Η συγγραφέας Μαριαλένα Σπυροπούλου είναι ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια και αρθρογραφεί στην εφ. Καθημερινή. Πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε η νουβέλα της «Ρου», όπου μια νέα κοπέλα από την επαρχία συγκρούεται με τον πατέρα της, γιατί παραβίασε τους αυστηρούς κώδικες ηθικής, έρχεται στην Αθήνα, αγωνίζεται να βρει το ρυθμό της ζωής μέσα της, να επουλώσει τα τραύματα της και τελικά λυτρώνεται.
Φέτος κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ το μυθιστόρημά της ´«τάΐσέ με», ένας τίτλος ασυνήθιστος και προκλητικός που όμως παραπέμπει στην αγωνία του νεογέννητου να υπάρξει αντλώντας τροφή από τον θηλασμό του μητρικού στήθους. Κάποτε, βέβαια, αντί της μητέρας ήταν μια τροφός που εκτός από τη ζωή χάριζε και αγάπη. Στα χρόνια αυτά εγγράφονται στην ψυχή μας οι πρώτες μνήμες. Πολλοί, ιδιαίτερα οι άνδρες, παραμένουν δέσμιοι αυτής της μνήμης και αναζητούν σ’ όλη τους τη ζωή το χαμένο στήθος της μητέρας στις γυναίκες που επιλέγουν ως ερωμένες ή συζύγους. Φυσικά δεν αναπτύσσουν ποτέ την αυτάρκειά τους και την αυτονομία τους ακόμα και στην ανδροκρατούμενη κοινωνία που στον προηγούμενο αιώνα ήταν σχεδόν απόλυτη και σήμερα ακόμα διαθέτει ισχυρά ερείσματα.
Κυρίαρχο θέμα στο μυθιστόρημα είναι ακριβώς η σχέση των φύλων. Η κεντρική ηρωίδα είναι η Μαρίνα, κόρη της Όλγας. Ο πατέρας είναι ένας τυπικός δημόσιος υπάλληλος που μετρά και ξαναμετρά τις αποδοχές του για να τα βγάλει πέρα και χάνεται στην τηλεόραση. Ο χρόνος δράσης περιορίζεται σε τρεις μέρες, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή κι ο χώρος στην Αθήνα τις πρώτες μέρες της οικονομικής κρίσης που ανατρέπει πολλές βεβαιότητες. Η Μαρίνα είναι φιλόλογος. Αγωνίζεται με ιδιαίτερα μαθήματα να πορευθεί στη ζωή και δέχεται πρόταση γάμου από έναν άνδρα που είναι επιτυχημένος και κυρίως έχει ξυπνήσει ερωτικά το κορμί της. Διστάζει να απαντήσει και η συγγραφέας μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι αναδρομής που γίνεται στην ψυχή της, όπου δίνονται με μια γοητευτική πλοκή οι σχέσεις των δύο φίλων και των γονέων με τα παιδιά.
Στο παιχνίδι της ζωής κάποτε χάνουμε και κάποτε κερδίζουμε. Αφοσίωση, αγάπη, έρωτας και γάμος σημαίνουν υποταγή, στέρηση ελευθερίας και όνειρα που σιγά-σιγά διαλύονται. Κάποτε η προσγείωση είναι ανώμαλη και σκληρή, κάποτε η αποδοχή της πραγματικότητας και του κοινωνικού ρόλου προσδιορίζεται από κανόνες εξωτερικούς και βίαιους.
Την αφήγηση φωτίζει μια φυγή στον μέλλοντα χρόνο δύο αιώνες μετά, όπου στην ηγεσία είναι γυναίκες-αμαζόνες που υποτάσσουν τους άνδρες, τους εξευτελίζουν και αρνούνται τη μητρότητα. Είναι ένας κόσμος δυστοπίας, απ’ όπου τελικά μια φανταστική ηρωίδα καταφέρνει να σωθεί.
Λυτρωτική για τη Μαρίνα είναι η ανακάλυψη του ημερολογίου της μητέρας της, όπου το φράγμα γκρεμίζεται και μετά τη σύγκρουση ακολουθεί η αμοιβαία κατανόηση και προετοιμάζει την απόφαση της ηρωίδας μας. Είναι σελίδες γοητευτικής λογοτεχνικής ομορφιάς.
Ίσως, η ειδικότητα της συγγραφέως να βοήθησε στην επιλογή του μύθου, που αποτελεί κυρίαρχο θέμα έρευνας στις μέρες μας. Δεν αρκεί όμως αυτό για να υπάρξει ένα επιτυχημένο πεζογράφημα. Η γλώσσα και η γραφή δεν υποτάσσονται εύκολα. Μια επιστημονική μελέτη και ένα μυθιστόρημα υπηρετούν άλλες ανάγκες και η αφήγηση μιας ιστορίας δεν είναι εκείνη που πειθαρχεί στην επιστημονική αλήθεια, αλλά εκείνη που γοητεύει τον αναγνώστη. Οι ήρωες έχουν τη δική τους αλήθεια. Εκείνοι μένουν και λειτουργούν στη σκέψη του μετά την ανάγνωση. Πολλαπλασιάζουν τη ζωή του. Τον παίρνουν απ’ την καθημερινότητά του και του αποκαλύπτουν ένα κόσμο που του επιτρέπει να σκάψει πιο βαθιά μέσα του και να γνωρίσει τον εαυτό του. Ο αναγνώστης σε κάποιο βαθμό είναι συνδημιουργός και διαλέγεται με τον συγγραφέα.
Η Μαριαλένα Σπυροπούλου ξέρει καλά να συνθέτει τον μύθο της και να πλέκει τις ζωές των ηρώων της έτσι που τελικά συμπάσχομε μαζί τους, κατανοούμε τις υπαρξιακές αγωνίες τους, καταφάσκουμε στη ζωή και ανοίγεται ένας νέος ορίζοντας μπροστά μας. Ένας ορίζοντας, όπου οι επαναστάσεις και οι ουτοπίες υπόσχονται, αλλά δεν μας χαρίζουν συχνά την ισορροπία και την ευτυχία. Το μεγαλείο της άρτιας τέχνης είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ανθρώπινους, πολύ ανθρώπινους. Ίσως και η ομορφιά είναι μια τροφή αναγκαία. Μια τροφή της ψυχής που αποκαλυπτικά μας χαρίζεται.