Διαβάζοντας στο φύλλο της 4/1/2018 το άρθρο του τέως υπουργού κ. Νίκου Σκουλά με τίτλο «Ας πούμε επιτέλους την πικρή αλήθεια» ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω δημόσια τις παρακάτω σκέψεις.
Χωρίς να είμαι ειδήμων περί τα οικονομικά θέματα, δεν θα διαφωνήσω στο ότι η πολυπόθητη ανάκαμψη που προσδοκά η Ελλάδα ακόμη αργεί.
Θα περίμενα όμως από άνθρωπο με τις γνώσεις και την πείρα του κ. Σκουλά [ο οποίος έχει διατελέσει πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού από το 1981 έως το 1985, υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας (1987-1988), υπουργός αναπληρωτής Εθνικής Οικονομίας (1988-1989) και υπουργός Τουρισμού (1989)] κάποια αναφορά σε αυτά που προηγήθηκαν για να βρεθούμε εδώ και μερικά χρόνια σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση που συνηθίσαμε μονολεκτικά να λέμε «κρίση».
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι βάσεις για να φτάσει η Ελλάδα στην τωρινή της κατάσταση μπήκαν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Εκείνα τα χρόνια η μέριμνα του μέσου Έλληνα ήταν, είτε η προσπάθεια για διορισμό στο συνεχώς διογκούμενο Δημόσιο, είτε η επιδίωξη για την καλύτερη δυνατή πρόσβαση στα συρρέοντα ΕΟΚικά κονδύλια χωρίς κανείς να πολυενδιαφέρεται να μάθει τον λόγο για τον οποίο αυτά του παρέχονταν.
Τα μέλη των κυβερνήσεων εκείνης της εποχής καθώς και τα στελέχη των απανταχού κομματικών οργάνων και μηχανισμών, καμία διάθεση δεν είχαν να διαψεύσουν τους πόθους των ήδη (ή των εν δυνάμει) ψηφοφόρων τους.
Σαν αποτέλεσμα των παραπάνω πρακτικών προέκυψαν, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
Α) Ένας υπερστελεχωμένος και δεισλειτουργικός Δημόσιος Τομέας,
Β) Μία ολοένα και πιο εγκαταλελειμμένη ύπαιθρος,
Γ) Επιχειρήσεις η βιωσιμότητα των οποίων καθορίζονταν από τις επιδοτήσεις και τα δάνεια και όχι από αυτή καθεαυτή τη δραστηριότητά τους,
Δ) Μια διάχυτη αίσθηση αναξιοκρατίας που απογοήτευε όσους προσπαθούσαν να δραστηριοποιηθούν στον τομέα τους με άλλο, ορθολογικότερο τρόπο.
Άνθρωποι που επιχειρούσαν να πουν τα πράγματα με το όνομα τους και τότε λοιδορούνταν και αν μάλιστα τύχαινε να βρίσκονται σε κάποιο κυβερνητικό πόστο, στην επόμενη αναδόμηση «κατέβαιναν» από το όχημα της επίσημης εξουσίας για να περάσουν στο περιθώριο.
Νομίζω λοιπόν πως η πραγματικότητα θα ήταν ΣΗΜΕΡΑ λιγότερο πικρή κ. Σκουλά εάν οι πολιτικοί της γενιάς σας, άσχετα από την παράταξη (ή τις παρατάξεις) την οποία στελέχωσαν, είχαν ΤΟΤΕ την παρρησία να υποδείξουν στους Έλληνες το σωστό αλλά κυρίως να προσπαθήσουν να το πράξουν έστω και αν συγκρούονταν με άτομα ή ομάδες οι οποίες θα έβλεπαν τα συμφέροντα τους να θίγονται.
Κανένας δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν με αυτό τον τρόπο η ταλαιπωρία των τελευταίων χρόνων θα είχε αποφευχθεί (ή έστω θα είχε αμβλυνθεί), αλλά σίγουρα η προσπάθεια για το σωστό θα είχε γίνει την κατάλληλη στιγμή.
Στέλιος Ι. Ορφανός