Μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60, στην Αμερική, εμφανίστηκε το κίνημα των Χίπις. Εδώ το μάθαμε με το όνομα «Παιδιά των Λουλουδιών». Ήταν ένα κίνημα αμφισβήτησης και απόρριψης της υπάρχουσας κουλτούρας. Οι χίπις υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά και ήταν εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ. Ήταν ειρηνιστές. Πήραν το όνομά τους, ως παιδιά των λουλουδιών, γιατί τους διέκρινε μια στροφή προς τη φύση, την κοινοβιακή ζωή, τα λουλουδάτα ενδύματα, οι μακριές φαβορίτες και τα πανταλόνια καμπάνα (καμία σχέση με τα Dolce & Gabbana!).
Η τάση αυτή είχε πέσει σαν κεραυνός μέσα στη συντηρητική κοινωνία της Αμερικής, ήταν ένα κίνημα πρωτόγνωρο και πήρε από τα ΜΜΕ την ανάλογη προβολή. Ήταν η εποχή που η Αμερική περνούσε από την ασπρόμαυρη στην έγχρωμη τηλεόραση κι αυτό ήταν ένα πλεονέκτημα για ένα κίνημα με λουλούδια και πολύχρωμα ρούχα. Κορύφωση του χίπικου κινήματος ήταν το φεστιβάλ στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης (1969), που επί 4 μέρες, 32 καλλιτέχνες έπαιξαν μουσική, πολύ συχνά υπό βροχή, μπροστά σε περισσότερους από 400.000 νέους,
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα του πρωτόγνωρου και της αμφισβήτησης, το εμπορικό δαιμόνιο δεν έμεινε αμέτοχο. Τουριστικοί πράκτορες οργάνωναν ταξίδια σε πόλεις όπου το χίπικο στοιχείο ήταν έντονο. Φωτογραφίες, κινηματογραφικές λήψεις, επισκέψεις σε κοινόβια … ίσως και δοκιμή απαγορευμένων ουσιών (έξω από το τουριστικό πρόγραμμα) ήταν εκείνα που έκαναν τους επισκέπτες να πιστεύουν ότι μια τέτοια εκδρομή στην Καλιφόρνια, κυρίως, άξιζε τον κόπο και το χρήμα… Έτσι, το τουριστικό ρεύμα κράτησε για αρκετό καιρό, αποδίδοντας και τα ανάλογα οικονομικά κέρδη, στους διοργανωτές των περιηγήσεων στα στέκια των χίπις.
Στην Αθήνα, πέντε δεκαετίες αργότερα, ένα παρεμφερές κίνημα άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά. Φυσικά με τις ανάλογες και τις επιβαλλόμενες από το χρόνο αλλαγές και προσαρμογές. Μπορεί το νέο αυτό κίνημα να μην έχει τη μαζικότητα που είχαν οι χίπις, ίσως γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα μικρή και δεν μπορεί να συγκριθεί αριθμητικά με την Αμερική.
Όμως, ποιοτικά, το νέο αυτό κίνημα είναι πιο έντονο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το χώρο της αμφισβήτησης και της εκδήλωσης της αντίθεσης, που έχουν οι νέοι αυτοί με το κατεστημένο και το ισχύον σύστημα. Οι νέοι του κινήματος δημιουργούν παρέες, ομάδες, που σκοπό έχουν την επίδειξη περιφρόνησης προς την κρατούσα τάξη, προκαλώντας φθορές στα σταθμευμένα οχήματα και στις περιουσίες των περιοίκων.
Χώροι εξόρμησής τους είναι η συνοικία των Εξαρχείων, το ιστορικό κτήριο της σχολής του Πολυτεχνείου, και ο χώρος εντός και εκτός του πανεπιστημίου, στου Ζωγράφου. Ο τύπος και τα ΜΜΕ, με σκοπό να συγκεκριμενοποιήσουν τις ομάδες αυτές και να μπορούν να τις κατονομάζουν εύκολα, τους έδωσαν τα ονόματα «Συλλογικότητες» (πιο διανοουμενίστικο) και «Μπαχαλάκηδες», από την τάση που έχουν οι ομάδες αυτές να τα κάνουν όλα μπάχαλο. Ακόμα «Αναρχικοί» ή «Αντιεξουσιαστές», είναι δυο περιγραφικοί όροι που χρησιμοποιούνται.
Οι νέοι, κουκουλοφόροι ή με κράνη, εξορμούν από το Πολυτεχνείο ή/και από τα Εξάρχεια, εκσφενδονίζοντας βόμβες μολότοφ προς κάθε αστυνομικό, που προσπαθεί να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στην περιοχή. Μάλιστα, είναι τέτοια η επίδοσή τους, ώστε ακούστηκε ότι η εκσφενδόνιση μολότοφ, ενδεχομένως, να εισαχθεί στον κατάλογο των Ολυμπιακών Αθλημάτων. Σε αντίθεση με τους χίπις, από τη σεξουαλική επανάσταση κράτησαν μόνο την επανάσταση και το ψυχεδελικό ροκ κατέληξε σε σκληρό ροκ. Με λίγα λόγια, η περιοχή Εξαρχείων έχει γίνει άβατο … ίσως από τη μετάδοση του ιού από το Πολυτεχνείο, που εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι πάσχει και από απλός φορέας έχει καταλήξει σε ένα συμπτωματικό ασθενή.
Επειδή η επικράτηση του άβατου, πολλές φορές προκαλεί την ανία στους νέους κουκουλοφόρους, κατά διαστήματα εμφανίζονται στην οδό Πατησίων, ακινητοποιούν κάποιο διερχόμενο λεωφορείο, συνιστούν στους επιβάτες να κατέβουν και στη συνέχεια βάζουν φωτιά στο όχημα. Είναι και αυτός ένας τρόπος να βγουν από τη ρουτίνα του άβατου. Οι τολμηροί τηλεοπτικοί εικονολήπτες, μας προσφέρουν σκηνές απείρου «κάλους», όπου οι νέοι αυτοί, εκσφενδονίζουν βόμβες μολότοφ προς τους αστυνομικούς, που μόνο σκοπό έχουν τον περιορισμό τους στο άβατο της περιοχής και όχι να τους συλλάβουν.
Όμως, «από αγκάθι βγαίνει ρόδο» και ποιος ξέρει… μπορεί να ξυπνήσει το επαγγελματικό δαιμόνιο των τουριστικών πρακτόρων. Να μιμηθούν δηλ. τους Αμερικανούς συναδέλφους τους. Ξέρουμε ότι υπάρχει πάντα χώρος για την ανάπτυξη του χειμερινού τουρισμού. Θα μπορούσε να γίνει εκμετάλλευση της κατάστασης, προς τόνωση της εθνικής μας οικονομίας. Οι συμπλοκές διακρίνονται από μια κανονικότητα και μια περιοδικότητα, προβλέψιμη.
Θα μπορούσαν να οργανωθούν τουριστικά σαφάρι με θωρακισμένα αυτοκίνητα, στην περιοχή. Ανοιχτά επάνω λεωφορεία, με τουρίστες και με την κατάλληλη προστατευτική συνοδεία, να διέρχονται στις ώρες της δράσης από την Πατησίων, κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες. Για καλύτερη θέα, οι περίοικοι θα μπορούσαν να ενοικιάζουν τα σπίτια τους σε τουριστικά γραφεία (μια και η διαμονή τους εκεί έχει καταντήσει αβάσταχτη), απ’ όπου οι τουρίστες θα μπορούσαν να βρίσκονται μέσα στις συμπλοκές, προστατευμένοι, όμως και φορώντας τις κατάλληλες μάσκες. Πού αλλού θα μπορούσαν να ζήσουν τέτοιες έντονες εμπειρίες;
Ακόμα και έξω από το άβατο της περιοχής, τα γραφεία θα μπορούσαν να διοργανώνουν ενδιαφέρουσες «εισβολές» σε υπηρεσίες και σε μεγάλες επιχειρήσεις, με περίπου δεκαμελείς ομάδες τουριστών. Με αυτές, οι τουρίστες θα μπορούσαν να δοκιμάσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα, που θα ήταν αδιανόητο να τα γευτούν στις πατρίδες τους, ατιμωρητί.
Να εισβάλλουν σε υπουργεία, στο Πεντάγωνο, στη Βουλή μιας ξένης χώρας κ.λπ. εκσφενδονίζοντας τρικάκια, έντυπο υλικό της προτίμησής τους και να επιστρέφουν στις χώρες τους, διηγούμενοι τις εμπειρίες τους από τις παραβατικές ενέργειές τους, υπό την ανοχή της αστυνομίας και την ατιμωρησία που συχνά συνοδεύει τις σπάνιες συλλήψεις. Είναι κι αυτή μια ιδέα. Αφού δεν μπορούμε να καθαρίσουμε την περιοχή και να συλλάβουμε τους παρανόμους, ας τη θεσμοθετήσουμε, με νόμο, ως «terror park», ανάλογο του Jurasic Park… εισροή συναλλάγματος δεν θέλουμε; Να η ευκαιρία!!!