Του Εμμ. Λιοδάκη, ιεροκήρυκος
Χρόνος είναι το διάστημα που εκτείνεται μαζί με τον κόσμο από τη στιγμή της δημιουργίας· με αυτό το χρονικό διάστημα μετριέται (συγκρίνεται) κάθε κίνηση, είτε των άστρων, είτε των ζώων, είτε οποιουδήποτε άλλου από τα κινούμενα κτίσματα, και με βάση αυτή τη μέτρηση λέμε ότι το ένα κινείται πιο γρήγορα ή πιο αργά από το άλλο.
Ή μήπως ο χρόνος δεν είναι κάτι, του οποίου το παρελθόν εξαφανίστηκε, το μέλλον ακόμη δεν εμφανίστηκε, το δε παρόν, πριν το γνωρίσουμε, διαφεύγει την αντίληψή μας;
Κάπως τέτοια είναι και η φύση των αισθητών πραγμάτων (ζώων, φυτών κ.λπ)· ή αυξάνονται, ή φθείρονται διαρκώς και δεν τα χαρακτηρίζει η σταθερότητα και η μονιμότητα.
Ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει αυτόν που αργοπορεί. Οι ημέρες φεύγουν βιαστικά και προσπερνούν τον οκνηρό.
Και όπως δεν είναι δυνατόν να σταματήσει κανείς το ρεύμα του ποταμού, εκτός αν κάποιος χρησιμοποιήσει όπως πρέπει το νερό, αφού το ανακόψει, κατά την πρώτη συνάντηση και ορμή, έτσι ούτε το χρόνο που τρέχει σύμφωνα με την αναγκαστική πορεία, μπορεί να συγκρατήσει, ούτε αφού περάσει να τον ανακαλέσει προς τα πίσω, εκτός αν κάποιος τον προλάβει, όταν έρχεται.
Και γι’ αυτό κράτησε την εντολή του Θεού που άκουσες σήμερα, γιατί φεύγει και εφαρμόσέ την, και αφού την συλλάβεις από παντού, άρπαξέ την στην αγκαλιά σου.
(Μέγας Βασίλειος)