Αγαπημένο μου παιδί…
Θέλω όταν καταφέρεις να ταιριάζεις τα γράμματα με την φωνή σου να διαβάσεις αυτό το μικρό σημείωμα που θα τυπώσουνε στο παλιό εκτυπωτή του σχολείου μας και θα στο παραδώσουμε μαζί με το πτυχίο αποφοίτησης.
Αποφοίτηση από τα τόσα σπουδαία που κατακτήσαμε μαζί.
Βήμα -βήμα, σπιθαμή προς σπιθαμή.
Αυτή η σπιθαμή πόσο ταιριάζει με αυτό που νιώθουμε τώρα…μια σπιθαμή κενό στην καρδιά μας, τώρα που φεύγεις από την τάξη μας.
Μαζί, λίγα δεν καταφέραμε…
Όχι, δεν μάθαμε να γράφουμε ολόσωστά και ολοστρόγγυλα αυτά τα σχήματα, τους κύκλους και τις γραμμούλες που θα σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή.
Έχεις τόσο χρόνο να τα μάθεις, τόσο χρόνο να δώσεις και στα χεράκια σου να δυναμώσουν κι άλλο.
Θυμάσαι τι σου έλεγα για τον χρόνο;
Πόσο σπουδαίος είναι, πόσο σου χρειάζεται όταν θυμώνεις, όταν στεναχωριέσαι, όταν λυπάσαι;
Θέλω να θυμάσαι όλες εκείνες τις στιγμές που παίξαμε, που διαβάσαμε παραμύθια, που γράψαμε δικά μας.
Κι αυτήν την γιορτή στο τέλος εσύ την δημιούργησες. Εσύ και οι συμμαθητές σου τυλίξατε σε ένα γιορτινό κουβάρι τα παραμύθια που είπαμε!
Να θυμάσαι πόσο πολύ υπερήφανη με έκανες αμέτρητες φορές…όταν έκανες λάθη και ζητούσες συγγνώμη.
Όταν έμαθες να λες: «ευχαριστώ», «παρακαλώ», «έλα να παίξουμε», «σε έχω φίλο», «μην κλαις», «θα είμαστε μαζί σου».
Και τότε, θυμάσαι που μου χάριζες ζωγραφιές γεμάτες χρώματα που έγραφαν «σε αγαπώ», που γελούσες με τα αστεία μου, που με κοιτούσες βαθιά εκείνες τις δύσκολες στιγμές μου και μετά με αγκάλιαζες… σαν να ήξερες και τα ξεχνούσα όλα;
Να θυμάσαι κι όλες εκείνες τις σελίδες που τσαλάκωσες και πέταξες στην ανακύκλωση και προσπάθησες, συνέχισες…και τα κατάφερες, με υπομονή και επιμονή.
Να θυμάσαι τις βόλτες μας στο φεγγάρι και στα αστέρια, τον Πήγασο, τον Δράκο, τη Σαύρα, τον Μονόκερο, τον Αετό!
Να θυμάσαι τα μικρά χοροπηδητά σου κάθε μέρα στα πράσινα δάση μαζί με τα άλλα προβατάκια που είχαν τα ονόματά των συμμαθητών σου.
Να θυμάσαι εκείνη την Πρωτοχρονιά που σου έπεσε το φλουρί γιατί είχε γίνει θαύμα και Βασιλόπιτα είχε 30 φλουριά!
Να θυμάσαι κι εκείνα τα Χριστούγεννα που γίναμε ομάδα με τους γονείς και άλλα αστέρια ζωγραφίσαμε σε καφάο, εσύ το έλεγες κακάο θυμάσαι; Άλλα ζυμώσαμε σε μπισκότα και τα κάναμε δώρο στα παιδιά του παιδικού χωριού SOS…και πλημμυρίσαμε από τη λάμψη τους μέσα μας!
Να θυμάσαι όλα τα τραγούδια που σου έμαθε η κ. Δέσποινα και τραγούδησες σαν τρανός μουσικός!
Να θυμάσαι την κ. Ευαγγελία που ερχόταν κάθε μεσημέρι με ένα μωρό στην κοιλιά και μετά να θυμάσαι ότι είδες το θαύμα της ζωής, του χάιδεψες τα ροζ πατουσάκια, του τραγούδησες κι εκείνο χαμογέλασε!
Να θυμάσαι και ένα άλλο χαμόγελο, εκείνο της κ. Μαρίας και την τεράστια αγκαλιά που σου χάριζε κάθε μέρα!
Να θυμάσαι την κ. Ιωάννα με τα μακριά μαλλιά και πόσες λέξεις και αγγλικά τραγούδια σου έγραψε σε παιχνίδια και παραμύθια!
Να θυμάσαι ότι σκούπιζες τα ψιχουλάκια σου για να μην κουράζεις την κ. Ελένη που φρόντιζε την τάξη μας.
Να θυμάσαι την μελισσούλα μας τη bee boot που έκανε βήματα μπροστά, έστριβε αριστερά και δεξιά και εσύ την προγραμμάτιζες σαν σπουδαίος ιχνηλάτης!
Να θυμάσαι ότι έμαθες να τρέφεσαι υγιεινά, να ανακυκλώνεις, να κυκλοφορείς με ασφάλεια, να ξέρεις τι σημαίνει ισότητα, διαφορετικότητα, ελευθερία, ειρήνη…μα προπάντων να ξέρεις πόσο πολύτιμο είναι να αγαπάς και να αποδέχεσαι!
Να θυμάσαι τα παιχνίδια στην αυλή μας κάτω από εκείνη τη λεμονιά που χρόνια τώρα την ποτίζουν οι φωνές σας και γίνεται πιο δυνατή, κάθε χρόνο όλο και πιο δυνατή για να μπορείτε να κάνετε κούνια στα κλαδιά της, να τρέχετε στον ασκιανό της.
Να θυμάσαι τον Πλάτωνα και την Ιφιγένεια, τις κούκλες μας, που ζωντανεύαν πάντα με την φωνή της κυρίας, αλλά εσύ πίστευες ότι ήταν κομμάτι της τάξης μας, ένας άλλος μαθητής με τα ίδια τεράστια μάτια, τις ίδιες ανησυχίες και σκέψεις με τις δικές σου.
Πόσες φορές τις βοήθησες να σκουπίσουν δάκρυα, να λύσουν τον κόμπο της ψυχής τους…να συνεχίσουν, πιο σοφές, πιο σπουδαίες;
Να θυμάσαι πόσα, μα πόσα πολλά θαυμαστά χώρεσε η μικρή μας τάξη!
Τώρα, σε εκείνο το μεγάλο σχολείο, σε παρακαλώ, κράτησε αυτό το εξάχρονο που φεύγει από τα χέρια μου!
Φύλαξε αυτό το τελευταίο δάκρυ του αποχωρισμού μας…σαν θησαυρό πολύτιμο!
Να θυμάσαι, να με θυμάσαι!
Θα σε αγαπώ πάντα!