Το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτά που μας έταξε ο ΣΥΡΙΖΑ και σ’ αυτά που τελικά έπραξε είναι απέραντο. Φουντώνουν καθημερινώς η αναρχία και η εγκληματικότητα. Ανασφάλεια στην κοινωνία: διαρρήξεις, κλοπές, βανδαλισμοί, δολοφονίες, Εξάρχεια, Ρουβίκωνας… είναι τα καθημερινά θέματα των δελτίων ειδήσεων.
Αυξάνεται συνεχώς – και σταματημό δεν έχει – η ανάγκη για μειώσεις μισθών και συντάξεων, για επιβολή νέων φόρων, για περιορισμό των δαπανών στην υγεία, στην εκτέλεση δημόσιων έργων, στις διάφορες παροχές. Μας τα επιβάλλουν χωρίς έλεος οι δανειστές μας. Και εδώ μου έρχονται στον νου οι στίχοι του Σουρή:
«Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχή μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα,
σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι
κι εμείς να σας κοιτάζομε με μάτι σαν γαρίδα.
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει…
βάλετε φόρους, βάλετε κι η ράχη μας αντέχει.
……………………..
Μ’ εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνει,
φορολογήσετε κι αυτή τη σάρκα μας ακόμα.
Του κρέατός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα…»
Πολύ επίκαιροι στίχοι πραγματικώς.
Εξακολουθούν να εκδίδονται διαταγές λειψές, παράλογες, άδικες και λανθασμένες, από ατζαμοσύνη των κυβερνώντων, οι οποίοι δεν έμαθαν ακόμη, μετά από τόσα χρόνια στην εξουσία, να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Οι εξωτερικές μας υποθέσεις, οι σχέσεις μας με τους γείτονές μας ( Τούρκους, Σκοπιανούς), αντί να βελτιώνονται με έξυπνη διπλωματία, βρίσκονται στην χείριστη κατάσταση. Οι πιέσεις και οι αυθαίρετες επεμβάσεις των κυβερνώντων στην Δικαιοσύνη μειώνουν ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι εξαγωγές μειώνονται, οι ανάγκες για δαπάνες αυξάνονται, ιδίως οι στρατιωτικές εξαιτίας του τουρκικού κινδύνου.
Οι τράπεζές μας, ετοιμόρροπες, κλονισμένες, στην εντατική κι αυτές, μόλις συγκρατιούνται με τα capital controls, για να μην καταρρεύσουν. Χάος. Τίποτε πια δεν λειτουργεί σωστά. Η οικονομία μας γενικώς, παρά τις ψευτιές των κυβερνώντων περί βελτιώσεως (παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του) συνεχώς χειροτερεύει, αφού το χρέος μας συνεχώς, χρόνο με τον χρόνο, μεγαλώνει. Οι πιο ικανοί Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό για σωτηρία.
Aκόμη και στα Σκόπια! Ποια τελικώς ελπίδα μένει για τον δύστυχο έλληνα πολίτη; Ψάξτε να την βρείτε. Και να την πείτε και σ’ εμένα να παρηγορηθώ. Όχι όμως ψευτιές!