Ανακουφισμένοι, ικανοποιημένοι ή μη, από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων, όλοι θα προστρέξουμε στις θάλασσες, κι ετούτο το θερμό καλοκαίρι. Η χώρα μας σίγουρα αποτελεί ευλογημένο τόπο, αφού οι ακτογραμμές της στην ουσία χαράσσουν και σκιαγραφούν σχεδόν ολόκληρο τον γεωγραφικό της χάρτη. Ίσως ο πρόσφορος καιρός, πιθανόν οι παντοδύναμες συνήθειες, οδηγούν όλους μας εκεί, στην αγαπημένη θάλασσα του καθενός, για μια διαφορετική περιπλάνηση, μακριά από τις ψυχοφθόρες καθημερινές επαγγελματικές υποχρεώσεις του υπόλοιπου καιρού.
Οι καλοκαιρινές διακοπές, η ενασχόλησή μας με το υγρό στοιχείο, ακόμα και το απλό εκ πρώτης όψεως αγνάντεμα του ατέλειωτου ορίζοντα πάνω από έναν βράχο, ξεκουράζουν το απλανές βλέμμα αλλά και την κουρασμένη ψυχή. Οδηγούν το φορτωμένο με έγνοιες μυαλό σε καινούργιους ατραπούς σκέψης, μπορεί να γεννήσουν και να χαράξουν καινούργιες διαδρομές, για τη συνέχεια, ένα άλλο προσωπικό συναισθηματικό ταξίδι, πρωτόγνωρο και το σπουδαιότερο, μη αναμενόμενο.
Πέρα από τα απαραίτητα παιχνίδια, τη φυσική άσκηση του σώματος στη θάλασσα, τους μεγαλύτερους κυματισμούς και τους εκμαυλιστικούς παφλασμούς, στο ξεψύχισμα του νερού στην πολύκοσμη παραλία, στην άμμο ή στο απόμερο βραχάκι, ανάμεσα στα ευτυχισμένα ξεφωνητά των παιδιών και τα απλανή βλέμματα των ηλικιωμένων, ίσως λίγη εμβάθυνση στα ιδιωτικά προβλήματα, κάποιοι στιγμιαίοι ανέμελοι στοχασμοί και αναστοχασμοί, αποδειχτούν καταλυτικοί παράγοντες για την παραπέρα πορεία μας.
Μέσα στην πολύκοσμη ερημιά της παραλίας, για κάποιους η συντροφιά ενός βιβλίου, παράλληλα, αποδεικνύεται σημαίνουσα. Στον ανοιχτό ορίζοντα, το βιβλίο προκαλεί ρεμβασμούς, δρομολογεί καινούργια ταξίδια του νου. Προσδίδει καινούργια ερεθίσματα, δημιουργεί ιδιόρρυθμη συνάντηση με έναν άλλο διαφορετικό από εμάς άνθρωπο που μπορεί να μη βρίσκεται κοντά μας, κι’ όμως αφήνει μετέωρη και ελεύθερη τη σκέψη του, ένα ξένο τρόπο σκέψης απ’ τον δικό μας, να ξεδιπλώνεται αργά και δημιουργικά στα μάτια και το μυαλό μας.
Πόσοι και πόσοι ποιητές και συγγραφείς ύμνησαν έως τώρα το υγρό περιβάλλον της πατρίδας μας, που βρίσκεται αδιάσπαστα ενσωματωμένο στην ψυχή των ανθρώπων της, στον πυρήνα του πολιτισμού μας, αρχής γενομένης από την εμβληματική Οδύσσεια, το μοναδικής σύνθεσης βιβλίο όλων των εποχών και αγαπημένο όλων των προγόνων μας, που φαίνεται σαν να επιπλέει περήφανο και ατάραχο των θαλασσών του απέραντου και ανεξίτηλου γαλάζιου, στο διάβα περασμένων και παρόντων αιώνων! Εκείνο το ατέλειωτο γαλάζιο, το οποίο, όπως ισχυρίζεται ένας ποιητής μας, απαιτήθηκε να ριχτεί στον καμβά και να χρησιμοποιηθεί δεόντως ώστε να μπορέσει να κρυφτεί αποτελεσματικά από εμάς ο Θεός!
Από τη μυθολογία και την ιστορία, πολλοί συνειρμοί έρχονται σε συνέχειες στο προσκήνιο, που αφορούν τα μοναδικά πελάγη μας, τους κόλπους των θαλασσών και τα ηλιοκαμένα και ανεμοδαρμένα βράχια των ακτών. “… Εδώ που καθαρογράφονται οι αισθήσεις, αυτά τα κύματα δίνουν στα βράχια το σχήμα της αναμονής”, λέει στην ‘Ογυγία’ του ο ποιητής Κώστας Λιννός. Και συνεχίζει: “… Την κυοφορία των ακτών μιας ιδέας που προσεγγίζεται… Τα δέντρα συλλαβίζουν τη σιωπή της απεραντοσύνης… Αρκεί το παράθυρο να γεμίσει με στραφτάλισμα μισοκρυμμένου γιαλού για να δικαιωθεί ο στοχασμός..”!
Κάθε νησί, κάθε ακτή και παραλία στην ελληνική επικράτεια έχει τις δικές του απόμερες γωνιές, το δικό του φως, τα δικά του ηλιοβασιλέματα, τις δικές του απαντήσεις! Και ο γνωστός πολυτάλαντος Ιταλός Ουμπέρτο Έκο (1932-2016) σημείωνε με τη σειρά του, πηγαίνοντας την υπόθεση και τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα: ‘Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη’! Σκέψεις, ιδέες, σκεπτόμενων πολιτών που αναμένουν την προσωπική μας κατάθεση ψυχής μέσα στο απέραντο γαλάζιο του θαλασσινού ορίζοντα και του νου!