Γράφουν το όνομά τους πάνω στις μικρές παιδικές τους παλάμες και όχι στις ετικέτες των τετραδίων τους, όπως κάνουν όλα τα παιδιά του «πολιτισμένου κόσμου». Μόλις έμαθαν να γράφουν τις πρώτες τους λέξεις, τις σφίγγουν γερά μέσα στα χεράκια τους, σαν να είναι και οι τελευταίες. Οι λέξεις αυτές αποτελούν το «είναι» τους, γιατί μαρτυρούν την ταυτότητά τους, σε μια πατρίδα χωρίς ταυτότητα.
Σε έναν τόπο χωρίς μέλλον. Σε έναν κόσμο χωρίς έλεος. Από αυτές τις λέξεις θα τα αναγνωρίσουν οι επιζώντες κάτω από τα ερείπια της Γάζας, όταν εκείνα δεν θα είναι πια σε θέση να μιλήσουν. Είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Είναι τα αποπαίδια ενός οικτρά αποτυχημένου μοντέλου ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι τα παιδιά του πολέμου…
Εκείνα τα παιδιά καταδικάζονται ερήμην τους «εις θάνατον», πριν καν γεννηθούν. Και όταν γεννηθούν, πριν καλά-καλά προφτάσουν να γευτούν τις χαρές της ζωής, δοκιμάζουν το φρικτό πρόσωπο του πολέμου.
Ένα σκληρό πρόσωπο, ανεξέλεγκτης βίας, τυφλής εκδίκησης και απέραντου μίσους, που δεν διακρίνει τα παιδιά από τους ενήλικες, τους αθώους από τους ενόχους, τους καλούς από τους κακούς, τους μαχητές από τους αμάχους. Σε αυτά τα μέρη, ο θάνατος κυριαρχεί της ζωής, ο παραλογισμός νικά τη λογική και το μίσος κυριεύει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Εκεί υπάρχουν μόνο δύο έθνη: Των ζωντανών και των νεκρών.
Κάθε πέντε λεπτά πεθαίνει ένα παιδί στην πολύπαθη Γάζα. Στην καταραμένη, από θεούς και ανθρώπους «Λωρίδα της κόλασης», που εδώ και αρκετές ημέρες είναι χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς τρόφιμα, χωρίς φάρμακα και χωρίς καμιά ελπίδα επιβίωσης για τα δύο και πλέον εκατομμύρια των ανθρώπων που «ζουν» εκεί, από τους οποίους οι μισοί περίπου είναι ανήλικοι.
Οι μαζικές δολοφονίες των πολιορκημένων της Γάζας, με τους διαρκείς βομβαρδισμούς κατοικιών και νοσοκομείων, με χιλιάδες νεκρούς, άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά, συνιστούν τερατώδη εγκλήματα πολέμου, ανάλογα με εκείνα της «πολιορκημένης» Ευρώπης της δεκαετίας του 1940.
Εικόνες συγκινησιακές, ματωμένες, φλεγόμενες, εικόνες φρίκης και αποτροπιασμού κατακλύζουν το τελευταίο διάστημα τις οθόνες μας, με τα κατακρεουργημένα παιδικά σώματα να σφίγγονται στις αγκαλιές των χαροκαμένων γονέων τους. Εικόνες ενός ακόμα πολέμου, που δεν είμαστε όμως σε θέση να γνωρίζουμε αν είναι ενημερωτικές ή προπαγανδιστικές.
Θέμα χρόνου θεωρείται η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας, με τις ευλογίες των Αμερικανών και των άλλων Δυτικών συμμάχων του, για να τιμωρήσει το μαζικό έγκλημα της Χαμάς, με τη διάπραξη ενός ακόμα μαζικότερου εγκλήματος, στο όνομα της «εξάλειψης της τρομοκρατίας».
Ο τωρινός ρυθμός των επιθέσεων της πολεμικής αεροπορίας του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και δεκαετίες, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ισραηλινού στρατού, Ντάνιελ Χαγκάρι. Οι εκατόμβες είναι ατελείωτες, με το υπουργείο Υγείας στη Γάζα να ανεβάζει τον προσωρινό αριθμό των νεκρών σε 5.087, συμπεριλαμβανομένων και των 2.055 παιδιών, τους τραυματίες να ξεπερνάνε τους 15.273 και τους αγνοούμενους να είναι περισσότεροι από 5.000.
Επιπροσθέτως, σαράντα έξι μέλη ιατρικών ομάδων έχουν σκοτωθεί, επτά νοσοκομεία και 21 κέντρα υγείας έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας και 23 ασθενοφόρα καταστράφηκαν ολοσχερώς, σύμφωνα με τις δηλώσεις εκπροσώπου του υπουργείου Υγείας της Γάζας, που έκανε την περασμένη εβδομάδα. Στον αντίποδα, το Ισραήλ έχει επιβεβαιώσει τον θάνατο πάνω από 1.400 ατόμων και την ομηρία 222.
Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 6.500 και από τις δύο πλευρές.
Η φρίκη του πολέμου είναι ασύμβατη με την αθώα παιδική φύση. Είναι ασυμβίβαστη με την αγνή ψυχή ενός παιδιού που μπορεί να αντιληφθεί τον πόλεμο, μόνο ως ένα παιχνίδι, από εκείνα που δημιουργεί η αμόλυντη παιδική του φαντασία. Οι συνέπειες ενός πολέμου, όπου κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον, είναι καταλυτικές για τα παιδιά.
Γιατί τους δημιουργούν μόνο αρνητικά συναισθήματα, ασκώντας τους κακή επιρροή στην ψυχοσυναισθηματική τους εξέλιξη ως ενήλικες. «Πάντα τα παιδιά και οι έφηβοι είναι τα μεγαλύτερα θύματα, γιατί είναι δύσκολο να αναλύσουν αυτό που τους συμβαίνει και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Τα παιδιά στις εμπόλεμες περιοχές μεγαλώνουν γρηγορότερα», δηλώνουν οι ψυχολόγοι από τους «Γιατρούς Χωρίς Σύνορα». Τα παιδιά της Παλαιστίνης μεγαλώνουν ακόμα πιο γρήγορα, για έναν επιπλέον λόγο.
Οι Παλαιστίνιοι αποφεύγουν να εκφράζουν το συναισθηματικό τους βάρος στον κοινωνικό τους περίγυρο, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι αποδεκτό στην κουλτούρα τους. Αρνούνται να μιλάνε για τις αδυναμίες τους, επειδή θα πρέπει να νοιώθουν, αλλά και να δείχνουν δυνατοί. Σε εκείνους, το συλλογικό μετράει παραπάνω από το ατομικό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τον πόλεμο στη Συρία, τον οποίο παρακολουθούσαμε και πάλι μέσα από τις οθόνες μας. Δεν ξεχνώ τη στιγμή που αιχμαλώτισε την προσοχή μου, ένα βίντεο που κυκλοφόρησε τότε, στο πιο αθώο παιχνίδι πολέμου, που δοκίμασε την ανθρώπινη ευαισθησία όλων όσων το είδαν.
Στο βίντεο αυτό πρωταγωνιστούσε ένας πατέρας με την τρίχρονη κορούλα του στην εμπόλεμη Συρία. Το γέλιο του τρίχρονου κοριτσιού ήταν πολύ πιο ισχυρό από το θόρυβο της βόμβας που έπεφτε κάθε φορά.
Γιατί ο μπαμπάς του το είχε πείσει πως επρόκειτο για ένα παιχνίδι που έκανε έναν θόρυβο, τον οποίο θα έπρεπε να διαδέχεται το δικό τους ακόμα πιο ηχηρό γέλιο. Ο πατέρας επινόησε αυτό το παιχνίδι να παίζει με το παιδί του καθώς έπεφταν οι βόμβες, για να το προστατεύσει από τα τραύματα που αυτές θα άφηναν στην τρυφερή ψυχούλα του. «Είναι ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει τον πόλεμο.
Αποφάσισα να της μάθω ένα παιχνίδι, προκειμένου να προστατεύσω την ψυχολογία της από την κατάρρευση», είχε δηλώσει τότε ο Σύρος πατέρας, διασκεδάζοντας την απελπισία του για χάρη του παιδιού του. Δεν ξέρω εάν σήμερα ζουν ο πατέρας αυτός και η κορούλα του. Δεν μάθαμε έκτοτε τίποτα για την τύχη τους. Δεν πρόκειται όμως να ξεχάσω ποτέ αυτήν την βαθιά ανθρώπινη στιγμή όπου, η αληθινή πατρική αγάπη νίκησε κατά κράτος την βαρβαρότητα του πολέμου…
Χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους σε όλη τη Μέση Ανατολή, σε Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία και Λίβανο, εναντίον του Ισραήλ και υπέρ της Παλαιστίνης. Μαζικές όμως ήταν και οι διαδηλώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο υπέρ της Παλαιστίνης.
Εδώ φαίνεται να υπάρχει ένας παραλογισμός. Κανένας στον κόσμο δεν θέλει ετούτο τον πόλεμο, αλλά αυτός όχι μόνο συνεχίζεται αλλά και κλιμακώνεται επικίνδυνα. Αναρωτιέμαι όμως:
Γιατί οι «πρεσβευτές της ειρήνης» αδυνατούν να έχουν ρόλο στον τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων; Γιατί η περίφημη «διπλωματική οδός» καταλήγει κι εδώ να είναι «αδιάβατη»;
Γιατί εν προκειμένω επετράπη – στο βωμό ενός ακόμα ανεξήγητου πολέμου, με αθώα θύματα και πάλι τα παιδιά – η καταστρατήγηση όλων των δικαιωμάτων της «Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού», η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, έχει επικυρωθεί από όλες τις χώρες, και προβλέπει την προστασία, την ευημερία και την προάσπιση των συμφερόντων κάθε παιδιού;
Ο «πολιτισμένος» Δυτικός κόσμος, που συνυπέγραψε την παραπάνω σύμβαση, οφείλει να δώσει τώρα μια απάντηση εδώ, που να είναι όμως κάπως πειστική…