Η φαντασμαγορική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, συνέπεσε με την επίσης «εντυπωσιακή» «τελετή λήξης» του περίφημου «επιτελικού κράτους» στην Αθήνα, όταν η Αττική γη παραδόθηκε στην καταστροφική μανία του «Νέρωνα».
Τη στιγμή κατά την οποία η Ολυμπιακή Φλόγα έσβηνε στην Πόλη του Φωτός, οι φλόγες αγκάλιαζαν το Β.Α. τμήμα του λεκανοπεδίου της Αττικής, καταδεικνύοντας μια νέα αποτυχία του «επιτελικού κράτους» να αποτρέψει ακόμα μία ανείπωτη καταστροφή.
Η φωτιά μάλιστα ετούτη τη φορά, δεν απείλησε μόνο τα περιαστικά δάση της Αττικής, αλλά και τον αστικό οικιστικό ιστό.
Λίγες μόνο ώρες αφότου είδαμε τον Τομ Κρουζ να μεταφέρει την Ολυμπιακή σημαία από το Παρίσι στo Λος Άντζελες, ο Έλληνας πρωθυπουργός, ως άλλος «Τομ Κρουζ», με μια σοφά μελετημένη τηλεοπτική εμφάνιση τύπου «Top Gun», σε μια προσπάθεια να «επισκευαστεί» επειγόντως το «τσουρουφλισμένο» από τις φλόγες πολιτικό του προφίλ, διέσχιζε αγέρωχος την πίστα της Αεροπορικής Βάσης στην Ελευσίνα, ως επικεφαλής των πιλότων-πυροσβεστών.
Προτίμησε να φωτογραφηθεί εκεί με φόντο τα Canadair, παρά τις καμένες περιοχές της Αττικής, που δεν τόλμησε να πάει. Με ασυναγώνιστο «κορυφαίο όπλο» του την τηλεόραση και σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, με ακούσιο «χορηγό» την διαρκώς απούσα αντιπολίτευση, αλλά και με τη βοήθεια της Παναγιάς του Δεκαπενταύγουστου – όπως ο ίδιος δήλωσε – θα ξεπεραστεί και τούτη η δύσκολη στιγμή, όπως άλλωστε ξεπεράστηκαν και τόσες άλλες.
Έτσι, ξεκίνησε μία ακόμα συντονισμένη προσπάθεια μετάθεσης των κυβερνητικών ευθυνών στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Το κυβερνητικό αφήγημα ότι «όλα είναι καλώς καμωμένα» και ότι «για όλα φταίνε οι δύσκολες συνθήκες», προβλήθηκε σχεδόν από όλα τα ΜΜΕ – που σημειωτέον είναι φιλοκυβερνητικά – ως η προμετωπίδα στην αντιμετώπιση και ετούτης της τεράστιας οικολογικής καταστροφής.
Και επειδή η προπαγάνδα δεν διαιωνίζεται με χρησιμοποιημένα υλικά (Στρατηγός άνεμος, κλιματική αλλαγή κ.λπ.), κάθε φορά διανθίζεται και από νέους βαρύγδουπους και ακατανόητους επιστημονικούς όρους, άγνωστους στον περισσότερο κόσμο, για να «εξορίσουν» εκεί όλες τις πολιτικές ευθύνες που βεβαίως υπάρχουν.
Έτσι έγινε και τώρα. Ως «δράστη-εμπρηστή» ετούτης της μεγάλης περιβαλλοντικής καταστροφής στην Αττική, «έδειξαν» το «φαινόμενο των κηλιδώσεων».
Τις δύσκολες στιγμές, όπου οι κάτοικοι στις πληγείσες περιοχές αγωνίζονταν να σώσουν με κουβάδες και λάστιχα τα σπίτια και τις περιουσίες τους από την πύρινη λαίλαπα, οι περισσότερες αθηναϊκές εφημερίδες – αλλά και πλήθος ιστοσελίδων – αγωνίζονταν να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου κάπου αλλού, αναπαράγοντας έναν πανομοιότυπο τίτλο στα πρωτοσέλιδά τους: «Φωτιά στην Αττική: Γιατί το μέτωπο εξαπλώθηκε γρήγορα;
Το φαινόμενο των κηλιδώσεων. Πυρομετεωρολόγος εξηγεί…».
Διάβασα, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς εξηγούσε. Κατάλαβα όμως πολύ καλά, το λόγο για τον οποίο το δημοσίευσαν: «Καθώς η βλάστηση», λέει, «που καίγεται δεν περιέχει μεγάλα ποσά υγρασίας (είναι δηλαδή πολύ ξερή), αυξάνεται η παραγωγή καυτρών (οι σπίθες που φαίνονται να αιωρούνται πάνω από τη φλόγα).
Με τη βοήθεια και του ανέμου (του γνωστού «στρατηγού»), οι καύτρες αυτές μπορούν να μεταφερθούν σε μεγάλες αποστάσεις και όταν πλέον πέσουν πάνω σε άκαυτη ξερή βλάστηση, μπορούν να οδηγήσουν άμεσα στην έναρξη μιας νέας εστίας.
Οι κηλιδώσεις που εκδηλώνονται μπορούν να έχουν χαοτικό χαρακτήρα, επιταχύνοντας το ρυθμό εξάπλωσης της φωτιάς». Άρα, το «φαινόμενο» αυτό δεν είναι κάτι το καινούργιο; Όλη η Ελλάδα έγινε μάρτυρας της τεράστιας αυτής οικολογικής καταστροφής στην Αττική.
Καμένος άνθρωπος, καμένη γη, καμένα ζώα, καμένα δάση, καμένα σπίτια, καμένες περιουσίες, καμένες ζωές. Ετούτος ο Δεκαπενταύγουστος δεν «μύριζε» Ανάσταση, αλλά καμένη γη. Οι καπνοί πέρασαν πάνω από τον Παρθενώνα και έφτασαν ως τα μέρη μας.
Την ίδια ώρα όμως που οι κακοπληρωμένοι πυροσβέστες μας, έδιναν με αυταπάρνηση τη μεγάλη άνιση μάχη με τις φλόγες στα τεράστια πύρινα μέτωπα, οι καλοπληρωμένοι «πυροσβέστες» της κυβέρνησης – τα ΜΜΕ δηλαδή – έδιναν την δική τους «μάχη» της άμβλυνσης των εντυπώσεων, «σβήνοντας» με περίσσιο ζήλο κάθε «εστία» ανάφλεξης της λαϊκής οργής γι’ αυτό που πραγματικά συνέβαινε.
Η τηλεόραση, μια ηλεκτρονική συσκευή που μοιάζει πλέον ολοένα και περισσότερο με «πλυντήριο», «ξέπλενε» επιμελώς όλα τα ανομήματα της κυβέρνησης, απομακρύνοντας κάθε κακή σκέψη απόδοσης πολιτικών ευθυνών.
Για τα περίφημα όμως «αντιπυρικά σχέδια» του περασμένου χειμώνα, με «περιπολίες αεροσκαφών», με διαρκώς «ιπτάμενα drones» εντοπισμού και επιτήρησης των πυρκαγιών, ούτε κουβέντα από το «μιντιακό σύστημα».
Δεν δίστασαν μάλιστα κάποια κυνικά ΜΜΕ, χωρίς κανέναν σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, να προβούν σε απαράδεκτες συγκρίσεις: «Η πυρκαγιά στην Αττική θέλει άλλους 103 νεκρούς για να έχουμε ένα Νέο Μάτι», είπαν… Αλλά και μετά την τραγωδία στο Μάτι, την οποία μάλιστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκμεταλλεύτηκε πολιτικά, κατά κόρον μάλιστα, προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός, έδωσε ο ίδιος τις πιο κατηγορηματικές υποσχέσεις για την Πολιτική Προστασία.
Μιλούσε τότε για «κατάλληλους ανθρώπους» στις «κρίσιμες θέσεις», ενώ εγγυόταν την εφαρμογή «συγκροτημένου σχεδίου» αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών. Τότε όμως ήταν φυσικά έξω από το «χορό» και ήξερε πολλά «τραγούδια».
Το πόσο «συγκροτημένο» ήταν το σχέδιο αυτό, το είδαμε, τόσο με τις αλλεπάλληλες παταγώδεις αποτυχίες του «επιτελικού κράτους» στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών μέσα στην πενταετή θητεία της παρούσας κυβέρνησης, όσο και με τις αλλεπάλληλες αλλαγές από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στη δομή και τα πρόσωπα που τοποθετούνταν ως πολιτικοί επικεφαλής της Πολιτικής Προστασίας.
Το νέο δόγμα δασοπυρόσβεσης, με την άμεση αντιμετώπιση των πυρκαγιών και την «ταχύτερη» κινητοποίηση εναέριων και άλλων μέσων, δεν αποδείχθηκε αποδοτικό. Τα καταστροφικά αποτελέσματα καταδεικνύουν έλλειψη οργάνωσης, σχεδιασμού και βεβαίως πλημμελή και αναποτελεσματικό συντονισμό.
Είναι ανεπίτρεπτο και επιχειρησιακά εγκληματικό, μια δασική πυρκαγιά να εξαπλώνεται σε αμιγώς αστικό ιστό. Ακόμα πιο εγκληματικό γίνεται το επιχειρησιακό αυτό σχέδιο, όταν υπάρχει ανθρώπινη απώλεια. Την θλιβερή αποτίμηση της καταστροφής την κάνουν μόνο οι αριθμοί: Σε 8 χρόνια κάηκε το 37% των δασών της Αττικής.
Μια εργαζόμενη έχασε τη ζωή της, ενώ η φωτιά κατέκαψε 141.300 στρέμματα. 104 κατοικίες έχουν κριθεί ακατάλληλες μέχρι στιγμής στη Β.Α. Αττική, ενώ 40 έχουν καεί ολοσχερώς και 1.238 σπίτια έχουν υποστεί ζημιές, αλλά ο πρωθυπουργός μίλησε για «ευτυχώς λίγους συμπολίτες μας που επλήγησαν».
Δικαιολογίες από ένα κράτος που μονίμως κρύβεται από τις ευθύνες του. Υποσχέσεις για το επόμενο καλοκαίρι που μονίμως τον επόμενο χρόνο διαψεύδονται. Η δημόσια ευθύνη ποτέ δεν υπάρχει και ποτέ δεν αποδίδεται. Η κοινωνία βυθίζεται στην απελπισία αλλά και στις ατομικές της ευθύνες.
Δεν με ανησυχεί τόσο το «φαινόμενο των κηλιδώσεων» στη μετεωρολογία, όσο με τρομάζουν οι «κηλιδώσεις» στη Δημοκρατία μας. Οι χαοτικές «κηλίδες» που περιορίζουν την ελευθερία της σκέψης και το δικαίωμα στην αδέσμευτη ενημέρωση.
Την επόμενη «εντυπωσιακή»-υποθέτω και πάλι-«τελετή λήξης» του «επιτελικού κράτους» στη χώρα μας, θα την αναμένουμε κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν θα έρθει το νερό για να ολοκληρώσει την καταστροφή, απ’ ό,τι απέμεινε μετά τον πύρινο καλοκαιρινό εφιάλτη στην Αττική.
Τότε, δεν θα υπάρχουν πια τα δέντρα για να συγκρατήσουν τα νερά.
Δεν θα υπάρχουν οι υποδομές για να ενισχύσουν την αντίσταση στα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Δεν θα υπάρχει – υποθέτω και πάλι, αφού δεν αναγνώρισε τα λάθη της – η συντονισμένη Πολιτική Προστασία για να ενεργήσει έγκαιρα και αποτελεσματικά.
Δεν θα υπάρχει καμία Πολιτεία που να αναλάβει τις ευθύνες της. Δεν θα υπάρχουν καν πολιτικές ευθύνες, παρά μόνο ατομικές.
Δεν θα υπάρχει και τότε – όπως όλα δείχνουν – αντιπολίτευση, για να ελέγχει την ασύδοτη εξουσία.
Δεν θα υπάρχουν βεβαίως ούτε και οι αναμνήσεις από την προηγούμενη καταστροφή, μιας κοινωνίας που έχει μνήμη χρυσόψαρου. Θα υπάρχει όμως η… τηλεόραση!