Σήμερα που συναντήσαμε έναν ηλικιωμένο μάς είπε ότι είναι πολύ απελπισμένος γιατί ορισμένες από τις παλιές υποχρεώσεις που αφορούν την οικογένεια και την θρησκεία μας έχουν εξαφανιστεί και όταν ρωτούμε τους νεότερούς μας αν τις γνωρίζουν, δηλώνουν ότι είναι άγνωστες και ούτε τις πιστεύουν.
Τον ρωτήσαμε να μας τις πει και μας απόφευγε, ίσως από την στενοχώρια που είχε λέγοντάς μας, μια άλλη φορά θα σας ενημερώσω. Αυτό το κράτησε μέσα του μυστικό για δυο εβδομάδες και συχνά αναστέναζε. Μια ημέρα ένας καλός του φίλος του είπε: να μου πεις εμένα που κάθε φορά ό,τι μου λες σε πιστεύω και είμαι κοντά σου.
Αναστενάζοντας πήρε την απόφαση και τον παρακάλεσε να του πει ό,τι γνωρίζει για το χαϊμαλί «φυλακτό» που μας βάζανε οι μάνες μας στον λαιμό με ένα μαύρο κορδόνι ή με μια παραμάνα, στο εσωτερικό φανελάκι.
Με βλέπεις πολύ στενοχωρημένο γιατί την ώρα που έπινα τον καφέ μου το πρωί, πήρα τηλέφωνο και ρώτησα έναν εκπρόσωπο που είναι μέσα στο χώρο της εκκλησίας μας αν το γνωρίζει για να μου πει κάποιες λεπτομέρειες γι’ αυτό. Όμως πήρα μια απάντηση που μου έφερε αυτήν την στενοχώρια. Ότι δεν έχω ακούσει ποτέ αυτήν την ονομασία και αν μάθω θα σε ενημερώ-σω. Εκείνη την στιγμή έγινα θηρίο και με μια ρουφιά ήπια όλο τον καφέ μου, αλλά ευτυχώς που είχε κρυώσει και δεν κάηκε ο λάρυγγάς μου.
Αμέσως ο φίλος του απάντησε: αν μπορούσε να γυρίσει πίσω η παλιά εποχή αλλά και μαζί της να έλθει η μάνα μου η Μικρασιάτισσα, που θα του έλεγε ότι όλοι στο σπίτι μας είχαμε πάνω μας μέρα και νύκτα το φυλακτό μας. Ακόμα και όταν πήγα στρατιώτης το είχα επάνω μου, γιατί αυτό με φύλαγε από όλους τους κινδύνους και την πατρίδα μας να έχει ειρήνη. Και όταν κάποιος είχε τα καλύτερα ζώα (αγελάδες – γαϊδάρους) στο χωριό, τους βάζανε ένα χαϊμαλί στο λαιμό να μην τα ματιάσουνε.
Όταν πια ηρέμησες τελείως, είπε πάλι ότι αυτήν την ώρα, θυμήθηκα την μάνα μου έτσι όπως ήτανε ντυμένη όταν ζούσε και με την Μικρασιάτικη της φορεσιά που καθότανε δίπλα στο τζάκι και έραβε ένα φυλαχτό για τον αδελφό μου που το είχε χάσει στα χωράφια όταν δουλεύαμε.
Κρατούσε στα χέρια της ένα μικρό τεμάχιο χονδρό άσπρο πανί και είχε βάλει επάνω του, όπως μας έλεγε, διάφορα ξηρά άνθη που τα είχε πάρει από τις εικόνες της εκκλησίας, ένα μικρό ξύλινο σταυρό, αντίδωρο, ένα πανάκι με λίγο λάδι από το κανδήλι, λιβάνι και σκόρδο για το μάτιασμα. Αφού μετά τα δίπλωσε σφιχτά στο πανί, το έραψε με κλωστή και στο επάνω μέρος έκανε μια θηλιά για να το περάσει στο κορδόνι του λαιμού.
Μια άλλη μέρα έφτιαξε και άλλο ένα και το έβαλε δίπλα στην εικόνα, αν κάποιος το έχανε να το βάλει αμέσως γιατί αυτό το θεωρούσανε ότι τους προστατεύει στις εργασίες τους και για να μαθαίνουνε τα γράμματα εις το σχολείο τα παιδιά τους. Στις δύο αδελφές μου έλεγε να μάθετε και να κάνετε και εσείς το ίδιο στα σπίτια σας. Οφείλουμε να πούμε ότι αυτήν την θρησκευτική τους πίστη την φέρουνε από την πατρίδα τους την Μ. Ασία. Ήτανε πράγματι όλοι τους πιστοί και το δείχνανε στο χωριό ή στην πόλη που κατοικούσανε.
Την Κυριακή και τις γιορτές εκτός από την ξεκούρασή τους, πηγαίνανε όλοι στην εκκλησία και παρακαλούσανε στην προσευχή τους να διατηρηθούν στην ζωή και να φύγουν από την φτώχεια που είχανε και χωρίς να ξεχνούν την αγαπημένη τους πατρίδα. Και στο σχολείο ο δάσκαλος σε όλες αυτές τις μέρες όριζε τους μαθητές να πούνε στην εκκλησία ένας το ΠΙΣΤΕΥΩ και άλλος το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ. Αν κάποιος δεν πήγαινε τον τιμωρούσε. Τελειώνοντας προσθέτω ότι υπάρχουν ευθύνες σήμερα από όλους τους υπεύθυνους.
Όλοι τους αδιαφορούν και οι νέοι μας έχουν άγνοια στις περισσότερες θρησκευτικές υποχρεώσεις που οφείλουν να γνωρίζουν, αφού δεν συμμετάσχουν για την ενημέρωση τους. Γι’ αυτό η κάθε οικογένεια οφείλει να πάρει τον λόγο προς όλους και να απαιτήσει να διδάσκονται αυτές, εις τα σχολεία, όπως αυτό υπήρχε τις περασμένες εποχές.
Όμως και η εκκλησία μας έχει ένα μέρος ευθύνης που έχουν σταματήσει, εκτός ελαχίστων, να λειτουργούν τα κατηχητικά σχολεία της κάθε ενορίας. Επίσης το ίδιο και τα πνευματικά κέντρα που λειτουργούν και είναι κλειστά ή εκτελούν άλλες υποχρεώσεις που δεν επιτρέπεται. Από αυτήν την αδιαφορία προέρχεται και η άγνοια για το χαϊμαλί «φυλακτό» από όλους που είναι το σύμβολο της πίστεως μας.
Εγώ σαν πιστός που είμαι ζητώ κάποιος από όλους να πάρει θέση και να παρουσιάσει ενδιαφέρον για να μην έχουμε χειρότερα. Ο καθένας από εμάς όμως πρέπει να είναι πιστός στα ιδανικά της πατρίδας μας: ΠΑΤΡΙΔΑ – ΘΡΗΣΚΕΙΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Έτσι μόνο θα πάμε μπροστά με τις επιτυχίες που θα έχουμε.
*Ο Γιάννης Τσακπίνης είναι
απόστρατος αξιωματικός