Το τελικό αποτέλεσμα είχε ήδη δρομολογηθεί από πολύ καιρό! Αφορά, φυσικά εμμέσως, ένα θέμα που ταλανίζει πολλές δεκαετίες την ελληνική κοινωνία και κυρίως την ακαδημαϊκή κοινότητα. Εκείνο των καταλήψεων αιθουσών, συχνότερα μεμονωμένων κτιρίων, από μέλη του φοιτητικού κινήματος ή και από αλλότριες ομάδες, οι οποίες έρχονται στην επικαιρότητα με διάφορους όρους.
Μια γραφική στην αρχή συνήθεια, η οποία έχει τις ρίζες της στη μακρυνή δεκαετία του 1980, ένας ανερχόμενος νεανικός ρομαντισμός ο οποίος όμως σταδιακά εξελίχθηκε σε κυρίαρχη αυθαιρεσία και τελικά κατέληξε στην περιθωριακή παρακμή.
Ήταν, τότε, η εποχή με τη δημιουργία κινηματικών συλλογικοτήτων εντός των πανεπιστημιακών χώρων, με τα δικά τους περιοδικά και τυπωμένες μπροσούρες η κάθε παράταξη και σύλλογος, τα δικά του τραπεζάκια στο εσωτερικό των σχολών, την απερίγραπτη και άναρχη αφισοκόλληση στους τοίχους, αλλά και τις δικές τους πολιτιστικές δραστηριότητες οι οποίες κυμαίνονταν από κινηματογραφικές προβολές, θεατρικά δρώμενα, αυτοδιαχειριζόμενους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τόσα άλλα που ανήκουν στην ιστορία.
Εκείνες, όμως, οι πρώτες μορφές της φοιτητικής αντίδρασης στην περίοδο της μεταπολίτευσης, αργότερα έδωσαν τη θέση τους σε δραστηριότητες οι οποίες πόρω απείχαν από την αρχική τους πρόθεση. Έγιναν χώροι και καταφύγια κάθε παραβατικότητας, χούλιγκαν και κουκουλοφόρων που τόσο καλά γνωρίσαμε όλο αυτό το διαρρεύσαν μακρύ χρονικό διάστημα.
Η δυστυχία είναι όλο αυτό τον καιρό, ουδείς ενοχλήθηκε σοβαρά, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, κανένας υπουργός Παιδείας δεν ευαισθητοποιήθηκε, ή αντέδρασε στην κατάληψη ενός δημόσιου χώρου που βρισκόταν, φυσικά, στη δική του αρμοδιότητα. Και βεβαίως ούτε εξοργίστηκε, για τις όποιες φθορές της δημόσιας υλικής περιουσίας, τις οποίες πληρώνει μονίμως ο φορολογούμενος πολίτης.
Που βρίσκονταν όλο αυτόν τον καιρό οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπουργοί, τα μέλη του Κοινοβουλίου, οι καθηγητές των σχολών και οι πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, ακόμα και οι ίδιες οι φοιτητικές παρατάξεις, οι εισαγγελικές αρχές, να πράξουν το αυτονόητο;
Διαχρονικά, ο καθένας κατηγορούσε τον άλλο, με ανούσια και άνευ νοήματος επιχειρήματα, στο τέλος πάντοτε δεν έφταιγε κανένας, δεν υπήρχαν συνέπειες και κυρώσεις στους παραβάτες, αυτούς τους γνωστούς-άγνωστους την ταυτότητα των οποίων δεν γνωρίσαμε ποτέ, και η ζωή, τα γεγονότα και η ανομία συνέχιζαν το δρόμο τους με ολοένα και μεγαλύτερη θρασύτητα.
Εδώ που φτάσαμε, κάτι έπρεπε να γίνει. Κι’ αν δεν γνώριζαν οι υπουργοί, ας μετέβαιναν σε κάποια ιδρύματα του εξωτερικού να πληροφορηθούν. Βεβαίως, κανένας δεν επιθυμεί την παρουσία αστυνομικής δύναμης που θα τριγυρνάει στο εσωτερικό των σχολών. Ούτε φυσικά και το κλείσιμο των σχολών για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα με την κάθε στραβοτιμονιά.
Το δημόσιο πανεπιστήμιο οφείλει να είναι σε θέση να εκπληρώσει την σοβαρή του αποστολή, δίχως την συνδρομή των παραπάνω, αλλά αυτό απαιτεί την συναίνεση της κοινωνίας και φυσικά την εφαρμογή του νόμου. Πριν λίγο υπέβαλε την παραίτησή του για προσωπικούς λόγους ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νότης Μηταράκης, η οποία και έγινε αποδεκτή από τον πρωθυπουργό.
Ήταν, κατά τα φαινόμενα, μια εξέλιξη η οποία είχε ήδη δρομολογηθεί από καιρό με τις περίεργες και φολκλορικού χαρακτήρα δηλώσεις του περί της αστυνομίας των πανεπιστημιακών σχολών, την ώρα που ο πρωθυπουργούς βρισκόταν σε κρίσιμη αποστολή στο εξωτερικό.
Δεν είμαστε στη θέση να γνωρίζουμε τίνος ήταν εκείνη η ιδέα της έφιππης αστυνομίας, και για πάμε και πιο πέρα τον συλλογισμό τίνος ήταν η ιδέα της δημιουργίας αστυνομικής μονάδας με τα χαρακτηριστικά εκείνα όμορφα μπλουζάκια και τα καπελάκια των ανδρών και γυναικών που θα κυκλοφορούσαν μέσα στα πανεπιστήμια και σε κάθε δυσκολία θα καλούσαν τις πραγματικές (!) αστυνομικές δυνάμεις να προστατέψουν και τους ίδιους ακόμα, αν είναι δυνατόν, πέραν όλων των άλλων απασχολήσεων και καθηκόντων που θα είχαν στην επιβολή της τάξης.
Εδώ που φτάσαμε, η έννοια της πανεπιστημιακής αστυνομίας παραπαίει στους κυβερνητικούς κύκλους. Αλλά η εφαρμογή της νομιμότητας και η ασφάλεια στα πανεπιστήμια, είναι επιτακτική ανάγκη. Κι αν δεν μπόρεσε η κυβέρνηση να υλοποιήσει στα τέσσερα χρόνια, ας μας το ομολογήσει! Ή τουλάχιστον ας μας δηλώσει τις προθέσεις της. Άλλες παλινωδίες, ασάφειες, ανίκανες δηλώσεις και αοριστίες, μόνο γέλωτες προκαλούν! Κάτι το οποίο όμως δεν έχει εφαρμογή μόνο στο χώρο της παιδείας αλλά και αλλού!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι διευθυντής Χειρουργικής-συγγραφέας