Έχω γράψει ξανά για το λιμάνι, την τρυπητή, το καρνάγιο, για τους φτωχούς ψαράδες και με πόσο κάματο έβγαζαν το ψωμί τους.
Για τις γιορτές, τα Θεοφάνεια, τις ταβερνούλες, τα μικρά μεζεδοπωλεία, καφενεία, τις μικρές γειτονιές πάνω στα τείχη.
Τις βάρκες στο παλιό λιμάνι, τα απλωμένα δίχτυα και το ράψιμο, το φρούριο Κούλε, τις βουτιές που ρίχναμε από το λιμεναρχείο να φτάσουμε απέναντι, τα ατέλειωτα απογεύματα περιπάτου στον βόρειο λιμενοβραχίονα για να χάσουμε κανά κιλό, τα βραδινά ραντεβουδάκια ή τις παρέες με μπύρα και ακορντεόν.
Αναμνήσεις όμορφες, από τα παιδικά μου χρόνια και σίγουρα πολλών από εσάς. Με λύπη διάβασα ότι ιδιωτικοποιείται το λιμάνι του Ηρακλείου, ξεπούλημα δηλαδή στο βωμό των μνημονίων.
Στο ΤΑΥΠΕΔ πέρασαν όλα τα φιλέτα, όλη η μεγάλη και φυσικά αξιοποιήσιμη λαϊκή περιουσία, για να ξεπουληθούν ένα ενα, για ένα κομμάτι ψωμί για την εξυπηρέτηση των δανειστών από την μια και από την άλλη τα τεράστια κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Όλα στο σφυρί, λιμάνια, αεροδρόμια, μεταφορές, νερό, ενέργεια, χρυσός, ορυκτός πλούτος, υγεία, παιδεία.
Όλα στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
Αποτέλεσμα ακρίβεια, ανεργία με επιδόματα ψίχουλα, κοροϊδία, πλειστηριασμοί ακόμη και για την πρώτη κατοικία, και εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Αυξήσεις στον κατώτερο μισθό πείνας, χωρίς γενική συλλογική σύμβαση εργασίας και φυσικά χωρίς κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, ελαστικοποιημένο ωράριο, μέχρι δέκα ώρες την ημέρα χωρίς πληρωμή υπερωριών, εργασιακές συνθήκες γαλέρας, εκφοβισμός και απολύσεις σε όσους τολμήσουν να μιλήσουν για εργασιακά δικαιώματα.
Μια πατρίδα απ’ άκρη σε άκρη σπαρμένη με Αμερικανονατοϊκές βάσεις, πρόβατα για σφαγή ο λαός μας, σε περίπτωση είτε περιφερειακού είτε παγκόσμιου πολέμου.
Αυτοί που μας κυβερνούν τόσα χρόνια διαχειρίζονται την πατρίδα μας πότε σαν πόρνη και πότε σαν ζητιάνα, έρμαιο στα χέρια του ντόπιου και ξένου παράγοντα, μια πατρίδα προτεκτοράτο, μια πατρίδα που όλα πουλιούνται, όλα αγοράζονται.
Με στρατιωτικούς εξοπλισμούς, πέρα από τις ανάγκες μας αλλά και πέρα των δυνατοτήτων μας σαν χώρα.
Να ξοδεύουμε κάθε χρόνο το 2% του ΑΕΠ για υποχρεώσεις μας στο ΝΑΤΟ, για αεροπλάνα και φρεγάτες που δεν χρειαζόμαστε, αλλά μας επιβάλλουν να αγοράζουμε, για να συμμετέχουμε σε περιφερειακούς πολέμους που εκείνοι ετοιμάζουν, στις πλάτες των λαών.
Να καταστείλουν οτιδήποτε προοδευτικό, που πάει κόντρα στα δικά τους οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Ρήμαξαν το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία, ρημάζουν τώρα τον Ουκρανικό λαό, από την μια οι ΝΑΤΟ ΕΕ και ο γελοίος φασίστας Ζελενσκι κι από την άλλη οι Ρώσοι ολιγάρχες για τις δικές τους ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Σκοτώνουν κάθε μέρα τους Παλαιστίνιους και τους αρνούνται ένα κομμάτι γης για πατρίδα, σφάζουν στο Σουδάν και την Υεμένη, λεηλατούν, βιάζουν, ξεκληρίζουν, ολόκληρους λαούς φέρνουν την προσφυγιά, την πείνα και την εξαθλίωση.
Σε αυτό το άρμα έχουν δέσει την πατρίδα μας και το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και με υπογραφές όλων όσων μας έχουν κυβερνήσει μέχρι τώρα.
Μας μιλάνε για ανάπτυξη, για αύξηση του εθνικού πλούτου- τι ειρωνεία-για τα τεράστια κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών, βγαλμένα από τις θυσίες μας, ονομάζουν εθνικό πλούτο. Για το 2022 εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο: μοιράζονται 2,6 δισ. κέρδη.
Τράπεζες: 4,57 δισ. προ φόρων κέρδη.
Μοτορ οϊλ 202 εκατομ. κέρδη για το 2021, 967 εκατομ. το 2022.
Μυτιληναίος: 468 εκατομ. κέρδη 187% πανω από πέρυσι.
HELENIC ENERGY (η πράσινη ανάπτυξη που μας λενε!) 1 δισ. κέρδη. Οι αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης έχουν ξεπεράσει το 60%, μισθοί και συντάξεις στο 6,7 %.
Τα αστικά κόμματα όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για εμάς, αλλά μα δουλεύουν κι όλας, το ένα κόμμα δίνει την αντιλαϊκή, σκυτάλη στο άλλο που κάνει κυβέρνηση, για να συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, εξυπηρετώντας τους λίγους.
Και το ερώτημα είναι μια τέτοια πατρίδα θέλουμε, μια τέτοια ζωή;
Όσα κι αν μας τάξουν, θα τα πάρουν πίσω με την πρώτη ευκαιρία γιατί δεν υπάρχουν σωτήρες.
Σε αυτές τι εκλογές κρίνεται αν βγούμε εμείς οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς περισσότερο δυναμωμένοι με πιο δυνατό ΚΚΕ χέρι χέρι, για να μην περάσουν άλλα αντιλαϊκά μέτρα, για να πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν.
Μέχρι την μεγάλη ανατροπή αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος και το χτίσιμο της δικιάς μας κοινωνίας με κοινωνικοποιημένα όλα τα μέσα παραγωγής και μια πατρίδα περήφανη, λέφτερη, ανεξάρτητη, έξω από όλους του ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, με σχέσεις φιλίας και συνεργασίας, με όλους τους λαούς του κόσμου. Μια τέτοια πατρίδα πρέπει να ονειρευόμαστε για τι μόνο εμείς μπορούμε να την φτιάξουμε.