– Νίκο, ρώτησα εγώ, τι σκέφτεσαι για την συμπεριφορά της αντιπολίτευσης γενικώς στην προσπάθεια της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της πανδημίας;
– Αναλογιζόμενος τελευταία την συμπεριφορά της αντιπολίτευσης στον αγώνα της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της πανδημίας, καταλήγω, εγώ ο άπειρος στην πολιτική, στα εξής συμπεράσματα. Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι μεν οξεία, όταν χρειάζεται, αλλά σεμνή και δίκαιη. Να επισημαίνει τα σφάλματα στις ενέργειες της κυβέρνησης. Και να συμβουλεύει πώς η κάθε ενέργεια θα μπορούσε να γίνει με τρόπο καλύτερο.
Ή, τι άλλο καλύτερο θα μπορούσε να αποφασιστεί. Διότι έτσι αποκτά υπόληψη και κερδίζει ψηφοφόρους. Όχι να προσπαθεί κακεντρεχώς, με ψευτιές, διαστρεβλώσεις, παραλογισμούς και αναστατώσεις, να χαλάσει ό,τι καλό έχει κάνει η κυβέρνηση, όταν δεν μπορεί η ίδια να προτείνει κάτι καλύτερο. Διότι στην περίπτωση αυτή φυσικό είναι να χάνει τους υποστηρικτές της.
Δεν πρέπει η αντιπολίτευση, ιδίως σε δύσκολες περιστάσεις, να προσπαθεί να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην κυβέρνηση της χώρας. Αυτό γίνεται χειρότερο, όταν οι ειδήσεις που χρησιμοποιεί είναι φτιαχτές και ψεύτικες και διαδίδονται για κομματικό όφελος. Κέρδος έτσι δεν έχει. Και το να ψεύδεσαι, μερικές φορές ασυστόλως, και να ουρλιάζεις στην Βουλή, όταν δίκιο δεν έχεις, πρέπον για το αξίωμα του βουλευτή δεν είναι.
– Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ. Εφόσον η αντιπολίτευση αντιλαμβάνεται ότι μια απόφαση, μια ενέργεια της κυβέρνησης είναι ορθή, να μην προσπαθεί να την βγάλει με το ζόρι στραβή, με απώτερο σκοπό να κλονίσει και σιγά σιγά να ρίξει την κυβέρνηση.
Οφείλει απλώς να κάνει προτάσεις βελτίωσης, εάν βέβαια υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Και να μην επιχειρεί ολοφάνερα να κάνει σαμποτάζ στο έργο της κυβέρνησης, προς ίδιον όφελος. Αλλιώς, οι ενέργειές της δείχνουν ιδιοτέλεια, χαρακτήρα μνησίκακου και αναξιόπιστου αντιπάλου. Και φυσικό είναι τότε να χάνει ακόμη και τους δικούς της οπαδούς.
– Εννοείς βέβαια ότι χάνει ψηφοφόρους της. Όχι τους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς της παράταξής της.
– Εννοώ τους ψηφοφόρους που δεν είναι ιδεολογικώς φανατισμένοι.
– Κανονικά επιδίωξη του αγνού πολιτικού πρέπει να είναι το εξής: με την μόρφωσή του και με τις ιδιαίτερες ικανότητες, που πρέπει οπωσδήποτε να διαθέτει, να βοηθήσει την πατρίδα του να ευτυχήσει. Όχι να κερδίσει αυτός, σαν επαγγελματίας πολιτικός, στις εκλογές, για να παίρνει υψηλό μισθό, να απολαμβάνει τιμές και διακρίσεις, και να εξασφαλίσει για τα γεράματά του μια πολύ καλή σύνταξη.
Και στο μεταξύ να βολέψει και τους δικούς του σε καλές θέσεις του Δημοσίου, ακόμη και αν είναι ανάξιοι. Ο πολιτικός πρέπει να θυσιάζει τον εαυτό του. Όχι να έχει ως αντικειμενικό του σκοπό τα οφέλη από την θέση που καταλαμβάνει. Η ευτυχία – ή δυστυχία – των λαών εξαρτάται από τους πολιτικούς που τους κυβερνούν.
– Υπάρχουν άραγε σήμερα τέτοιοι πολιτικοί;