Ακόμα και στον πιο ουδέτερο παρατηρητή, με την τελευταία εκλογική αναμέτρηση φάνηκε ξεκάθαρα πως το αποκαλούμενο διαχρονικά “ηθικό πλεονέκτημα” της αριστεράς ξεθώριασε και αποκαθηλώθηκε απ’ εκεί που το είχαν τοποθετήσει και το επικαλούνταν κατά το δοκούν οι αμετανόητοι λιβανιστές του εμφυλίου.
Ίσως για μερικούς η αναμενόμενη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, στα τέλη Ιουνίου, να μην επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν και ενστερνισθούν τα συμπεράσματα που αναδύθηκαν στην επιφάνεια το βράδυ της 21ης Μαΐου. Σε αυτή την ημερομηνία η ιστορία κατέγραψε σημαδιακή αλλαγή της περιόδου της μεταπολίτευσης, έτσι όπως την είχαμε ορίσει όλες αυτές τις δεκαετίες.
Ήταν εκείνη η εποχή που διαδέχτηκε την επτάχρονη δικτατορία και στην οποία ετέθησαν οι βάσεις για μια ωριμότερη δημοκρατία, απαλλαγμένη από τα βαρίδια και τα κατακάθια του παρελθόντος, όπως τις μετεμφυλιακές αριστερές αγκυλώσεις με τις αθεράπευτες εμμονές, και συγχρόνως τις ακροδεξιές ακραίες συμπεριφορές.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου σηματοδότησε το τέλος μιας πολλά υποσχόμενης, για μερικούς, εποχής. Η ημερομηνία αυτή έθεσε τέλος στη μεταπολίτευση, έτσι όπως την είχαμε βιώσει, η οποία για να είμαστε ειλικρινείς δεν κατάφερε να προσφέρει την απαραίτητη εμβάθυνση έτσι ώστε η χώρα να προχωρήσει στις ράγες της προοδευτικής τροχιάς των περισσότερων χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης.
Στο αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου φανερώθηκαν το τελείωμα και το γκρέμισμα συγκεκριμένων κομματικών και ιδεολογικών σταθερών πάνω στις οποίες κάποιοι είχαν χτίσει στη μεταπολίτευση τον ιδεολογικό τους μύθο. Κι αυτό ισχύει για έναν παραπάνω λόγο για τα απολειφάδια του αριστερισμού στη χώρα μας. Εκεί διαπιστώθηκε περίτρανα πως οι πολίτες έχουν γυρίσει οριστικά πλέον την πλάτη τους στα συνθήματα και τις ουτοπίες της μεσότητας του περασμένου αιώνα και αποφάσισαν να κοιτάξουν μπροστά και να δουν το μέλλον τους στον καινούργιο αιώνα, πιο πέρα από ανούσιες επιστροφές σε ανύπαρκτα σημερινά διλήμματα!
Τις δεκαετίες που ζήσαμε, συχνό και άνευ ουσίας και αντικειμένου ήταν το εύκολα χρησιμοποιούμενο “ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς”, το οποίο φυσικά δημιούργησε ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος και χρησιμοποιούσαν οι ηττηθέντες εκεί, ωσάν να αντιπροσώπευαν και ομιλούσαν εξ’ ονόματος όλης της ελληνικής κοινωνίας.
Με τις πρόσφατες εκλογές φάνηκε ολοκάθαρα ότι οι εραστές της συγκεκριμένης θεωρίας βρίσκονταν αποκομμένοι από την κοινωνία, ενώ με αυτή που θα ακολουθήσει, οσονούπω, θα τεθεί τέρμα στο εν λόγω άστοχο επιχείρημα όλων εκείνων που το έφερναν στο προσκήνιο σε τακτά χρονικά διαστήματα και στις συζητήσεις.
Πιθανότατα, σε μεγάλο βαθμό να οφείλεται στην δεκαετή εποχή των μνημονίων και την πανδημία του κορονοϊού. Την περίοδο αυτή συνέβησαν πολλά και κρίσιμα γεγονότα που επηρέασαν την συλλογική συνείδηση και το συλλογικό αφήγημα πολλών, και δεν κρίνεται απαραίτητο να ξαναειπωθούν αφού είναι γνωστά τοις πάσι. Το εκλογικό σώμα της 21ης Μαΐου προτίμησε ρεαλιστικές λύσεις για το παρόν και το μέλλον του και όχι την αναφερόμενη ουτοπία του επαναστατημένου και φαντασιόπληκτου μυαλού ορισμένων.
Είχαν βιώσει οι Έλληνες την αερολογία του γνωστού αφηγήματος ‘με ένα νόμο και ένα άρθρο’, είδαν την αισχρή συνέχεια της πλήρους διαχειριστικής αδυναμίας εκείνων των απερίγραπτων συμπεριφορών και αποφάσισαν ψύχραιμα. Ψήφισαν με τη λογική και όχι με το συναίσθημα απελευθερωμένοι από αγκυλώσεις του παρελθόντος. Οι εκλογές του 2019 ήταν ο προάγγελος όσων διαδραματίζονται σήμερα και έτσι όπως θα έχουν διαμορφωθεί στις επόμενες εκλογές, στα τέλη Ιουνίου.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχασε χωρίς να κατανοήσει τις αιτίες και οδηγήθηκε μέχρις εδώ στην καινούργια του λαίλαπα και δημοσκοπική καθίζηση. Έμεινε προσκολλημένο σε ουτοπίες και εμμονές που βρίσκονται μακράν της νέας εποχής και της καθημερινότητας.
Φέρνοντας το 2016 την απλή αναλογική στα πολιτικά πράγματα της χώρας, αυτοπαγιδεύτηκε πιστεύοντας πως οι όποιες θετικές παράμετροι του συστήματος επιβάλλονται τεχνηέντως και για άλλους ίδιους σκοπούς που οι κύριοι εκείνοι γνωρίζουν καλά, χωρίς διάλογο με τους άλλους και την ίδια τελικά την κοινωνία. Συμπεριφέρθηκε σαν κόμμα διαμαρτυρίας όλα αυτά τα χρόνια για ότι καλό γινόταν, και όχι ως μια εν δυνάμει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση, με καθαρές απόψεις και λύσεις για το μέλλον της χώρας.
Στις επόμενες εκλογές θα φανεί καθαρά πια το μεγαλείο της ανευθυνότητάς τους και φυσικά θα τεθεί η ταφόπλακα στις ουτοπίες και τα οράματα, στο ‘ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς’ και βεβαίως στην έννοια της ‘προοδευτικότητας’ η οποία ανήκει δικαιωματικά αλλού και όχι σε όσους χρησιμοποιούσαν καταχρηστικά έως τώρα τον όρο!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι διευθυντής Χειρουργικής-συγγραφέας