Η είδηση είναι γνωστή εδώ και αρκετές ημέρες και εδώ και αρκετές ημέρες επίσης προσπαθώ να την αποδιώξω εν μέσω διαδοχικών καυσώνων. Περί της υποψηφιότητας Νίκου Παππά για την αρχηγία του Σύριζα ο λόγος και αυτό που με «τσιγκλά» είναι φυσικά η πρόσφατη, ούτε τρεις μήνες δεν έχουν περάσει καλά- καλά, ομόφωνη (13-0) και απολύτως αιτιολογημένη 2.000 σελ. αμετάκλητη απόφαση του (ανώτατου) Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 86 του Συντάγματος περί καταδίκης του σε ποινή φυλάκισης δύο ετών με τριετή αναστολή, για το έγκλημα* της παράβασης καθήκοντος.
Και καλά» θα μου πείτε, το βρίσκεις τόσο σοβαρό ώστε να ασχοληθείς και “ενάρθρως” μαζί του; Ναι το βρίσκω, θα σας απαντήσω ανεπιφύλακτα και μάλιστα και πολύ-πολύ σοβαρό και να γιατί:
Πρώτον έχω την βεβαιότητα ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του Δυτικού κόσμου, ήτοι Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, Ωκεανία κ.λ.π., φυσικά και θα θεωρούνταν πάρα πολύ σοβαρό και φυσικά επίσης δεν υπήρχε περίπτωση ο καταδικασθείς – και μάλιστα για ένα τέτοιο έγκλημα – να ξανασχοληθεί με τα κοινά, πολύ περισσότερο σαν υποψήφιος αρχηγός πολιτικού κόμματος και μάλιστα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μόνον στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας – όπου η παραβατικότητα, η νομοαποφυγή, η ανομία και η «ελαφριά» καλούμενη παρανομία, θεωρούνται περίπου κοινωνικά αποδεκτές και σχεδόν επισήμως μη αξιόποινες – τούτο θεωρείται αμελητέο και γίνεται δεκτό χωρίς καμία σχεδόν διαμαρτυρία από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Και όχι μόνον από τον πολιτικό κόσμο, αλλά και από τους πολίτες, αφού ιδιαίτερες αντιδράσεις δεν έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα, ούτε από τον πολιτικό κόσμο, ούτε από τους Έλληνες πολίτες.
Δεύτερον, σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ακόμα και στη χώρα μας, όσοι πολιτικοί καταδικάστηκαν από τη Δικαιοσύνη για εγκλήματα σχετικά με την υπουργική τους ιδιότητα όπως π.χ. οι Νίκος Αθανασόπουλος, Δημήτρης Τσοβόλας, Γιώργος Πέτσος, Άκης Τζοχατζόπουλος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Γιάννος Παπαντωνίου κ.λ.π., δεν «ξαναχρησιμομοποιήθηκαν» στην πολιτική από τα κόμματά τους. Ο Τσοβόλας ξανασχολήθηκε μεν με την πολιτική, αλλά μόνος του, έξω από το παλιό του κόμμα ΠΑΣΟΚ και χωρίς κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Ο μόνος ο οποίος συνεχίζει την ενασχόλησή του με την πολιτική, και μάλιστα ως υποψήφιος αρχηγός του, όχι μόνον με την πλήρη κάλυψη του κόμματός του αλλά και με τις ευλογίες του, αφού προτείνεται από την μεγαλύτερη ίσως πολιτική ομάδα του, του λεγόμενους Προεδρικούς του τέως αρχηγού Αλέξη Τσίπρα, είναι ο Νίκος Παππάς.
Να σημειωθεί ότι ο κ. Ν. Παππάς έχει καταδικαστεί διότι ως υπάλληλος της Ελληνικής Πολιτείας, «υπηρέτης» του Ελληνικού λαού δηλαδή, διέπραξε το κοινό έγκλημα της παράβασης καθήκοντος, ένα έγκλημα το οποίο στρέφεται κατά της Ελληνικής Πολιτείας και της Ελληνικής κοινωνίας. Κατά του Ελληνικού λαού δηλαδή.
Διότι, όταν ο Νίκος Παππάς διέπραξε το παραπάνω έγκλημα ήταν υπάλληλος του Ελληνικού Κράτους, της Ελληνικής Πολιτείας, δημόσιος υπάλληλος δηλαδή – μετακλητός μεν αλλά καθ’ όλα δημόσιος υπάλληλος – πληρωνόταν από το υστέρημα του Ελληνικού λαού για να κάνει σωστά τη δουλειά του υπέρ και χάριν του Ελληνικού λαού, και όχι εις βάρος του, όπως δέχτηκε η αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση που τον καταδίκασε στην ανώτατη προβλεπόμενη από τον Ποινικό Κώδικα για το συγκεκριμένο άρθρο ποινή των δύο ετών.
Το ότι δικάστηκε με αναστολή αυτό πρώτον δεν αφαιρεί τίποτα από την απαξία του εγκλήματος και δεύτερον οφείλεται στην δεσμευτικότητα του ποινικού νόμου περί αναστολής της ποινής που δεν υπερβαίνει τα τρία έτη. Άσε που εάν δικαζόταν με την προ του 2019 τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα το πιθανότερο θα ήταν να καταδικάζονταν και στην παρεπόμενη ποινή της αποστέρησης των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Ο ίδιος μάλιστα ο κ. Παππάς σε όλως πρόσφατη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό Attica (21-07-2023) φροντίζει να μας γνωστοποιήσει πως βλέπει το όλο ζήτημα, όταν στην παρατήρηση δημοσιογράφου ότι αν εκλεγεί αρχηγός του Σύριζα θα δεχθεί επίθεση με το σκεπτικό ότι έχει καταδικαστεί από το Ειδικό Δικαστήριο, απάντησε με τη φράση «τιμή μου και καμάρι μου»!
Ένας πρώην κορυφαίος Έλληνας υπουργός δηλαδή έχει για «τιμή και καμάρι του» το ότι εν τη ασκήσει των δημοσιοϋπαλληλικών του καθηκόντων καταδικάστηκε ομόφωνα και αμετάκλητα από την Δικαιοσύνη για ένα έγκλημα που στρέφεται εναντίον της Ελληνικής Πολιτείας που τότε εκπροσωπούσε και του Ελληνικού λαού που υποτίθεται ότι υπηρετούσε.
Και καλά ο Νίκος Παππάς, εν πάσει περιπτώσει, έχει πολλούς λόγους για να το κάνει. Ο Σύριζα γιατί το αποδέχεται; Είναι πολιτικά «ηθικό» – διότι νόμιμο είναι – να έχει υποψήφιο για την αρχηγία αμετακλήτως καταδικασθέντα, και στην περίπτωση που εκλεγεί, αρχηγό αμετακλήτως καταδικασθέντα για έγκλημα στρεφόμενο κατά της δημόσιας Υπηρεσίας και της Πολιτείας;
Είναι δυνατόν, εν έτει 2023, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, και μάλιστα όχι όποιο κι όποιο αφού διετέλεσε επί πέντε σχεδόν χρόνια κυβέρνηση της χώρας και εδώ και πέντε περίπου χρόνια αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση, να θεωρεί την παραπάνω καταδίκη του επιφανούς στελέχους του και πρώην υπουργού του από την Ελληνική Δικαιοσύνη ως ανάξια λόγου, περιφρονώντας απόλυτα, ολοκληρωτικά και βαθιά την ίδια την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Διότι εάν δεν την περιφρονούσε βαθιά θα έπρεπε ήδη από την έκδοση της παραπάνω καταδικαστικής απόφασης, όπως έκαναν και τα άλλα ελληνικά κόμματα στο παρελθόν για τα δικά τους καταδικασμένα στελέχη, να το παροπλίσει αυτομάτως και άνευ άλλου τινός.
Όπως αρμόζει σε κάθε έναν, άτομο και θεσμό, που βρίσκεται στην Ελλάδα και σέβεται την Ελληνική Δικαιοσύνη, την Δικαιοσύνη του Ελληνικού λαού. Διότι, ας μην ξεχνούμε, ότι ο Νίκος Παππάς καταδικάστηκε ομόφωνα από δέκα τρεις ανώτατους δικαστές στο όνομα του Ελληνικού λαού: «Στο όνομα του Ελληνικού λαού» γράφει πάνω-πάνω η καταδικαστική απόφαση.
Συνεπώς πρόκειται για λάθος του Σύριζα θα ρώταγε ο αφελής;
Όχι, δεν είναι λάθος! Και αυτό είναι το πρόβλημα! Μακάρι να ήταν λάθος! Είναι απλώς η «κανονικότητα» του Σύριζα: «εξήν Λακεδαιμονίοις ασχημονείν» στην αρχαία Ελλάδα και «έξεστιν Συριζαίοις ασχημονείν επί της Ελληνικής Δικαιοσύνης» στη σύγχρονη Ελλάδα.
Πράγμα που πολλές φορές στην πενταετή διακυβέρνησή του φρόντισε να το κάνει όχι απλά γνωστό, αλλά «αισθητό»: μέσα σε δύο χρόνια, ήτοι μέχρι τέλους του 2017 η κυβέρνηση Συριζανέλ φέρεται να έχει ασκήσει 22 παράνομες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Μέχρι και «θεσμικό εμπόδιο» την απεκάλεσε δημοσίως ο τότε Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να το έχει ανακαλέσει μέχρι σήμερα.
Urbi et Orbi λοιπόν έχει διακηρύξει επανειλημμένως και έχει αποδείξει πολλαπλώς ο Σύριζα ότι η υπάρχουσα Ελληνική (αστική) Δικαιοσύνη δεν είναι του γούστου του. Για τούτο και κάνει το πάν, όχι απλώς να μην την αναγνωρίζει θεωρητικά, αλλά και να την αμφισβητεί στην πράξη ενεργά και ολιστικά.
Διότι, επίσης προφανώς όπως κατά καιρούς έχουν δηλώσει κορυφαία στελέχη του χωρίς να διαψευστούν, μόνιμη επιδίωξή του ήταν η δημιουργία μιας άλλης, διαφορετικής, παράλληλης – όπως και της οικονομίας ντε -, της δικής τους βρε αδερφέ, «Δικαιοσύνης». Στην οποία φυσικά το δίκαιο (εγκλήματα), τα δικαστήρια (δικαστές) και την εκτέλεση των ποινών (φυλακές, βλ. π.χ. περίπτωση Κουφοντίνα) θα τα καθορίζουν οι ίδιοι κατά πώς γουστάρουν.
Μόνο που αυτό από μόνο του είναι ολοκληρωμένος ολοκληρωτισμός. Η ολιστική άρνηση της Δικαιοσύνης στρέφεται ευθέως και καίρια κατά της Δημοκρατίας.
Πράγμα το οποίο ο αείμνηστος συνταγματολόγος Σταύρος Τσακυράκης το είχε ήδη προβλέψει πριν ακόμα εκδηλωθεί ως φαινόμενο σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Σύριζα και το έχει διατυπώσει με απαράμιλλη εμβρίθεια από πολύ νωρίς, ήδη από το 2013 (Τέλης Σαμαντάς, Μεταρρύθμιση, 21-07-2023): «Όποιος, λοιπόν, μας καλεί να δούμε την πολιτική και την κοινωνία σαν το πεδίο μάχης εχθρών και φίλων, στην πραγματικότητα μας καλεί να αποβάλουμε το πιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ιδιότητάς μας, την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τη δικαιοσύνη».
Και για όσους ανησυχούσατε για την κανονικότητα και την ανανέωση του Σύριζα: Κανονικότητα; Ποια κανονικότητα; Μα, ορίστε: το κανονικό, το ηθικό και το νέο στο Σύριζα αυτοπροσώπως με το πρόσωπο και στο πρόσωπο του κ. Νίκου Παππά. Ψηφίστε τον!!! Εάν πάρει την αρχηγία μπορεί να κάνει υπαρχηγό του τον, επίσης καταδικασθέντα αμετάκλητα από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο για δύο εγκλήματα παράβασης καθήκοντος, πρώην συνάδελφό του υπουργό κ. Νίκο Παπαγγελόπουλο. Έτσι για να «έρθει και να δέσει» το ηθικό πλεονέκτημα που λέγαμε.
Μήπως τελικά, όχι μόνον η ενδεχόμενη εκλογή του κ. Παππά στην αρχηγία του Σύριζα, αλλά και η ήδη συντελεσθείσα υποψηφιότητά του για τη θέση, είναι βαριά, πολύ βαριά για την Ελληνική Δημοκρατία;
* ‘Οσο κι αν – λόγω σοβαρής άμβλυνσης του «περί δικαίου και νομιμότητας» αισθητηρίου μας ως Ελλήνων πολιτών – μας χτυπάει περίεργα στο αυτί, πρόκειται περί εγκλήματος, και μάλιστα σοβαρού, διότι προβλέπεται και τιμωρείται από τον Ποινικό Κώδικα στο άρθρο 259, το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο δωδέκατο κεφάλαιο αυτού υπό τον τίτλο «Εγκλήματα σχετικά με την υπηρεσία» και είναι εγκλήματα που στρέφονται κατά της πολιτείας και της κοινωνίας.
* Ο Θανάσης Καραγιάννης είναι δικηγόρος Ηρακλείου