Πρόσφατα συνάντησα σε πολυκατάστημα της περιοχής μου, γνωστή μου κυρία που φορούσε μάσκα στο πρόσωπο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αιφνιδιάστηκα για λίγο αφού με γύρισε κάποια χρόνια πίσω, τότε που ήταν υποχρεωτική η διαδικασία αυτή, λόγω της γνωστής και επικίνδυνης πανδημίας του κοροναϊού.
Άλλωστε, ποιος θυμόταν τώρα την καραντίνα εδώ στη χώρα μας, γνωστού όντος ότι σε πολλές χώρες της Άπω Ανατολής, όπως διαπίστωσα επανειλημμένως ιδίοις όμασι, οι περισσότεροι κάτοικοί της φορούν μάσκα στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Η μνήμη μας μπορεί να μεταφέρει στο παρόν εικόνες που επί συνεχούς βάσεως παρέπεμπαν στην ψυχολογική κατάσταση όσων έβγαιναν έξω από το σπίτι τους και έρχονταν σε επαφή με συνανθρώπους τους. Δρόμοι που δεν είχαμε ξαναδεί έτσι, με λίγους και αποφασιστικούς πολίτες, καταστήματα με ελάχιστους πελάτες στο εσωτερικό, βλέμματα ανταλλάσσονταν από απόσταση χωρίς εναγκαλισμούς και ασπασμούς, διάσπαρτη αποξένωση.
Ήταν η εποχή στην οποία πολλά είχαν τροποποιηθεί, η προσωπική μας ζωή και για μερικούς και η επαγγελματική, μέσα σε ένα πρωτόγνωρο και απόκοσμο για την κοινωνία μας τοπίο.
Από την αρχή ήδη της πανδημίας του 2020, πολλοί ενεργοποιήθηκαν ποικιλοτρόπως και ειδικότερα στον καλλιτεχνικό και τον λογοτεχνικό τομέα δημιουργώντας και παρουσιάζοντας πλούσιο έργο. Φωτογραφικό υλικό εντός και εκτός των τειχών, κείμενα διάφορα, άρθρα σε εφημερίδες και ιστοσελίδες, διηγήματα, νουβέλες, ποιήματα και φυσικά όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.
Τότε που η υγειονομική ασφυξία της κοινωνίας επηρέαζε την οικονομική παράμετρο των πολιτών, αλλά το χειρότερο όλων τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Οι περισσότεροι στα παράθυρα ή έξω στα μπαλκόνια μας ατενίζαμε κάτω χαμηλά τους έρημους δρόμους όπου κυκλοφορούσαν αδέσποτοι σκύλοι και μοναχικές φιγούρες με μια αόρατη αγωνία που περιπλανιούνταν έτσι χωρίς λόγο.
Τα φωτισμένα παράθυρα στην κυριολεξία φάροι αισιοδοξίας στον ταραγμένο κυκεώνα της εποχής που διήρκεσε δύο και τρία ολόκληρα χρόνια, αλλά με την ελπίδα ότι όλα εκεί, ναι, θα έπαιρναν κάποια στιγμή τέλος.
Ο εγκλεισμός έδωσε γένεση σε διατάραξη των διαπροσωπικών σχέσεων πολλών ζευγαριών λόγω της πολύωρης συγκατοίκησης και παραμονής στο ίδιο περιβάλλον και πίσω από τα ανοιχτά ή κλειστά φώτα διαδραματίστηκαν πολλά και ανεξιχνίαστα στους πολλούς.
Όλα δρομολογήθηκαν στις 26 Φεβρουαρίου του 2020 όταν ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, ανακοίνωσε με το ύφος εκείνο που γνωρίσαμε στο πανελλήνιο πως ο επικίνδυνος ιός βρισκόταν ήδη ανάμεσά μας, μια μέρα που ρίζωσε για τα καλά στη συλλογική μας μνήμη.
Τώρα, πέντε χρόνια αργότερα, όλα φαίνεται πως ανήκουν κάπου μακρυά, όχι δίπλα σε μας. Όσοι εργαζόμαστε σε νοσοκομεία βιώσαμε το φόβο των ασθενών, χωρίς συγγενείς μαζί τους για μικρή έστω στιγμιαία παρηγοριά, κάποιες φορές μάλιστα ανάμικτο με εκείνον τον δικό μας για πιθανή προσωπική εμπλοκή στη γεωγραφία του κοροναϊού.
Μια καθημερινότητα, αλλά και νυχτερινές ώρες δύστροπες, ωσάν να αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Τα υπόλοιπα φυσικά ανήκουν στην ιστορία, η οποία ήρθε για να προστεθεί στην μακραίωνα των λοιμωδών νοσημάτων, για να δώσει καινούργιο υλικό και να γεμίσει ορισμένες άδειες σελίδες στα βιβλία που στοιχειοθετούν και εμπλουτίζουν γενναία το μάθημα της Ιστορίας της Ιατρικής.
Τότε ήταν η εποχή όπου όλοι λαχταρούσαμε να επιστρέψουμε στο φυσιολογικό, χωρίς όμως να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας ότι εκείνο το «φυσιολογικό» ήταν εκείνο που οδήγησε σε αυτό που βιώναμε! Με τους εμβολιασμούς εναντίον του COVID-19, είχαμε ανεβεί στη σωσίβια σχεδία, αλλά η σωτήρια γη βρισκόταν ακόμα πολύ μακριά, είχε πει ένας επιδημιολόγος!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας