40 ημέρες μετά τον αδόκητο θάνατο του Μιχάλη Δασκαλάκη στο Αρκαλοχώρι, ενός ανθρώπου με σπάνια εντιμότητα και συνέπεια, που έφυγε με αξιοπρέπεια μέσα στην αγάπη της μεγάλης του οικογένειας, στην αγκαλιά της οποίας έσβησε σιγά-σιγά σαν το ταπεινό πουλάκι…
Ποτέ μου δεν εζήλεψα σ’ αμπέλια και περιβόλια,
όσο ζηλεύω στσι δικούς, όντε συμπορπατούνε,
περίτου να ‘ναι κι αδερφοί, γή να ν’ πρωτοξαδέρφια,
για να ‘ναι μπάρμπας κι αδερφός…
Το ριζίτικο αυτό αφιερώνω με την πιο τρυφερή αγάπη στη μνήμη του, καθώς ήταν κλαδί ενός πολύκλαδου δέντρου (όπως λέει το παραπάνω τραγούδι). Ενός δέντρου που ‘χει τις ρίζες του βαθιά μέσα στην πολύχρονη παράδοση, με τις αξίες της οποίας έζησε όλη του τη ζωή.
Από το δέντρο αυτό αποσπάστηκε και κόπηκε γρήγορα και βίαια μα θα μείνει όσο ζούμε δροσερό και τρυφερό στη μνήμη και στην ψυχή μας.
Άννα Μανουκάκη-Μεταξάκη