Η παρουσία σου θα μας φέρνει συνεχώς κοντά σου, όλους εμάς που σε αγαπήσαμε. Στις καρδιές μας θα υπάρχεις για πάντα: φωτεινός, ανοιχτόκαρδος, γεμάτος καλοσύνη, κρητική λεβεντιά, ευγένεια και γενναιότητα ψυχής σε μικρά και μεγάλα· με σεμνότητα, αξιοπρέπεια και ελληνική αρχοντιά – «ελληνική» διότι την συνόδευε η απαράμιλλη απλότητά σου, που αφόπλιζε όσους είχαμε την τύχη και την τιμή να σε θεωρούμε φίλο.
Γι’ αυτό και μόνο, άξιζε να υπάρξουμε, για να σε συναντήσουμε και να συναντηθούμε: να συναντηθούμε με τον συνθέτη, τον μουσικό, τον ποιητή, τον φιλόσοφο, τον ρομαντικό και ονειροπόλο Άνθρωπο, τον περήφανο Κρητικό και, προπάντων, τον γνήσιο Έλληνα. Διότι υπήρξες όλα αυτά και πολλά ακόμα, ταυτόχρονα και αδιάλειπτα.
Για όλους εμάς, ο Λόγος σου παραμένει ανεπανάληπτα ελληνικός, μετασχηματιστικός και πολυδιάστατος: λόγος μουσικός, συνθετικός, ποιητικός, φιλοσοφικός – μα πάνω από όλα, λόγος πανανθρώπινος.
Δεν έχω περιθώριο χώρου ούτε για μια σύντομη αναφορά στις διαστάσεις της σκέψης και του έργου σου. Θα βρεθεί όμως χρόνος κατάλληλος για να γίνει αυτό στο μέλλον, όπως αρμόζει σε όλα όσα μας άφησες, δώρα όχι μόνο πολύτιμα αλλά και όργανα ναυσιπλοΐας σοφά, προς ένα μέλλον πιο αρμονικό και ανθρώπινο.
Σε αυτό το σημείο, σου οφείλουμε μια υπόσχεση: τα λόγια αυτά δεν σηματοδοτούν ένα τέλος και έναν αποχαιρετισμό αλλά μια αρχή, μια αφετηρία. Την αρχή μιας προσπάθειας να διαφυλαχτεί και να διαδοθεί, εξίσου ενεργά και πολυδιάστατα, το έργο και η σκέψη σου στην ολότητά τους, ώστε να φτάσουν ζωντανά και ατόφια στις συνειδήσεις των μελλοντικών γενιών Ελλήνων και φιλελλήνων, εντός και εκτός Ελλάδας.
Έτσι μπόρεσες να συνδυάσεις μοναδικά το παλαιό με το καινούργιο, για να ανοίξεις νέους δρόμους στη μουσική, τη σύνθεση, τη σκέψη. Τόλμησες να καταδυθείς σε βάθη αβυσσαλέα για να επιστρέψεις και πάλι πίσω στο Φως με την ψυχή σου -και την ψυχή μας!- πιο πλούσια και πιο φωτεινή από πριν.
Ο λόγος σου, όπως έχει αποτυπωθεί στη μουσική σου, τις συνθέσεις σου, την ποίησή σου, τις συνεντεύξεις σου και τα γραφτά σου εκφράζει μια ολοκληρωμένη οπτική του σύμπαντος Κόσμου, φυσικού και ηθικού. Κι αν απέχει η σκέψη σου από τον Ηράκλειτο ή τον Πυθαγόρα, η απόσταση αυτή είναι απόσταση αναπνοής, διότι συνέχισες ατόφια την μακριά παράδοση των Ελλήνων να επιμένουν να βλέπουν τον σύνολο κόσμο με τρόπο ιδιαίτερο και μοναδικό, τρόπο άξιο ενός πολιτισμού που εδώ και χιλιάδες χρόνια, χωρίς διακοπή, μας διδάσκει πως, ΝΑΙ, υπάρχει τρόπος να διαχειριζόμαστε τα κοινά ΚΑΙ να είμαστε ελεύθεροι, να σεβόμαστε την φύση και το περιβάλλον ΚΑΙ να είμαστε αυτάρκεις, να τιμούμε την παράδοση ΚΑΙ να δεχόμαστε το καινούργιο, να επενδύουμε στους νέους ανθρώπους και το μέλλον ΧΩΡΙΣ ταμπέλες ή σκοπιμότητες, να ανοιγόμαστε έντιμα στην επιστημονική αλήθεια ΧΩΡΙΣ να απειλείται ο τρόπος που βλέπουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο.
Με την δημιουργική και συνθετική σου πορεία αναζήτησες με πάθος τις βαθύτερες αρμονίες, τους νόμους και τις αλήθειες που δομούν μια ελληνότροπη πρόταση πολιτισμού για το μέλλον. Απομένει σε εμάς τώρα να ανταποκριθούμε στην πρόσκλησή σου –αλλά και να αναμετρηθούμε με την πρόκληση– να χτίσουμε γέφυρες από το παρόν προς το μέλλον που μας αξίζει, με τα άφθαρτα υλικά του Λόγου σου, που τόσο γενναιόδωρα μας άφησες ως παρακαταθήκη.
Σε αυτή την προσπάθεια, από όλους εμάς τους φίλους σου που σε αγαπήσαμε –οπουδήποτε γης– δεν περισσεύει κανείς.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας Γιάννη, στους γαλάζιους ορίζοντες που δεν γνωρίζουν παράπονο ούτε τέλος.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο (με κάποιες υφολογικές αλλαγές) εκφωνήθηκε στην κηδεία του Γιάννη Μαρκόπουλου, στις 15 Ιουνίου στην Μητρόπολη Αθηνών. Θεώρησα ότι αρμόζει να δημοσιευτεί στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» του Ηρακλείου, γενέτειρας πόλης του συνθέτη που τον τίμησε πρόσφατα ως επίτιμο δημότη της, πόλη την οποία υπεραγαπούσε. Μεγάλη του αγάπη και η Κρήτη, για την οποία συνήθιζε να λέει πως «η αγάπη μου για την Κρήτη με αναστατώνει».