Διαβάζοντας το άρθρο αγαπητού (εννοώ!) καθηγητού και ακαδημαϊκού Χ. Μουτσόπουλου με τίτλο “Η θέση αυτή είναι για τον Τάδε” που δημοσιεύθηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα (14-10-2018), μου γεννήθηκαν ορισμένες σκέψεις που επιθυμώ να εκφράσω δημοσίως.
Στο άρθρο αυτό, περιγράφεται σε τέσσερις σκηνές το πώς αντιμετωπίζεται από εγχώρια πανεπιστημιακή σχολή ένας νέος και ορεξάτος για δουλειά Έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου του εξωτερικού, που επιθυμεί να επιστρέψει στη χώρα μας βάζοντας υποψηφιότητα σε μια θέση στην παραπάνω σχολή.
Και στις τέσσερις σκηνές και από διαφορετικές βαθμίδες, λαμβάνει την ίδια απάντηση ότι δηλαδή η θέση που διεκδικεί “είναι ήδη δοσμένη στον κ. Τάδε”.
Η έκπληξη δεν είναι τόσο η απάντηση, αλλά το ότι στην πρώτη σκηνή την εισπέπραξε από τη “θρασύτατη” γραμματέα της σχολής!
Το όλο σκηνικό μου θύμισε εμπόλεμη κατάσταση του κατεστημένου ενάντια σε κάθε αλλαγή, σε κάθε αξιοκρατική κρίση, σε κάθε βελτίωση με νέο αίμα του Πανεπιστημίου.
Κι αυτομάτως γεννάται το ερώτημα: Εσύ τι έκανες στον πόλεμο μπαμπά;
Ο αγαπητός καθηγητής, συγγραφέας του άρθρου υπηρέτησε περισσότερα από 25 χρόνια τη Σχολή στην οποία έλαβαν χώρα οι τέσσερις σκηνές που περιγράφει και παρόλη την προσωπική του σημαντικότατη διεθνή επιτυχία, πιστεύω ότι θα αισθάνεται πολύ ντροπιασμένος από αυτή την εικόνα της σχολής του.
Στον απολογισμό του στο τέλος της θητείας του φαντάζομαι ότι θα ένιωσε βαθιά ηττημένος που αυτός και άλλοι (πολύ λίγοι) αξιόλογοι καθηγητές δεν μπόρεσαν να αλλάξουν τις αρρωστημένες νοοτροπίες του κατεστημένου και άφησαν την εκλογική διαδικασία ενός άξιου υποψηφίου να την χειρίζεται με αυτόν τον “χυδαίο” τρόπο η Γραμματεία.
Με ανάλογο καυστικό τρόπο, θυμάμαι ότι ο ίδιος καθηγητής δημοσίευσε άρθρο κατά της οικογενειοκρατίας που μαστίζει τα ΑΕΙ. Φοβούμε ότι και σε αυτόν τον τομέα έχασε κατά κράτος τη μάχη! Η οικογενειοκρατία ζει και βασιλεύει, κυρίως στα κεντρικά ΑΕΙ. Βέβαια τη θέση του πρωταθλητού των Ιατρικών Σχολών κατέχει “επάξια” η Σχολή ΑΠΘ.
Και το ερώτημα που με βασανίζει είναι: Ήττα ή συμβιβασμός;
Στην απέναντι όχθη υπάρχει ένα νέο μικρό (σε αριθμό φοιτητών) πανεπιστήμιο, οι διεθνείς κατατάξεις το βρίσκουν στην πρώτη θέση των ελληνικών ΑΕΙ και στις υψηλότερες μεταξύ των νέων πανεπιστημίων παγκοσμίως.
Στην επιτυχία αυτή συμβάλλει σημαντικά το αξιόλογο ερευνητικό έργο της Ιατρικής Σχολής του. Στη σχολή αυτή δεν υπάρχει καμμία περίπτωση η γραμματέας να έδινε παρόμοια απάντηση σε υποψήφιο καθηγητή αλλά ούτε και σε λέκτορα!
Ακόμη αν ψάξουμε την επετηρίδα αυτής της σχολής δεν θα βρούμε γιους, κόρες, ανιψιούς, γαμπρούς να διαδέχονται καθηγητές!
Πιστεύω ότι το όραμα, η χρηστή διοίκηση, και η αξιολογική (όσο το ανθρωπίνως δυνατόν) επιλογή των μελών ΔΕΠ, έφεραν το Πανεπιστήμιο της Κρήτης στην καλύτερη θέση των διεθνών αξιολογήσεων.
Στο άρθρο αυτό, του αγαπητού συναδέλφου, περιγράφεται μια από τις πληγές των ΑΕΙ υπενθυμίζοντας ότι η ανώτατη παιδεία δεν βάλλεται μόνο από τις απαράδεκτες αποφάσεις της Πολιτείας αλλά και από την εσωτερική πέμπτη φάλαγγα του ακαδημαϊκού κατεστημένου.
Όμως θα περίμενα και μια φράση αυτοκριτικής και ανάληψη κάποιας ευθύνης από τον αγαπητό ακαδημαϊκό. Ελπίζω η μάχη να κερδηθεί στην Ακαδημία!
*Ο Νικόλαος Σιαφάκας είναι ομότικος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης