Δεκαπεντάχρονος αυτόχειρας, θύμα της κοινωνικής ασυδοσίας, όπου ο έχων την δύναμη και την ισχύ μπορεί ανενόχλητα και αυθαίρετα να την ασκεί σ’ εκείνον που δεν την έχει.
Το δυσάρεστο είναι πως, αν και όλοι «ξέρουμε», αλλά εντελώς «ωχαδερφίστικα» αφήνουμε να εξελίσσονται τα πράγματα μόνα τους και να εκφράζουμε απλά τον αποτροπιασμό μας, όταν συμβαίνει το «κακό»∙ και συμβαίνει πλέον αρκετά συχνά.
Ο δεκαπεντάχρονος λίγο πριν τη μοιραία απόφασή του πρόλαβε να καταγγείλει έξι συμμαθητές ή «φίλους» του ζητώντας απ’ τους «δικούς» του να πάρουν εκδίκηση για το θάνατό του. Κι όμως οι «καταγγελόμενοι» δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένοι και κατονομαζόμενοι έξι «φίλοι» του. Ένοχη είναι μια ολόκληρη κοινωνία που ανατροφοδοτεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την ίδια στιγμή, αν δεν τον επιβραβεύει, τον ανέχεται, αρκεί να μην ακουμπά εμάς τους ίδιους. Έχεις «δύναμη»;
Έχεις «εξουσία»; Θεωρείται δεδομένο ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να διατρέχεις τον παραμικρό κίνδυνο.
Καμιά αναστολή, καμιά ενόχληση, κανένας φόβος από τους τραμπούκους που ξεκινούν απ’ το σχολικό εκφοβισμό, πριν φτάσουν σε ανώτερα στάδια επιβολής και ελέγχου ολόκληρου του κράτους ενδεχομένως δια της πυγμής και της ισχύος τους.
Τα θύματά τους άλλοτε αυτοκτονούν, άλλοτε συνθλίβονται απ’ τις κοινωνικές ερπύστριες κι άλλοτε αντιστέκονται, μάταια βέβαια, σε ένα περιβάλλον που όλοι οι μηχανισμοί υπηρετούν τη «δύναμη» και θυματοποιούν την «αδυναμία».
Η θηλιά του δεκαπεντάχρονου έπνιξε το γόητρο μιας κοινωνίας που διδάσκει από πολύ νωρίς το «δίκαιο της πυγμής».
Αποδέκτες του μηνύματος του νεαρού αυτόχειρα είμαστε όλοι μας, που κλεισμένοι στο χελωνένιο καβούκι μας, παρακολουθούμε τους «νταήδες» να αλωνίζουν και εμείς να πρέπει να τους αποδίδουμε και τιμές υποκλινόμενοι στη «δύναμη» που διαθέτουν.
Μια κοινωνία με διαβρωμένους θεσμούς και μηχανισμούς, αποθρασύνει τους τραμπούκους, μικρούς και μεγάλους, να πράττουν κατά βούληση ικανοποιώντας την ακόρεστη επιθυμία τους για επιβολή. Όσο παραμένουμε παρατηρητές και στρουθοκαμηλίζοντας τυρβαζόμεθα περί άλλα, κάποιο δικό μας «παιδί» θα είναι το επόμενο θύμα. Η κοινωνία νοσεί βαθιά, η πολιτεία το ίδιο, η πνευματική ηγεσία αγωνίζεται μόνο να εξασφαλίσει ανταποδοτικά οφέλη από την κεντρική εξουσία, γενικά μας κινεί ο «αυτόματος πιλότος», ο οποίος όμως δεν οδηγεί πουθενά!
Κάθε παθογένεια πρέπει να αξιολογείται, όχι ως αυτόνομο γεγονός, γιατί το bullying σ’ έναν δεκαπεντάχρονο δεν είναι ένα αυτοφυές φαινόμενο, αλλά μια φυσική απόληξη όσων βλέπουμε και ακούμε στην καθημερινότητά μας!