Τα όσα διαδραματίζονται τον τελευταίο χρόνο στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, μόνο θλίψη προκαλούν στους πολίτες. Εντός και εκτός αυτού, αφού ένα μέρος των στελεχών αποχώρησαν, ενώ ένα άλλο βρίσκεται ήδη υπό ατμόν.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, εν τούτοις, υπάρχουν φωνές που αναφέρονται στον προηγούμενο ηγέτη του, τον κ. Τσίπρα, με την ιδέα της επιστροφής του στην πολιτική σκηνή να περιφέρεται και να αιωρείται στον αέρα, με όποιο φυσικά τρόπο είναι ετούτο εφικτό, προφανώς υπαινισσόμενοι εκείνοι ότι σίγουρα ενηλικιώθηκε και απέκτησε πείρα και ωριμότητα.
Αυτό δηλαδή που ομολογούν ευθέως οι Άγγλοι με τη χαρακτηριστική φράση, ‘’coming of age’’, αν και η δική μας γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός είχαν διαχρονικά άλλη γνώμη και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο λύκος όσο και να μεγαλώσει ούτε η γνώμη, ούτε η κεφαλή του θα αλλάξει.
Αναφερόμαστε λοιπόν σε εκείνον τον πολιτικό ο οποίος για μια δεκαετία περίπου δηλητηρίασε ανοιχτά την πολιτική ζωή του τόπου μας, στοχοποιώντας ως εχθρούς (τίνος άραγε;) τους πολιτικούς των άλλων κομμάτων, τους εκδότες και δημοσιογράφους που δεν τον κολάκευαν, τους δικαστικούς οι αποφάσεις των οποίων δεν του άρεσαν, όσους έγραφαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εναντίον του ή δεν συνέπλεαν ιδεολογικά μαζί του, και τόσα άλλα πολλά και επαίσχυντα που βιώσαμε κατά κόρον.
Καθαρά νέο-σταλινική ή σωστότερα παλαιο-σταλινική αντίληψη και νοοτροπία, δηλαδή! Και μάλιστα, ανερυθρίαστα! Αυτό έλειπε! Είχε ως όπλο το αποκαλούμενο ‘ηθικό πλεονέκτημα’ της αριστεράς, το οποίο δεν είχε καταλάβει ότι βοήθησε και αυτός τα μέγιστα για να καταντήσει ‘ηθικό μειονέκτημα’ ή με μια άλλη έννοια, ‘ανήθικο πλεονέκτημα’.
Ήταν τέτοιος ο πολιτικός του πολιτισμός, ώστε είχε οργανώσει περίτεχνα και ωραία τον μηχανισμό των τρολ στα γραφεία του, τα οποία κατά ομολογία των δικών του τότε στελεχών, έσπερναν τον φόβο και τον τρόμο σε όσους βρίσκονταν απέναντι και διαφωνούσαν μαζί του, προσάπτοντάς τους κατηγορίες πάσης φύσεως!
Τώρα λοιπόν που δείχνει ότι απέχει του πολιτικού γίγνεσθαι, πώς άλλαξαν όλα εκείνα; Πόση υποκρισία χρειάζεται για να επιδεικνύει ήπιο και ενωτικό χαρακτήρα στις ομιλίες του, να ομιλεί δεξιά και αριστερά για κατάπτυστες και επαίσχυντες συμφωνίες που υπέγραψε, για αποφάσεις καταστροφικές για τον τόπο, για ινστιτούτα (!) του που θα παράγουν πολιτικό πολιτισμό, με όλα αυτά που δρομολογεί ώστε να καταφέρει να τροποποιήσει τη δημόσια εικόνα του και να έρθει ξανά στην επικαιρότητα και στο προσκήνιο;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε πως θα εξελιχθούν οι συνθήκες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ κι’ ούτε πού θα οδηγήσουν όλα αυτά. Αναμφίβολα το κόμμα αυτό διέρχεται μια κατάσταση η οποία, υποθέτουμε και ελπίζουμε, θα οδηγήσει κάπου καλύτερα από εκεί που βρισκόταν το προηγούμενο διάστημα. Μακριά από εκβιασμούς, πολύπλευρο κυνήγι των πολιτικών αντιπάλων, εκφοβισμούς, απύθμενη εχθροπάθεια, διαπόμπευση διαφωνούντων όποτε αυτή εξυπηρετούσε, μια άκρως ντροπιαστική κατάσταση για τον πολιτισμό μας.
Την άλλη φορά λοιπόν θα ντρέπεται λιγότερο; Θα επαναφέρει όσα δεν πρόλαβε την προηγούμενη, όπως αυτός βεβαίως αντιλαμβάνεται την έννοια της δημοκρατίας; Θα αποτελούσε χάσιμο χρόνου να ασχοληθεί κάποιος με όλα αυτά, αν δεν έρχονταν δειλά-δειλά κάποιες αναφορές για την επιστροφή του κ. Τσίπρα εις τα καθ’ ημάς.
Γιατί η ιστορία γράφτηκε και μάλιστα υπήρξε άτεγκτη μαζί του. Στους πολίτες της χώρας φυσικά ακόμα βοούν στα αυτιά τους οι ασυναρτησίες, οι ανακολουθίες, οι ψεύτικες υποσχέσεις, οι κωλοτούμπες με τη δραχμή και το ευρώ, τα αχρείαστα δημοψηφίσματα, το κλείσιμο τραπεζών, τα capital controls, τα νταούλια και οι χοροί στις πλατείες, το νέο αχρείαστο και εξοντωτικό μνημόνιο, και τόσα άλλα πρωτόγνωρα για τη συνταγματική τάξη και τη δημοκρατία.
Αμετανόητος σαφώς ο κ. Τσίπρας, αλλά η ιστορία τον έχει ήδη αποθηκεύσει οριστικά στις μουχλιασμένες της σελίδες!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι
τέως δ/ντής Χειρουργικής και συγγραφέας