Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο σας στο τεύχος της 8ης Δεκεμβρίου 2018 της εφημερίδας «Πατρίς» περί του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης του βουλευτή κου Κεγκέρογλου και του τρόπου με τον οποίο το (τα ) κυβερνώντα κόμματα έχουν απαξιώσει τον συγκεκριμένο θεσμό.
Γίνεται δε λόγος για μόνιμους επιδοματούχους οι οποίοι αρνούνται την εργασία και έχουν βολευτεί σε αυτήν την οικονομική ανέχεια στην οποία βρίσκονται. Το πρόβλημα όμως θεωρώ πως είναι πολύ βαθύτερο από τον τρόπο με τον οποίο ο θεσμός του ΚΕΑ αντιμετωπίζεται από τους πολίτες.
Έχοντας τεκμηριωμένη άποψη επί του θέματος, αυτό στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε και να το ερευνήσουμε διεξοδικά είναι ο τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται όλες αυτές οι παροχές τις οποίες το Ελληνικό κράτος παρέχει. Αν θεωρείται ότι το ΚΕΑ, λαμβάνεται από ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται την εργασία αυτό είναι εσφαλμένο.
Πολλοί δικαιούχοι του ΚΕΑ (όπως και άλλων παροχών όπως η Επιδότηση Ανεργίας, Προνοιακά επιδόματα κλπ) συνεχίζουν να προσφέρουν την εργασία τους, απλά αυτή δεν καταγράφεται κάπου έτσι ώστε να έχει το κράτος γνώση.
Ο κύριος Κεγκέρογλου είναι ήδη γνώστης του θέματος και έχει εμπεριστατωμένη άποψη και γνώση επί των λεγομένων μου. Το 2013, από τη θέση του υφυπουργού Εργασίας, σε συνέντευξή του στο Mega, έχει δηλώσει η ίδια η παρουσία ελεγκτών σε επιχειρήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα την παράλληλη αναγγελία προσλήψεων ατόμων που εργαζόντουσαν αδήλωτοι. Άραγε αυτό συμβαίνει μόνο στις επιχειρήσεις;
Στις αγροτικές ή και στις κατ’ οίκον δραστηριότητες δεν συμβαίνει άραγε το ίδιο; Μήπως η μάστιγα της αδήλωτης εργασίας, στον πραγματικό κόσμο, «κουμπώνει» με τα διάφορα «επιδόματα» που μοιράζει το «κράτος», χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο αν αυτό το βοήθημα το λαμβάνει κάποιος ο οποίος πραγματικά το έχει ανάγκη;
Η πραγματικότητα δυστυχώς είναι αυτή ακριβώς που σας περιγράφω. Όχι μόνο σε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα αλλά και σε άλλα όπως η εισφοροδιαφυγή η φοροδιαφυγή.
Το πρόβλημα το οποίο κάθε «κυβερνών» κόμμα ή παράταξη θα πρέπει να λύσει είναι το πώς επιτέλους θα «ενώσει» τον πραγματικό κόσμο με τον νομικό κόσμο. Ή πιο απλά πως επιτέλους θα έχει το κράτος τον έλεγχο (σε όλους τους τομείς), πού και με ποιον τρόπο κάνει «επιδοματική» πολιτική, καθώς το σίγουρο είναι πως σχεδόν τέσσερις δεκαετίες τώρα μόνο κοινωνική πολιτική δεν υπάρχει.
Μιχάλης Δ. Μυρτάκης