλον.
Η δυστοπία που επικράτησε παντού, επέβαλε τους δικούς της κανόνες. Ακύρωσε υποσχέσεις, έσβησε φιλοδοξίες και περιόρισε επιθυμίες.
Η δυστοπία, ως αποτέλεσμα των επαναλαμβανόμενων οικονομικών και ανθρωπιστικών κρίσεων, της κλιματικής κατάρρευσης και τελευταία και της πανδημίας, εγκαθίσταται πλέον ως η νέα κανονικότητα της ζωής μας. Ταιριάζει εδώ η Γαλλική παροιμία που λέει ότι, «δεν ζούμε, ελπίζουμε να ζήσουμε»…
Τα σκληρά δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας ή ορθότερα της καπιταλιστικής κρίσης, όχι μόνο δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο για να ελπίζουμε σε κάποιο είδος «χαλάρωσης», ούτε βεβαίως και σε κάποιο θαύμα, αλλά αντίθετα προετοιμάζουν το έδαφος για το επόμενο κύμα λιτότητας, το οποίο προβλέπεται πολύ ισχυρότερο από το προηγούμενο και το οποίο αναμένεται να κατεδαφίσει οτιδήποτε απέμεινε όρθιο, κυρίως στις ασθενέστερες τάξεις. Στη διάρκεια της διετίας της πανδημίας, το παγκόσμιο χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, απογειώθηκε στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 50 ετών.
Ίσως να υπερβαίνει κατά πολύ και το χρέος των Παγκοσμίων Πολέμων, αν συνυπολογίσουμε τα ασύλληπτα ποσά που δαπανήθηκαν από τα κράτη, τόσο κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, όσο και στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση. Τώρα, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες, παρατηρώντας τον πληθωρισμό να καλπάζει, ως αποτέλεσμα της άνισης επανεκκίνησης των οικονομιών, αλλά και της απανταχού ανάλγητης κερδοσκοπίας, αρχίζουν να πιέζουν για δημοσιονομική σύσφιγξη και ετοιμάζονται να επιστρέψουν στον φαύλο κύκλο της λιτότητας.
Η οικονομική κρίση επηρεάζει αρνητικά πρωτίστως τους δείκτες της υγείας, επιδεινώνοντάς τους. Η πρώτη αιτία αρρώστιας και θανάτου στον κόσμο είναι η φτώχεια. Η κακή διατροφή, η ανεργία, και οι ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποτελούν σημαντικές απειλές για τη σωματική αλλά και την ψυχική υγεία.
Εν τω μεταξύ, οι αρνητικές πρωτιές που καταγράφει η χώρα μας, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, σβήνουν κάθε ίχνος αισιοδοξίας για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω: Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση στη συσσώρευση χρέους, ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε., ενώ την ίδια στιγμή οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών, αντί να αναζητούν μηχανισμούς ελάφρυνσης του χρέους, συζητούν για την ολική επαναφορά στους παλιούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Η χώρα μας επίσης καταλαμβάνει την τρίτη θέση μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, στην άνοδο των τιμών διάθεσης των προϊόντων ενέργειας, όπως είναι της βενζίνης, του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Έτσι, όπως είναι επόμενο, κατατάσσεται και στους πρωτοπόρους της ακρίβειας των προϊόντων πρώτης ανάγκης, οι τιμές των οποίων εξαρτούνται και διαμορφώνονται από την άνοδο των τιμών της ενέργειας. Η ακρίβεια μας έχει ήδη δείξει τα «δόντια» της, αλλά δεν θα αργήσει να μας δείξει και το «πρόσωπό» της.
Η Ελλάδα δυστυχώς κατέχει τη δεύτερη θέση (μετά τη Βουλγαρία) στην Ευρώπη, στη μακάβρια λίστα των θανάτων από κορονοϊό, αναφορικά με τον πληθυσμό της και τον αριθμό των κρουσμάτων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι, στην Ελλάδα καταγράφονται-αναλογικά πάντα με τον πληθυσμό-τριπλάσιοι θάνατοι, λόγω πανδημίας, από εκείνους που καταγράφονται σε Γερμανία και Πορτογαλία και διπλάσιοι από εκείνους που καταγράφονται στην Ιταλία.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η εμβολιαστική κάλυψη στη δική μας χώρα βρίσκεται στα επίπεδα ή και υπερβαίνει την αντίστοιχη στις παραπάνω χώρες. Επίσης οι νοσηλείες αυξάνονται στις κλινικές Covid, ενώ τα κρούσματα δείχνουν να σταθεροποιούνται.
Εκείνοι που βιάζονται να «πανηγυρίσουν» το τέλος της πανδημίας, καλύτερα να το ξανασκεφτούν και να προσπαθήσουν να μας εξηγήσουν γιατί συμβαίνουν όλα τα παραπάνω; Γιατί εμείς οι αδαείς, την εξήγηση θα την αναζητήσουμε αναγκαστικά στις πολύπαθες ΜΕΘ των νοσοκομείων μας, του απροετοίμαστου ΕΣΥ, όπου επικρατεί «βαρομετρικό χαμηλό» υποστελέχωσης με έμπειρους και εξειδικευμένους γιατρούς και νοσηλευτές και με το υπάρχων προσωπικό, είτε να νοσεί, είτε να προσεγγίζει τα όρια της εξάντλησης.
Μα και στην κοινωνία μας, το έλλειμμα της ελπίδας διαρκώς διογκώνεται.
Στην καθημερινότητά μας πλεονάζουν οι εγκληματικές συμπεριφορές, οι δολοφονίες, οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί και οι χειροδικίες. Εξόχως ανησυχητικά συμπτώματα μιας κοινωνίας που δείχνει να νοσεί βαριά. Και μην τα ρίχνουμε όλα στην πανδημία…
Στο στίβο της πολιτικής μας ζωής, εκεί κι αν πάγωσε η ελπίδα μας. Στο χώρο επικρατούν «πολικές θερμοκρασίες»! Από τη μια παρακολουθούμε την κυβέρνηση να κάνει μόνη της «παιχνίδι», με άνεση «καλλιτεχνικού πατινάζ», επιδιδόμενη σε «πιρουέτες» και σε «σλάλομ» εντυπωσιασμού, «χαράζοντας» τον «πάγο» της κοινωνικής ανοχής και ωθούμενη όμως από τον ούριο άνεμο των δημοσκοπήσεων, και από την άλλη παρατηρούμε την Αντιπολίτευση να έχει υποπέσει σε βαθιά «χειμερία νάρκη», τρυπωμένη στην «κατάψυξη» της πολιτικής αδράνειας, ευθυγραμμίζοντας τις φιλοδοξίες με την ακαμψία της.
Μέσα σε όλη αυτήν την κατήφεια και την απαισιοδοξία, υπάρχουν ευτυχώς και κάποιοι που εξακολουθούν να βλέπουν την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων και κρατάνε την ελπίδα ζωντανή. Είναι οι διάφορες δημοσκοπήσεις που συχνά-πυκνά «παρελαύνουν» στους τηλεοπτικούς μας δέκτες και οι οποίες διενεργούνται για λογαριασμό των ΜΜΕ.
Μέσα σε αυτές τις δημοσκοπήσεις όλα φαίνονται καλά, όλα ανθηρά! Οι πολίτες εμφανίζονται αισιόδοξοι, με την πλειοψηφία τους να επιδοκιμάζουν τα όσα συμβαίνουν και να εκφράζουν την πεποίθησή τους, πως αφήνουμε σιγά-σιγά τα δύσκολα πίσω μας!
Σε πείσμα των καιρών, των καλών και των κακών, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να ελπίζουν, κι ας λέει ο Γάλλος συγγραφέας Bossuet, ότι «κανένας άνθρωπος δεν εξαπατάται πιο εύκολα απ’ αυτόν που ελπίζει, επειδή βοηθάει ο ίδιος στην εξαπάτησή του».
Κι ας εξομολογείται ο ποιητής μας, Τάσος Λειβαδίτης, ότι «αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους».
https://moschonas.wordpress.com