Στο προηγούμενο σημείωμα έθεσα το ερώτημα «τι θα μπορούσε να περιμένει κανείς από μια προοδευτική, αριστερή στα πλαίσια του κυρίαρχου συστήματος, πολιτική δύναμη;» και υποσχέθηκα να καταθέσω τη δική μου άποψη.
Ισχυρίζομαι ότι το πρώτο που χρειάζεται είναι να απευθυνθεί με τιμιότητα στο εκλογικό σώμα, αλλά και στην κοινωνία γενικά με μια πανστρατιά παντού όπου υπάρχει ο κόσμος της εργασίας, ο φτωχός και ο αδικημένος, παρουσιάζοντας την υφιστάμενη κατάσταση στη χώρα, την Ευρώπη και τον κόσμο, που χαρακτήρισα ως «μεταδημοκρατική».
Μια νέα συνθήκη, του 21ου αιώνα, που ο καπιταλισμός όχι μόνο κέρδισε παντού (Κίνα, Ρωσία), αλλά περνά σταδιακά σε επόμενο, ακόμη πιο επιθετικό στάδιο, καταπατώντας το ένα μετά το άλλο πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα και αυξάνοντας τις ανισότητες μεταξύ χωρών και ανθρώπων μέσα σε όλες τις χώρες.
Μετά να εξηγήσει πειστικά γιατί ο στόχος σε αυτό το στάδιο είναι αμυντικός, σε πολιτικό επίπεδο να σωθεί οτιδήποτε σώζεται, χωρίς όμως μοιρολατρία ότι τέλειωσε η Ιστορία.
Επισημαίνοντας τα αδιέξοδα που οδηγείται ο πλανήτης αν συνεχιστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και η οικονομική μεγέθυνση που βαφτίζουν «ανάπτυξη» και παράλληλα καλλιεργώντας την ανάγκη των συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα.
Πρώτα των συγγενών αντιδεξιών, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων των δικαιωμάτων, της οικολογίας, του πολιτισμού στη χώρα μας, αλλά συγχρόνως και των λαών, ιδιαίτερα της Ευρώπης ξεκινώντας από τις μεσογειακές χώρες της, για την αποτροπή αυτών των αδιεξόδων, που συνιστούν υπερτοπικές απειλές.
Για να έχει νόημα μια τέτοια εκστρατεία πειθούς, προϋποτίθεται η επεξεργασία πειστικών, εφικτών και αποτελεσματικών προτάσεων πολιτικής, που αφενός θα αυξάνουν το εισόδημα και θα βελτιώνουν τη θέση της χώρας στο διεθνή καταμερισμό και ανταγωνισμό, αλλά και θα αναδιανέμουν δικαιότερα, υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων, τον υπάρχοντα πλούτο και αυτόν που θα παράγεται.
Άλλωστε, μια και στο μυαλό μου έχω το ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζω, είναι εκ των ων ουκ άνευ η επεξεργασία αυτή για να παίξει το ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Θεωρώ ότι τα προτάγματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας του 1980-90 σε ό,τι αφορά στο κοινωνικό κράτος και η κατεύθυνση για μια ενιαία Ευρώπη, αυτόνομο πόλο και όχι ενεργούμενο των ΗΠΑ στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τις άλλες παγκόσμιες δυνάμεις των BRICS, μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα μιας εναλλακτικής στο νεοφιλελευθερισμό πολιτικής, πάντα στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Ιδεολογικές πλατφόρμες με ολίγο από άμεσα εφαρμόσιμες προτάσεις, αοριστίες και παραπομπές στο μέλλον κλπ που συνηθίζονται στο χώρο των προερχομένων από την κομμουνιστική παράδοση ηγετικών στελεχών, δεν έχουν ακροατήριο πέρα από το παλιό γνωστό 4-5%.
Τέλος, αλλά ίσως δυσκολότερο από όλα τα παραπάνω (last but not least), χρειάζεται και το πολιτικό υποκείμενο, το μαζικό και με δημοκρατική λειτουργία κόμμα εξουσίας, κόμμα πολυσυλλεκτικό, προγραμματικής και όχι ιδεολογικής ενότητας, που θα επεξεργάζεται, θα εφαρμόζει, θα επικοινωνεί με όλα τα σύγχρονα μέσα και θα αναθεωρεί την πιο πάνω πολιτική.
Θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να ζητείται παρελθούσα, παρούσα ή μέλλουσα αποδοχή συγκεκριμένης ιδεολογικής βάσης, (ποιοι και πώς θα την καθορίσουν;), από κάποιον που συμφωνεί σε ένα συνδιαμορφωμένο πρόγραμμα θέσεων και πολιτικής πρακτικής.
Περιμένω την ιδρυτική διαδικασία αυτού του κόμματος, που μετά την απόφαση του Τσίπρα του στερεί τη δυνατότητα πρωτοβουλίας, που εκ των πραγμάτων θα είχε. Νομίζω ότι θα αποτύχει όποια προσπάθεια ανακατέματος παλιών «υλικών», που θα θυμίζει μία από τα ίδια. Τα brand name του παρελθόντος επροσμέτρησαν το ζην.
Από μηδενική βάση, λοιπόν, με ένα καθαρό πρόγραμμα θέσεων και κυβερνητικών πολιτικών και όποιος το δέχεται, ότι κι αν ψήφιζε μέχρι χθες, μπαίνει ισότιμα!
Θέλω να πιστεύω ότι όποιος δέχεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον κύκλο του, πρέπει να το αποδείξει, με πραγματικά ριζοσπαστικό τρόπο.
Τέρμα το κόμμα των συνιστωσών, χωρίς ενεργά μέλη και ουσιαστική λειτουργία, των στελεχών κορυφής της κομμουνιστικής αριστεράς του 20ού αιώνα, των «αριστερών» που δεν διανοούνται λύση που δεν θα τους περιέχει.
Ο πολύ νεότερος των στελεχών που αναφέρομαι Τσίπρας, αξιοκρατικά επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ 15 χρόνια, που όσα και αν του καταλογίσει κανείς έχει τη μικρότερη ευθύνη για τα στραβά και πιστώνεται τα περισσότερα καλά του, παραμέρισε με γενναιότητα!
Αυτοί τι περιμένουν;