Παρακολουθώντας τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, μεταξύ των άλλων αξιοσημείωτων καταστάσεων που έχουν διαδραματιστεί, πρωτεύουσα θέση κατέχει το φαινόμενο των καταλήψεων.
Οι καταλήψεις ξεκίνησαν τη δεκαετία του ‘80 ως μέσο αντίδρασης, διεκδίκησης δικαιωμάτων, συνδικαλιστικών προνομίων ή επιδιώξεων και κατέληξαν να καθιερωθούν γενόμενες μόδα, αποτελώντας μέρος της «μπαχαλοποίησης» της ζωής και της καθημερινότητας των κοινωνικών ομάδων. Καταλήψεις δημόσιων χώρων, υπηρεσιών, δρόμων, πλατειών, σχολείων, πανεπιστημίων κ.λ.π.
Καταλήψεις από συνδικαλιστές, εργαζόμενους, αγρότες, μαθητές, φοιτητές, αντιεξουσιαστές, καταλήψεις και… πάσης Ελλάδος.
Η αλήθεια για τη γενική κατάσταση που επικρατεί θέλει αυτοκριτική, είναι δύσκολη και πονάει. Καθένας ισχυρίζεται ότι τα έχει κάνει όλα σωστά και για τα προβλήματα ευθύνονται οι άλλοι. Αριστερά, Δεξιά, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ. Δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικός τομέας, πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, μνημόνια, αντιμνημόνια, προδότες, πατριώτες και οι κραυγές φουντώνουν.
Οι βόμβες μολότοφ ανάβουν να κάψουν το σύστημα και οι περιουσίες των ανθρώπων καταστρέφονται. Κάποιοι ακόμη φωνάζουν ότι η χούντα δεν τελείωσε το ‘73 και κάποιοι άλλοι μιλούν για τη χούντα των παγκόσμιων αγορών και των δανειστών, αγνοώντας ότι το πολίτευμα της Δημοκρατίας κοντεύει να λάβει χαρακτηριστικά ασυδοσίας.
Κανείς δεν σέβεται τον άλλο, ούτε ο πολίτης το κράτος ούτε το κράτος τον πολίτη. Όλοι το γνωρίζουν, το βλέπουν αλλά σιωπούν, καθώς η “μπαχαλοποίηση” για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας θεωρείται κανονικότητα.
Οι καταλήψεις στα σχολεία πολλές φορές χάνουν το νόημά τους, είναι δημοφιλείς για τους μαθητές, ενώ γονείς και καθηγητές τις παρακολουθούν αδιάφορα χωρίς αντίδραση. Τα μαθήματα χάνονται αδικαιολόγητα και η παιδεία πλήττεται κατάφορα. Κανένα σχολικό έτος δεν περνάει χωρίς να γίνουν καταλήψεις και πολλές φορές οι καταληψίες δεν γνωρίζουν για ποιο λόγο γίνονται.
Παλαιότερα γίνονταν για να μεταφερθεί η κόντρα μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στα σχολεία κι από κοντά η νεολαία της ΚΝΕ και της Αριστεράς.
Σήμερα λένε πως οι καταλήψεις στα σχολεία γίνονται για το Σκοπιανό και για πρώτη φορά χαρακτηρίστηκαν φασιστικές με τη δικαιολογία ότι υποκινούνται από τη «Χρυσή Αυγή».
Κάποιοι τάσσονται υπέρ των καταλήψεων και άλλοι κατά, ενώ τα παιδιά εξακολουθούν να γίνονται υποχείρια ανθρώπων που λαϊκίζουν και θέλουν να διχάσουν τη χώρα. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η λανθασμένη τοποθέτηση των πολιτικών κομμάτων που αντί με αντικειμενικότητα και ψυχραιμία ενωμένα να σκύψουν πάνω από τα παιδιά για να τα συμβουλέψουν, προτιμούν να καυγαδίζουν παίζοντας πολιτικά παιχνίδια, επιδιώκοντας να εντάξουν τα παιδιά στην επερχόμενη προεκλογική τους αντιπαράθεση.
Είναι βέβαιο ότι δεν φταίνε τα παιδιά που κάνουν τις καταλήψεις στα σχολεία. Ποτέ δεν έφταιγαν. Εμείς φταίμε όπως και οι προηγούμενες γενιές. Δεν τους δείχνουμε τη σκληρή πραγματικότητα προσπαθώντας σιωπηρά να αποφύγουμε τις ευθύνες μας, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν επιθυμεί την αλλαγή νοοτροπίας.
Έχει καθιερωθεί ως αντίληψη αυτό που ακούγεται εδώ και πολλές δεκαετίες στη χώρα μας. «Εμείς οι μεγάλοι τα έχουμε κάνει θάλασσα…Ελπίδα μας όμως είναι τα νέα παιδιά. Αυτά μπορεί να αλλάξουν την Ελλάδα».
Τα χρόνια πέρασαν από τότε που ήμασταν παιδιά και το ακούγαμε, ότι εμείς οι νέοι θα αλλάζαμε τη χώρα. Τώρα γίναμε εμείς οι μεγάλοι, η αποτυχημένη γενιά που χρεωκόπησε τη χώρα.
Κάθε γενιά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα παραδίδει τη σκυτάλη της αποτυχίας στην επόμενη και μετά κάθονται όλοι μαζί να κλαίνε τη μοίρα τους… ελπίζοντας η επόμενη γενιά να φέρει την αλλαγή νοοτροπίας που θα βγάλει τη χώρα από την πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή.