Ο καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς καθιερώνει επίσημα το δωδεκάωρο εργασίας στη χώρα του. Και καλά δηλαδή τις υπόλοιπες ώρες τι θα κάνουν οι εργαζόμενοι;
Θα κάααααθονται; Αργία μήτηρ πάσης κακίας εξοχότατε.
Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να τους απασχολήσεις…
Μήπως να τους έβαζες να κυνηγούν τους μετανάστες πέριξ των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θα μπορούσες επίσης να τους ορίσεις φύλακες στους “κλωβούς” που ετοιμάζει η κ. Μέρκελ με τον Ζεεχόφερ στα “Τράνζιτ κέντρα ασύλου” όπως λένε τώρα τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία και αλλού. Στρατόπεδο συγκέντρωσης ως γνωστό είναι ένα κλουβί που τα κτήνη φυλάνε τους ανθρώπους.
Δώδεκα ώρες λοιπόν το… οκτάωρο του Μετερνίχου του νεότερου της Αυστροουγγαρίας. Τι παρακαταθήκες ο πρόγονος! Τι υποδοχές των κατατρεγμένων και στην Ουγγαρία!
Βρικολάκιασε ο πρίγκιψ της ιερής συμμαχίας…
Και επειδή όλα είναι σε ιδεολογική αλληλουχία, το ωράριο εργασίας, το προσφυγικό, η άνιση κατανομή του πλούτου παγκόσμια (το 1% κατέχει το 85%), η διαρκής συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, οι περιφερειακοί πόλεμοι για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πόρων (καύσιμα, πρώτες ύλες), οι γενοκτονίες λαών εκατομμυρίων ανθρώπων με πανάρχαιους πολιτισμούς από νεόπλουτους και βαρβαρίζοντες ανέκαθεν, η ανθρωπότητα πρέπει να αντισταθεί και να αντιδράσει επιτέλους. Μπάστα!
Αυτούς τους τυχοδιώκτες κάποιοι πρέπει να τους σταματήσουν.
Προ καιρού είχα επαινέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική για τις προσπάθειες που έκανε εκείνο τον καιρό για την επίλυση του πολύ δύσκολου Σκοπιανού ζητήματος και την ανακούφιση των προσφύγων. Δεν πέρασαν όμως ούτε 48 ώρες και κάλεσαν στο Μαξίμου τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, τον κ. Νετανιάχου. Τι αβρότητες, τι προσαγορείες κα τι τιμές. Λίγες μέρες μετά ο φίλος Μπενζαμίν αιματοκύλησε για μια ακόμη φορά τους Παλαιστίνιους που αργοπεθαίνουν στη Λωρίδα της Γάζας. Εκατομμύρια άνθρωποι ζουν ο ένας πάνω στον άλλο και οι αρρώστιες θερίζουν.
Να πάμε όμως στο δωδεκάωρο του κ. Κουρτς. Το παιδικό ημερομίσθιο στα υφαντουργεία της Αγγλίας του 18ου και 19ου αιώνα έφτασε και ξεπέρασε τις 18 ώρες. Είχαν αναθέσει μάλιστα σε ειδικούς υπαλλήλους τους ραβδιστές, το καθήκον να ξυλοκοπούν ανηλεώς όσα παιδάκια έγερναν αποκαμωμένα στους αργαλιούς. Ακριβώς κατά κει οδηγείται ολοταχώς η ανθρωπότητα.
Το όπου γης εργατικό κίνημα που του αφιέρωσα τίμια τη ζωή μου χωρίς λοξοκοιτάγματα έχει μπροστά του αγώνες και νέα καθήκοντα. Μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να ανατρέψουν τα σχέδια των ολιγαρχών – και εννοώ όλων ανεξαιρέτως.
Με την πείρα του παρελθόντος μπορούν να εξασφαλίσουν στον κόσμο νέες συνθήκες αξιοπρέπειας, ελευθερίας, δημοκρατίας (και οικονομικής) και προ παντός δικαιωσύνης. Οι αγώνες είναι μπροστά…
*Ο Άρης Σταματάκης είναι συγγραφέας.