Η μετά το 1974 εποχή χαράχτηκε και έμεινε στις σελίδες της ιστορίας γνωστή με το όνομα μεταπολίτευση. Η παραπάνω χρονιά υπήρξε σημαδιακή από πολλές πλευρές. Η χώρα έβγαινε από μια πολύπλευρη κρίση που άγγιξε και επηρέασε πολλές παραμέτρους της ζωής του τόπου.
Πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές και δυστυχώς εθνικές, δεδομένου ότι ένα μεγάλο τμήμα της Κύπρου περιήλθε βίαια στα χέρια τουρκικά από ενέργειες αφρόνων κατ’ όνομα πολιτικών ανδρών, ή σωστότερα εντεταγμένους σε δεδομένη υπηρεσία, όπως τους αποκαλεί με κάποια μεγάλη και εμφανή δόση επιείκειας ο λαός, τόσο εδώ όσο και στην προαναφερόμενη μεγαλόνησο.
Υπήρχαν την εποχή εκείνη πολλαπλές και πολυποίκιλες προκλήσεις στον ορίζοντα που ανέτειλε, με πρώτη και καλύτερη την εδραίωση ενός σοβαρού πολιτικού συστήματος σε μια χώρα που προσδοκούσε να ενταχθεί στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, όχι τυπικά, αλλά κυριολεκτικά, δηλαδή στις κρίσιμες εκείνες λεπτομέρειες και παραμέτρους που χαρακτηρίζουν και πρέπει ένα σοβαρό μέλος της!
Να ακολουθήσει τους πετυχημένους πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ρυθμούς των περισσότερων και κυρίως των ανεπτυγμένων χωρών της γηραιάς ηπείρου. Την πορεία, όμως, που ακολούθησε το έθνος τις παρελθούσες δεκαετίες, γνωρίζει ο καθένας μας καλά.
Άκρατος λαϊκισμός, κακοδιαχείριση απ’ όλους μηδενός εξαιρουμένου, σπατάλες στο δημόσιο τομέα, άχρηστες και περιττές προσλήψεις προφανώς για μείωση της ανεργίας και όχι για κοινωνική ανάπτυξη, λοβιτούρες, σκάνδαλα και τόσα άλλα φαινόμενα που έμειναν όχι μόνο στην ιστορία, αλλά να αιωρούνται και σήμερα στην κοινωνική ατμόσφαιρα και να την επηρεάζουν ακόμα, και ίσως για πολύ καιρό.
Η σημερινή κατάσταση της χώρας προσομοιάζει σε αρκετά σημεία με εκείνη την εποχή. Το πιθανότερο να αποτελεί από ιστορικής πλευράς, δεύτερη μεταπολίτευση. Η κοινωνία προσπαθεί να εξέλθει από ένα κυριολεκτικό τέλμα, όπου βρίσκεται για κάπου δέκα χρόνια και δυστυχώς κατά τα φαινόμενα θα βρίσκεται για περισσότερα.
Άλλωστε σχεδόν μέχρι το 2060, δηλαδή για σαράντα χρόνια ακόμα θα βρίσκεται κάτω από ευρωπαϊκή κηδεμονία, τουτέστιν δεν θα μπορεί να ασκεί ανεξάρτητη πολιτική εάν αυτή δεν θα συνάδει με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών, σύμφωνα με δηλώσεις των ίδιων των Ευρωπαίων αξιωματούχων.
Τα παραπάνω σηματοδοτούν τις ράγες πάνω στις οποίες θα πρέπει να πορευτεί το τραίνο της όποιας ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόμμα ή τον πολιτικό σχηματισμό ή τη συνένωση δυνάμεων που θα προΐσταται στις διάφορες χρονικές περιόδους στο εξής της χώρας.
Και από εδώ και πέρα δεν θα πρέπει να υπάρχουν ομοιότητες ούτε στις δηλώσεις ούτε και στις ενέργειες με κάποιες δεκαετίες πριν. Η χώρα δεν μπορεί να ακολουθήσει παλιές και καταδικασμένες από την ιστορία και την συσσωρευμένη πείρα ανίκανες μεθόδους και αψυχολόγητες πρακτικές.
Και αυτό αφορά πολίτες και κυρίως πολιτικούς. “Απαιτείται πλήρης διαφάνεια, και πάνω απ’ όλα λεπτομερής και ειλικρινής ενημέρωση των πολιτών για την οικτρή πραγματικότητα στα τρέχοντα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Καμιά ωραιοποίηση της δημιουργηθείσας κατάστασης, καμία υπόσχεση για καθαρά ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το φαιδρό φαινόμενο των δηλώσεων μιας παράταξης στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και σε λίγο να ακολουθεί κατά πόδας η ανταπάντηση του άλλου πολιτικού σχηματισμού. Και η ζωή να συνεχίζεται!
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κυμαίνεται και η αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών στο Κοινοβούλιο. Χρόνια και χρόνια τώρα, δεν ενθυμούμαι καμιά μα καμιά διαφορά στις συζητήσεις των πολιτικών μας. Ίδια λόγια και ίδια επιχειρήματα, απαράλλακτα! Δυστυχώς. Και εν τω μεταξύ τα προβλήματα να συνεχίζονται! Δεκαετίες και δεκαετίες τώρα!
Η δεύτερη μεταπολίτευση είναι μπροστά μας όπως και οι προκλήσεις της.
Στο χέρι όλων είναι να ανταποκριθούμε στις νέες εποχές. Πολίτες και κυρίως πολιτικοί! Ειδάλλως μετά από πολλά χρόνια κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας, οι καινούργιες γενιές, θα μιλάνε για τη δεύτερη μεταπολίτευση, αυτή που ανοίγεται μπροστά μας, με τα ίδια λόγια όπως εμείς σήμερα για εκείνη που ακολουθήσαμε και χάσαμε το τραίνο της ανάπτυξης της χώρας!