Τους περισσότερους πολίτες ουδόλως απασχολούν τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, εκτός εάν εμπλέκεται άμεσα κάποιο μέλος της οικογένειας σε αυτά. Όμως, παρακολουθώντας κάποιες δημοσιεύσεις και αναρτήσεις σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, ο απλός πολίτης μάλλον πρέπει να θλίβεται.
Πέρα από τις σχολές και τα τμήματα που συγκεντρώνουν πληθώρα ενδιαφερομένων και αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά, αναφέρθηκαν σχολές χωρίς να έχουν καινούργιους εισακτέους φοιτητές, κυρίως σε μικρές επαρχιακές πόλεις, όπως για παράδειγμα στον ακριτικό Έβρο, αλλού έστω μικρό αριθμό, ενώ διαβάσαμε για τμήματα με ενδιαφέροντα αντικείμενα και σημαντική ζήτηση το πτυχίο των οποίων οδηγεί μαθηματικά σε ανεργία, με τα σημερινά πάντα δεδομένα, και τόσα άλλα αξιοπερίεργα.
Όμως, η πλέον θλιβερή διαπίστωση όλων αυτών, είναι ότι μεγάλος αριθμός υποψηφίων στις πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις συγκέντρωσε βαθμολογία κάτω από τη βάση, γεγονός που υπαινίσσεται ή μάλλον σηματοδοτεί ότι οι μαθητές αυτοί στερούνται στοιχειωδών γνώσεων ή δυστυχώς κάτι άλλο υποκρύπτεται πίσω, στο υπόβαθρο! Μια κατάσταση από κάθε πλευρά και όπως και να το δει κανείς, απογοητευτική.
Δεν νομίζω πως χρειάζεται να αναφέρω τις βαθμολογίες ανά σχολή, κι’ ούτε άλλωστε παρουσιάζει κάποιο ειδικό ενδιαφέρον για τον μέσο αναγνώστη, αλλά κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει στην προηγούμενη εκπαιδευτική βαθμίδα, το Λύκειο, αν και εκεί οι υπεύθυνοι θα ρίξουν με τη σειρά τους τη σχετική συζήτηση στο Γυμνάσιο και εκείνοι πάλι πιο πίσω, στο Δημοτικό Σχολείο.
Η βαθμολογία των νεοεισερχομένων φοιτητών αλλά και των αποτυχόντων, θα είχε ειλικρινά μεγάλο ενδιαφέρον να συγκρινόταν με την αντίστοιχη του απολυτηρίου του Λυκείου, γιατί το πιθανότερο είναι πως θα είχαμε μπροστά μας λίαν τρομακτικά συμπεράσματα. Η στατιστική εν προκειμένω θα μας έδινε χρήσιμα στοιχεία.
Θα βλέπαμε πως ένα μεγάλο τμήμα των αποφοιτησάντων από το Λύκειο, μάλλον θα έπρεπε να επανεξετασθεί σε κάποια μαθήματα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, γνωστού όντος ότι παλιότερα έμενε στην ίδια τάξη. Αντ’ αυτού, τις τελευταίες δεκαετίες το ενδιαφέρον όλων έχει μετατοπισθεί στην καλή βαθμολογία χωρίς να υφίστανται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Γονείς, καθηγητές, μαθητές όλοι δρομολογημένοι στην ίδια πορεία και κατεύθυνση. Παράλληλα, ιδιωτικά φροντιστήρια τα οποία φιλοδοξούν να αναπληρώσουν το κακό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, γιατί περί αυτού πρόκειται, και ίσως σε ένα βαθμό να τα καταφέρνουν.
Είναι δυνατόν για παράδειγμα στις φιλοσοφικές σχολές, όπως με πληροφόρησαν οι ίδιοι οι διδάσκοντες στις σχολές, να εισέρχονται μαθητές με πολλά μαθήματα κάτω από τη βάση, και όταν αποφοιτήσουν γιατί αυτό θα γίνει κάποια στιγμή, θα εργαστούν ως φιλόλογοι διδάσκοντας με τη σειρά τους μικρούς μαθητές;
Καλοκαιρινή απογοήτευση, ίσως, αλλά όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα να μην αναμένουμε, δυστυχώς, κάτι καλύτερο. Όταν ένα μεγάλο ποσοστό των υποψηφίων, δεν θα έπρεπε όχι μόνο να περάσει σε πανεπιστημιακές σχολές, αλλά να μην έχει τελειώσει ούτε καν εκείνο το Λύκειο στο οποίο πήγε για να μορφωθεί!
Πόσο περήφανοι αλήθεια αισθάνονται οι καθηγητές τους έχοντας μπροστά τους τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων σε ορισμένα μαθήματα; Αλλά ακόμα και εάν είχε πάρει ο μαθητής το απολυτήριο του Λυκείου μονάχα με τη βάση, έχει άραγε τα απαραίτητα προσόντα να συνεχίσει ως φοιτητής;
Παρακάμπτουμε τις ανούσιες φωνασκίες και τις επιπόλαιες και ανόητες δηλώσεις της αντιπολίτευσης ότι δήθεν όλα αυτά γίνονται για να οδηγηθούν οι απόφοιτοι σε ιδιωτικά κολέγια ή πανεπιστήμια μελλοντικά! Εδώ η συζήτηση αφορά το μέλλον πολλών νέων μας και της ίδιας της χώρας. Εάν όλοι αυτοί εισαχθούν στα πανεπιστήμια κάποια στιγμή, έτσι ή αλλιώς, θα αποφοιτήσουν και από εκεί. Και τότε;
Η απάντηση είναι απλή! Ό,τι γίνεται και τώρα! Πληθώρα αγράμματων σε όλα τα μήκη και πλάτη και σε πολλά επαγγέλματα! Ίσως, όπως λένε οι ίδιοι πάλι, τα πρότυπα σχολεία με αξιοκρατική επιλογή, εξετάσεις, κρίσεις και συνεχείς αξιολογήσεις και μετεκπαιδεύσεις, δώσουν κάποιας μορφής λύση στο τέλμα, αλλά αυτό ενέχει την παράμετρο της πολιτικής βούλησης και της απόφασης για κάτι τέτοιο.
Και φτάνουμε βεβαίως στο γνωστό ζητούμενο! Έπρεπε ήδη όλα αυτά να έχουν γίνει, όπως και πολλά άλλα για τα οποία η κυβέρνηση εδώ και τέσσερα χρόνια περί άλλων τυρβάζει!
* Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι διευθυντής Χειρουργικής – συγγραφέας