Αίφνης έκαναν την εμφάνισή τους τα αμφισβητούμενα ύδατα, τα οποία δεν γνωρίζαμε προηγουμένως, μέσα στα οποία αρχίσαμε να πλέουμε και να πορευόμαστε. Η τελευταία δήλωση υψηλού αμερικανικού παράγοντα, δεν αφήνει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τις τελευταίες μέρες, η γενική κατάσταση στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής μεσογείου, έδειχνε να οδηγείται σε αδιέξοδο με τη συσσώρευση πολεμικών σκαφών, ένθεν κακείθεν. Μια περίοδος κατά την οποία βρίσκονται σε εξέλιξη τα άλλα γεγονότα της μετατροπής του γνωστού χριστιανικού συμβόλου της Κωνσταντινούπολης σε τζαμί. Όλοι αναγκαστικά άρχισαν να παίρνουν θέση, όχι στα νερά εκεί, αλλά στη διπλωματική σκακιέρα. Άμεσα ή έμμεσα ενδιαφερόμενοι. Και ομολογουμένως είναι πολλοί. Γνωστοί κατά κύριο λόγο.
Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και το ΝΑΤΟ, παρά την προκλητική τους αδιαφορία και ανυπαρξία ουσιαστικού ενδιαφέροντος, για τους διάφορους λόγους ο κάθε σχηματισμός, βρήκαν την ευκαιρία να εμφανισθούν όχι ως προστάτες των ελληνικών συμφερόντων, αλλά ως προσκείμενοι και πιστοί, λεκτικά, στο διεθνές δίκαιο με ανάλογες ορατές ή αόρατες πρωτοβουλίες.
Η Γερμανία ως εκ του ρόλου της σήμερα στους ευρωπαϊκούς κόλπους επιδόθηκε σε διπλωματικό παιχνίδι αποκλειστικά προς ίδιο όφελος. Να δείξει ότι αποτελεί εγγύηση για την ένωση, αλλά τί στην πραγματικότητα έγιναν ή διαδραματίζονται πίσω από τα παρασκήνια; Ποτέ δεν μάθαμε, ούτε θα μας πουν ποτέ!
Η Τουρκία όμως επιμένει, με τη σειρά της, στην τακτική των γνωστών και πολλαπλών προκλήσεων, και δεν φαίνεται ότι θα τις σταματήσει. Ανεβάζει την ψυχολογική πίεση στην Ελλάδα, σε πολιτικούς, στρατιωτικούς και πολίτες, στο κατακόρυφο, κατά τη γνωστή πια τακτική της, αναγκάζοντας τη χώρα μας να παρακολουθεί και να ακολουθεί μάλλον ασθμαίνουσα πίσω από τη δική της πολιτική!
Δυστυχώς όσα και να γραφτούν ή ειπώθηκαν, έως τώρα, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και το να εθελοτυφλεί κάποιος δεν είναι και ο καταλληλότερος σύμβουλος. Είναι γνωστή η πολιτική της. Υπομονετική και διαχρονική και όχι στιγμιαία, εκρηκτική και προσωρινή η οποία να αλλάζει και να σταματάει με την κάθε αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος.
Σιγά-σιγά προσπαθεί να διαβάσει τις δικές μας ανάλογες αντιδράσεις και ξεδιπλώνει με έξυπνο τρόπο τις πολυποίκιλες γεωπολιτικές απαιτήσεις της βρίσκοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να εκμεταλλευτεί τις όποιες ρωγμές στο διπλωματικό πεδίο, τοπικές ή διεθνείς, όπως είναι για παράδειγμα τον τελευταίο καιρό, η ανυπαρξία, κυριολεκτικά, της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης, για λόγους που έχουν αναλυθεί ή λεχθεί εδώ και καιρό και από πολλούς αναλυτές, από την οποία περιμέναμε πολλά, ίσως περισσότερα και σε πρακτικό φυσικά επίπεδο! Μικρές επαναλαμβανόμενες νίκες, τελικά για τη γείτονα, με την κάθε μια να προστίθεται στις προηγούμενες άλλες, το ένα δεδομένο πάνω στα ήδη προηγηθέντα.
Τι διημείφθη λοιπόν στη περιοχή του Καστελόριζου λίγες μέρες πριν; Μα τι άλλο από το γκριζάρισμα των υδάτων πέριξ του Καστελόριζου, κάτι ανάλογο με εκείνα πέριξ των Ιμίων, μερικά χρόνια πριν. Όλα τα άλλα είναι εκ του περισσού! Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρέσβης προσπάθησε στην Αλεξανδρούπολη να χρυσώσει το χάπι διορθώνοντας ή συμπληρώνοντας τις δηλώσεις του προηγούμενου παράγοντα, αλλά η ζημιά, μάλλον, έγινε.
Και σίγουρα όλα τα μεθεόρτια θα φανούν πανηγυρικά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγαλύτερο! Για να δώσουν τη γένεση σε καινούργιες απαιτήσεις της συμμάχου, στο ΝΑΤΟ, γείτονος χώρας. Όμως τι ειρωνεία να είμαστε, ως χώρα, εξαρτώμενοι από μια καλή κουβέντα κάποιου άλλου, αμερικανού ή ευρωπαίου!
Αλήθεια κάποιες φρεγάτες γαλλικές που θα προκαλούσαν ανατροπή στην ισορροπία του Αιγαίου υπέρ ημών, γιατί ανατράπηκε η περί αυτών συζήτηση και δεν επιτεύχθηκε το επιθυμητό αποτέλεσμα; Αληθεύει ότι επενέβησαν άλλες δυνάμεις και αν είναι έτσι και τι πήραμε ως αντάλλαγμα; Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ! Δεδομένων των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί και οι οποίες προσομοιάζουν με εκείνες των Ιμίων, η χώρα μας δεν θα αντέξει άλλη μια επανάληψη εκείνης της ντροπιαστικής ήττας, ένας κρίκος της μεγάλης αλυσίδας των υποχωρήσεων από τα εθνικά μας δίκαια!