Να μείνουμε σπίτια μας, να πλενόμαστε, να απολυμαίνουμε συναναστροφές, να απέχουμε από επι-κοινωνίες, να μην γίνουμε Κίνα, να μην καταντήσουμε Ιταλία, να αναβάλουμε ταξίδια και προσκυνήματα, να κρατάμε μέσα τα παιδιά μας, να μην συνωστιζόμαστε.
Μια νέα εθνική -και παγκόσμια- τραγωδία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας. Κι εμείς καλούμαστε ετούτη τη φορά να μην κάνουμε του κεφαλιού μας.
Ακόμα δεν προλάβαμε καλά – καλά να συνέλθουμε από το Εβροσήριαλ και βομβαρδιζόμαστε ανηλεώς από αναρίθμητα “όχι” και “πρέπει”. Το “δεν θα συμβεί σε μας” αποδεικνύεται πολύ ύπουλος σύμβουλος. Το μαρτάκι στον καρπό με τη συνοδεία αντισηπτικού και μάσκας, ένας ανεπαρκής σύντροφος. Και το “φτου” στον κόρφο μας, εγκληματίας.
Είμαστε άραγε αρκετά ώριμοι να διαχειριστούμε την κρίση που επελαύνει χωρίς εφησυχασμούς αλλά με ψυχραιμία; Αρχικά να πούμε ότι πλανήτης Γη και πανδημίες είναι παλιοί γνώριμοι. Έξι θανατηφόροι ιοί έπληξαν ανθρωπότητα που μπροστά τους ο κορονοϊός μοιάζει με ένα απλό συνάχι. Έχουμε και μετράμε: Πανώλη του Ιουστινιανού, πανούκλα, Ισπανική γρίπη, χολέρα, AIDS, γρίπη των χοίρων. Η αρίθμηση μεταφράζεται σε εκατόμβες ανθρώπινων θυμάτων.
Και μπορεί ο καινούριος τρομοκράτης, ο «2019-nCov» όπως είναι η επιστημονική του ονομασία, να είναι έξυπνος και να μεταλλάσσεται, πηδώντας από δω κι από κει σε ζώα και ανθρώπους αλλά έβαλαν κι οι τελευταίοι το χεράκι τους για την εξάπλωσή του. Κάτι που ο κόσμος είναι μικρός και επιπόλαιος, κάτι που άπαντες -και πρώτοι οι γείτονες Ιταλοί- είπαν: Μια γρίπη είναι θα περάσει, και να πού φτάσαμε. Ένας ολόκληρος πλανήτης σε καραντίνα. Ίσως τώρα να εμπεδώσουμε πως ο κόσμος πράγματι δεν έχει σύνορα. Ένα συμπαντικό βήξιμο και τα τείχη που χωρίς αιδώ χτίσαμε καταρρέουν.
Εν κατακλείδι, ας δείξουμε υπευθυνότητα. Ας κατέβουμε λίγο από τις ζωές μας. Ας στηρίξουμε το σύστημα υγείας, γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, για να μας στηρίξει κι αυτό όταν το χρειαστούμε, ας μην υπηρετούμε τον πανικό – μακαρόνια, κονσέρβες και όσπρια υπάρχουν για όλους, ας συμμορφωθούμε με τις υποδείξεις των επιστημόνων, ας ενημερωθούμε, ας μείνουμε σπίτι με τα παιδιά μας και τα βιβλία μας. Και στο τέλος της μέρας -ή του χρόνου που μας δώθηκε- θα έχουμε αντέξει πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύαμε ό,τι μπορούμε….