Αυτόπτης μάρτυρας ενός τροχαίου.
Μέρες του καύσωνα, κι όλοι μας τρέχουμε να προλάβουμε.
Να προφυλαχτουμε απ τη ζέστη, να πάρουμε το παιδί απ τον παιδικό, να πάμε στη δεύτερη δουλειά.
Αλλά και για να μην κρυβόμαστε, να γκαζώσουμε μέσω της μηχανής ή του αυτοκινήτου, την αδρεναλίνη μας στα ύψη.
Η παραβίαση ενός τεράστιου stop, απ τη μεριά του οδηγού, έκλεισε το δρόμο σε μια ολοκαίνουρια μηχανή, κι έχω το λόγο μου για τη χρησιμοποίησή του επιθετικού προσδιορισμου, “ολοκαίνουρια”.
Στον εκκωφαντικό ήχο του τρακαρισματος, και μιας κραυγής “φεύγεις“ τρέξαμε όλοι οι περαστικοί και πετάχτηκαν έξω οι ένοικοι της γειτονιάς.
Άλλοι έσκυψαν να δουν την κατάσταση του νεαρού που πονούσε και για το πόδι του και για την ολοκαίνουρια, κι άλλοι τραβούσαν τα μαλλιά τους.
Το άλλο “θύμα“ αυτός που είχε παραβιάσει το stop, έτρεμε σαν ψάρι.
Έψαξε το κράνος που ευτυχώς φορούσε ο νεαρός και μονολόγησε, ευτυχώς δεν έσπασε, και μάλλον έτσι ήθελε να δει πόσο σοβαρό, ήταν το χτύπημα.
Την ίδια στιγμή μετά από το πρώτο σοκ, ο άγνωστος φίλος, ο νεαρός, ενδιαφερόταν για την ολοκαίνουρια μηχανή.
Κι είναι κι αυτό ένα θέμα.
– Μην αγχωνεσαι, ρε φίλε, απευθύνθηκε ο άλλος εμπλεκόμενος.
Το αυτοκίνητο ειναι εταιρικό, έχει καλή ασφάλεια θα καλύψει όλες τις ζημιές.
Να πάρουμε όμως το 166 να ‘ρθει ασθενοφόρο.
Κάπου εκεί είδα ότι είχε χάσει το χρώμα του, τον πλησίασα και του είπα, να προσέχει όχι πως οδηγεί αλλά και τη δική του υγεία.
Απ’ ότι κατάλαβα φεύγοντας, μάλλον που θα είναι κι οι δυο στα σπιτια τους. Άλλωστε δεν ειπώθηκε ούτε γράφτηκε τίποτα.
Ωστόσο θεωρώ ότι όλοι μας, κάποια στιγμή μπορούμε να εμπλακούμε σε ένα δυστύχημα για χίλιους δυο λόγους.
Εκτός από εκείνου της κακιάς στιγμής.
Γιατί η κακιά στιγμή είναι η δικαιολογία των προ – προγιαγιαδων μας.
Αν δεν τρέχουμε μέσα στην πόλη.
Αν φοράμε κράνος και ζώνη.
Αν είμαστε πιο προσεχτικοι, ακόμα κι αν έχουμε προτεραιότητα.
Αν η πολιτεία και ο δήμος παρέχουν ασφαλείς δρόμους και πεζοδρόμια, ως έχουν υποχρέωση.
Αν αναλογιστουμε ότι η ζωή είναι δώρο για μια φορά.
Τότε μόνο θα αναζητούμε τις ευθύνες απο κει που πρέπει, πρωτίστως και από τους εαυτούς μας, είτε είμαστε πεζοί είτε εποχούμενοι.
Και κυρίως θα ξεφύγουμε από την παραλογια της “κακιάς ώρας”, που είναι γνωστό τοις πάσι πως δεν ισχύει ως δικαιολογία.
Προσέχουμε λοιπόν, φίλοι μου, ακόμη περισσότερο κι αυτές τις μέρες που οι αυξημένες θερμοκρασίες μάλλον επηρεάζουν τη σωματική μας λειτουργία.