«Επειδή ο θεός δεν ημπορεί να ευρίσκεται παντού γι’ αυτό έφτιαξε την μητέρα» Αλέξανδρος Δουμάς (πατήρ), εξέχων Γάλλος συγγραφέας. Οι νέοι ανεξαρτήτως θρησκεύματος, προελεύσεως, χρώματος ή φυλής, από τα παιδικά τους χρόνια, έχουν ανάγκη, αναζητούν και δημιουργούν στη συνείδηση και τη φαντασία τους πρότυπα και ινδάλματα.
Με αυτά μεγαλώνουν, αυτά μιμούνται, αυτά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους και αυτά καθοδηγούν, εν πολλοίς, τη μελλοντική ζωή τους. Τέτοια αρχέτυπα αποτελούν για τα παιδιά η μητέρα και ο πατέρας, οι δάσκαλοι, το στενό τους περιβάλλον, οι Ιερείς, οι άνθρωποι των γραμμάτων, του πνεύματος, του πολιτισμού και τα πρόσωπα του δημοσίου βίου, του θεάματος και της δημοσιότητας.
Αυτούς προσπαθούν να μιμηθούν και σ’ αυτούς θέλουν να μοιάσουν! Αν έχουν την τύχη να μεγαλώσουν σε θετικό και υγιές περιβάλλον, θετικά και υγειώς θα εξελιχθεί η ζωή και η προσωπικότητά τους. Αν, όμως, τα παιδικά τους πρότυπα και τα βιώματά τους υπήρξαν αρνητικά, ανάλογα θα είναι και τα κατοπινά τους χρόνια.
Πολλές συζητήσεις, οργίλες αντιδράσεις και σωρεία ερωτημάτων, προκάλεσε η ψήφιση του νεοπαγούς νόμου, με το άρθρο 8 του οποίου επιτρέπεται πλέον η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Κι αυτό, γιατί ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών, δεν είναι ακόμη έτοιμος να δεχθεί έναν τέτοιο «νεωτερισμό», ο οποίος ενδέχεται – και το απευχόμαστε αυτό – να οδηγήσει μελλοντικά σε μια «ισοπεδωμένη» κοινωνία, «απαλλαγμένη» από ήθη και αξίες, βαθιά ριζωμένες, χιλιετίες τώρα, στη συνείδησή της.
Τιμούμε και σεβόμαστε, και το τονίζουμε με έμφαση αυτό, την ελευθερία, την προσωπικότητα, τα δικαιώματα και τις όποιες επιλογές και ιδιαιτερότητες του κάθε συνανθρώπου μας. Εξίσου όμως επιβάλλεται να γίνουν σεβαστά, να τιμούμε και να προστατεύουμε τους θεσμούς, τις αρχές και αξίες μας, που οσημέραι απαξιώνονται, απαλλοτριώνονται και γκρεμίζονται, με την ανοχή και ενίοτε και τη συνδρομή της Πολιτείας.
Το ίδιο επιβάλλεται να τιμώνται και να προστατεύονται όλοι ανεξαίρετα οι πολίτες μιας ευνομούμενης και δίκαιης πολιτείας. Να γίνονται σεβαστά και απαραβίαστα η προσωπικότητα, η ελευθερία και τα δικαιώματα ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων, μικρών και μεγάλων, ανδρών και γυναικών ανεξαρτήτως προέλευσης, χρώματος ή θρησκεύματος.
Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε σύγχρονη δημοκρατία, η ελευθερία του ατόμου σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων! Και δικαιώματα δεν έχουν μόνον τα ομόφυλα ζευγάρια που επιθυμούν να υιοθετήσουν ή να αναδεχθούν παιδιά. Δικαιώματα στη ζωή και το μέλλον τους, και μάλιστα έτι πλείονα των μεγάλων, έχουν και τα ίδια τα παιδιά, τα οποία δικαιούνται να απολαμβάνουν μια φυσιολογική οικογενειακή ζωή. Να βλέπουν στο σπίτι τούς γονείς τους, τη μητέρα και τον πατέρα τους σε ξεχωριστούς ρόλους ο καθένας• να μπορούν να τους αποκαλούν «μαμά» και «μπαμπά»• να θηλάσουν το μητρικό γάλα απ’ το στήθος της μητέρας• να βιώσουν την εμπειρία, από την αγωνία της εγκυμοσύνης και τους πόνους της όταν αυτή γεννά τα αδελφάκια τους!
Αυτές τις εμπειρίες δικαιούνται από τη φύση, να τις ζήσουν τα παιδιά στην παιδική τους ηλικία και ουδείς νόμος, ούτε καμιά πολιτεία, στο όνομα οποιασδήποτε σκοπιμότητας, έχουν το δικαίωμα ούτε και επιτρέπεται να τις απαγορεύσουν. Γιατί, όταν οι νόμοι και η Πολιτεία επεμβαίνουν κόντρα στη φύση, αυτή γίνεται αμείλικτη και εκδικείται χωρίς έλεος!
Πώς, όμως, θα ζήσουν τα παιδιά αυτές τις εμπειρίες, αν στο σπίτι μέσα βλέπουν, νύχτα – μέρα, ως γονείς δυο άνδρες και όταν αγουροξυπνημένα – πολλές φορές τα βράδυα – «συλλαμβάνουν» τους γονείς τους σε «παρά φύσιν» πράξεις• όταν στερούνται τον μητρικό θηλασμό και τη ζεστή αγκαλιά και θαλπωρή της μάνας, το κλάμα της, όταν αρρωσταίνουν, τα γέλια με τη χαρά της στις δικές τους τις χαρές;
Πώς, ακόμη, η Πολιτεία θα προστατεύσει τα ανάδοχα ή υιοθετημένα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών και από το γνωστό «άγριο» σχολικό και εξωσχολικό «bullying» και τον «κοινωνικό στιγματισμό», που, χωρίς δική τους ευθύνη, θα υφίστανται, από ρατσιστές και μισαλλόδοξους, το μικρό αυτό, αλλά υπαρκτό, «σκληρό» κομμάτι μιας όχι και τόσο αγγελικά πλασμένης κοινωνίας;
Ποια οικογενειακά πρότυπα και ποιες εμπειρίες από την παιδική τους ηλικία θα φέρουν στη ζωή τους τα παιδιά αυτά, τι θα μεταδίδουν και τι θα αφηγούνται στα δικά τους τα παιδιά, αν και όταν αποκτήσουν; Τι, αλήθεια, επιφυλάσσουμε στη σημερινή μας νεολαία και στις επόμενες γενιές; Τη συρρίκνωση της Πατρίδας; Τον αφανισμό των ηθικών μας αξιών; Την κατάργηση του θεσμού της οικογένειας, ή όλα μαζί; Υπήρξαν στο παρελθόν, και σήμερα υπάρχουν, προσωπικότητες του Πνεύματος, των Τεχνών, του Πολιτισμού και άλλες, άνδρες και γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, που τίμησαν την Ελλάδα διεθνώς.
Δεν προκαλούσαν όμως την κοινωνία, δε διαδήλωναν ούτε κοινολογούσαν τη σεξουαλική ιδιαιτερότητά τους, πολλοί εκ των οποίων την κρατούσαν μυστική. Και δεν αξίωσαν ποτέ θορυβωδώς να υιοθετήσουν τέκνα, τα οποία ίσως και να τα ήθελαν! Τους τιμάμε για την αξία και την προσφορά τους.
Είναι, πάντως, αποδεδειγμένο από την ιστορία και την εμπειρία πως, όταν οι ανθρώπινοι νόμοι έρχονται σε αντίθεση με το κοινό αίσθημα, με τις αρχές, τα ήθη, τα έθιμα και τα «πιστεύω» του λαού, τίθενται σε αχρησία – αν στο μεταξύ δεν έχουν ήδη ανακληθεί. Και δε θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς με βεβαιότητα πως η υιοθεσία ή η αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια θα αποβεί σε όφελος των ίδιων – των παιδιών – και των μελλοντικών κοινωνιών!
Στην περίπτωση αυτή, θα ωφελούσε να θυμόμαστε και να διδασκόμαστε, πολίτες και επίσημη Πολιτεία, από την προτροπή του Γερμανού φιλοσόφου Αρθ. Σοπενχάουερ πως «επειδή όσα βιώνει και μαθαίνει σωστά κανείς στη μικρή ηλικία δε λησμονούνται ποτέ, γι’ αυτό πρέπει να γίνεται προσπάθεια να βγει από την πολύτιμη αυτή διάθεση η μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια»• και από τη διαπίστωση του Μεγάλου Ναπολέοντα ότι «οι μητέρες δε δημιουργούν μόνο το παρόν αλλά και το μέλλον των παιδιών τους»!
* Ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης είναι δικηγόρος ε.τ.