Τα στατιστικά στοιχεία από το σκάνδαλο των συμμοριών βιασμού, εκεί, είναι συγκλονιστικά. Για πάνω από εικοσιπέντε χρόνια, δίκτυα ανδρών πακιστανικής καταγωγής, κακοποιούσαν νεαρά λευκά κορίτσια από την περιοχή του Σώμερσετ μέχρι το Λονδίνο και τη Γλασκώβη. Οι αφηγήσεις των θυμάτων, ξεπέρασαν κάθε όριο διαφθοράς, αδιανόητες σε μια υποτιθέμενη προηγμένη δυτική δημοκρατία.
Αυτό, βέβαια, εγείρει ένα συγκλονιστικό ερώτημα σε πολλούς στο σύγχρονο Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί οι βρετανικές αστυνομικές υπηρεσίες έκλειναν τα μάτια, για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, στον ομαδικό βιασμό δεκάδων χιλιάδων νεαρών κοριτσιών;
Ο Ντομινίκ Άντλερ υπήρξε αστυνομικός πολλά χρόνια, από τα οποία πέντε στη υπηρεσία καταπολέμησης της διαφθοράς της Μητροπολιτικής Αστυνομίας. Σήμερα αρθρογραφεί και γράφει θρίλερ και κείμενα μυθοπλασίας.
Πρόσφατα έγραψε πως είδε εκ του σύνεγγυς ότι η επιβολή του νόμου ήταν πολλάκις χωρίς αντίκρισμα. Είδε ανώτερους αξιωματικούς, αντιμέτωπους με δυσάρεστες αλήθειες, να λοιδορούνται. Έγινε μάρτυρας αποφάσεων που αψηφούσαν πολλά για πολιτικούς λόγους. Το σκάνδαλο που ήρθε στην επιφάνεια τον τελευταίο καιρό αποκάλυψε την πρωτοφανή δειλία και φοβία των αστυνομικών αρχών σε όλη τη χώρα.
Στο ερώτημα τί ακριβώς συνέβη τελικά, η απάντηση γι’ αυτόν είναι αρκούντως απλή. Ο ρατσισμός, λέει, για τις αστυνομικές υπηρεσίες παραμένει προπατορικό αμάρτημα, με την αστυνομία να λειτουργεί πολύ καιρό ως ο αμαρτωλός της χώρας, συγκαλύπτοντας τα κοινωνικά της προβλήματα.
Κι όπως δήλωσε ένας άλλος αξιωματούχος, η αστυνομία κατάντησε «το αμόνι πάνω στο οποίο η κοινωνία χτυπάει τα προβλήματα και τις εκδορές της κοινωνικής ανισότητας, της φυλετικής προκατάληψης, των αδύναμων νόμων και της αναποτελεσματικής νομοθεσίας».
Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά συμβαίνουν εδώ και σαράντα χρόνια και έκτοτε ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει, ενώ δυστυχώς η θεσμική επιφυλακτικότητα απέναντι στη φυλή υπερέβη και την αστυνομία. Υπάρχουν, λέει, βασικοί λόγοι για τους οποίους η φυλή παραμένει ισχυρός παράγων στη λήψη σωστών αποφάσεων της αστυνομίας:
Η πολιτικοποίηση της αστυνόμευσης και η επιβαλλόμενη άνωθεν πολιτική της πολυπολιτισμικότητας, αφού από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι διαδοχικές κυβερνήσεις ενσωμάτωσαν τον αντιρατσισμό στο νόμο. Παράλληλα πληθαίνουν οι αποκαλύψεις ότι από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, κάθε φιλόδοξος αξιωματικός που δεν εμφανιζόταν πρόθυμος και ήπιος στη συμπεριφορά απέναντι στους μετανάστες, ήταν απίθανο να φτάσει σε ανώτερους βαθμούς της αστυνομικής ιεραρχίας.
Αυτό επηρέασε τη λήψη αποφάσεων σε ανώτερα επίπεδα σε ολόκληρη τη χώρα, αφού ότι συνέβαινε στο Λονδίνο εξαπλωνόταν σύντομα και στις επαρχιακές αστυνομικές δυνάμεις και κάθε φιλόδοξος αστυνομικός μεταμορφωνόταν σε κομισάριο του συστήματος, για να επιτύχει την ανέλιξή του στον επόμενο βαθμό.
Κι’ όλα αυτά, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και τη δημοσιότητα τη στιγμή που χιλιάδες νεαρά κορίτσια βιάζονταν, κακοποιούνταν και αντιμετωπίζονταν με το χειρότερο τρόπο από τις συμμορίες των πόλεων που παρέμεναν προκλητικά ατιμώρητες!
Οι πρόσφατες ταραχές με ρατσιστικό στοιχείο, είναι η απόλυτη εκδήλωση της αστυνομικής αποτυχίας, ισχυρίζονται οι περισσότεροι σήμερα, αφού η αστυνομία παρουσιάζεται ανίκανη για τα στοιχειώδη. Τουτέστιν την προστασία των ίδιων των πολιτών.
Δεδομένης της απροθυμίας της κυβέρνησης, γράφει ο Άντλερ, να ξεκινήσει πλήρη έρευνα η οποία θα φέρει το φως τα αποτελέσματά της, το πιθανότερο είναι να δούμε δυστυχώς άτυπες διασκέψεις και συνεδριάσεις στα κεντρικά γραφεία των υπηρεσιών, με ανίκανες τελικά αποφάσεις στις οποίες οι ελλιπώς εκπαιδευμένοι και κατώτεροι αστυνομικοί, θα χρησιμοποιηθούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι!
Η έλλειψη λογοδοσίας, ισχυρίζεται, μόλυνε κάθε γωνιά του βρετανικού κράτους και δυστυχώς την αστυνομία. Κατηγορεί ευθέως την εποχή του Τόνι Μπλερ, όπου μια κλίκα δικηγόρων δημιουργούσε νόμους, για να ενσωματώσει την δήθεν προοδευτική πολιτική στη ζωή του Ηνωμένου Βασιλείου.
Που βρίσκονται λοιπόν, αναρωτιούνται, οι ακομμάτιστοι αστυνομικοί οι οποίοι θα μπορούσαν πιθανότατα να εμποδίσουν το σκάνδαλο των συμμοριών βιασμού; Όποια και αν είναι η απάντηση, απαιτείται σίγουρα μεγάλο ηθικό θάρρος για αντιμετώπισή του.
Η περίσκεψη όμως για την έννοια της περίφημης πολυπολιτισμικότητας και ανεκτικότητας, να συμπληρώσουμε εμείς, οφείλει να επανεκτιμηθεί, όχι μόνο για τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και για τη δική μας, με τις ολοένα και αυξανόμενες ροές, πριν φτάσουν τα πράγματα και εδώ σε σημείο ανεξέλεγκτο! Η πολυπολιτισμική ‘ευδαιμονία’ μάλλον δεν είναι άμοιρη προβλημάτων.
Παράλληλα θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο τυχαίες είναι οι δηλώσεις του Έλον Μασκ, συνοδοιπόρου του Τραμπ, για τις εσωτερικές υποθέσεις του Ηνωμένου Βασιλείου; Η αποτυχία, φυσικά, αντιμετώπισης του σκανδάλου των συμμοριών βιασμών του Ηνωμένου Βασιλείου δεν είναι απλώς μια αποτυχία των αρχών επιβολής του νόμου, αλλά ένα κατηγορητήριο για μια κοινωνία που είναι πρόθυμη να αγνοήσει την πραγματικότητα, από φόβο μήπως αντιμετωπίσει δυσάρεστες αλήθειες.
Η συστημική κακοποίηση δεκάδων χιλιάδων νεαρών κοριτσιών επί δεκαετίες, σε συνδυασμό με την αστυνομική αδράνεια, υπογραμμίζει τους κοινωνικούς κινδύνους από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, έναντι της υπευθυνότητας και επιβολής δικαιοσύνης, στο όνομα κάποιων πολιτιστικών και φυλετικών ευαισθησιών. Δυστυχώς, για τη χώρα αυτή, οι κατηγορίες του Έλον Μασκ κατά των βρετανικών αρχών, για πολυετή σεξουαλικά σκάνδαλα παρουσιάζονται αληθείς.
Όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις, οι αστυνομικές αρχές, αλλά και ο σημερινός πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ, στην προηγούμενη θέση του, φαίνεται πως παρέκαμπταν την αλήθεια τη στιγμή που ελάμβαναν χώρα χιλιάδες ομαδικοί βιασμοί κοριτσιών ηλικίας δέκα και δεκαπέντε ετών από Πακιστανούς μετανάστες. Η παραπάνω ντροπή στο Ηνωμένο Βασίλειο, όμως, για όσους έχουν ζήσει εκεί και γνωρίζουν περισσότερα, ήταν αναπόφευκτη!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας